ေရာင္စုံေအာက္က အျဖဴထည္ႏွလုံးသားေလးမ်ား

ကားေပၚကဆင္းလိုက္တာနဲ႔ ကြၽန္မေသခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္သြားမိတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ကို ကြၽန္မထပ္မလာ ေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ မသြားခ်င္လည္း သြားရေတာ့မွာပါပဲ။ ကြၽန္မ ျပန္လာဖို႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ ၿပီးၿပီပဲ။ ေတြေဝမေနသင့္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါ ကြၽန္မေရြးခ်ယ္ ခဲ့တဲ့ လမ္းပဲေလ။

ကြၽန္မ ဒီၿမိဳ႕ကိုစလာတဲ့ေန႔တုန္းကဆို သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရ တာ။ အေဖနဲ႔အေမတို႔ရဲ႕ဆႏၵကိုဆန္႔က်င္ၿပီး ေက်ာင္းဆရာမ ဘဝကို ကြၽန္မေရြးခ်ယ္ခဲ့ရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီၿမိဳ႕နဲ႔ တစ္ဆယ့္ႏွစ္မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ေနရာကို တာဝန္နဲ႔ စသြား ရတဲ့ေန႔ကေတာ့ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ သတ္ေသခ်င္ေလာက္ ေအာင္ကို ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ေန႔ပါပဲ။ ေက်ာင္းဆရာမဆိုတာ အျဖဴအစိမ္းကို ၾကြရြေနေအာင္ဝတ္ၿပီး ထိုင္ခုံေပၚမွာ ရြရြေလးစာသင္ရတာပဲ ကြၽန္မဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ျမင္ခဲ့ဖူး တာ။ ခုလိုမ်ဳိးအေနအထားကို ကြၽန္မတစ္ခါမွမေတြးဖူးဘူး။

ကြၽန္မ ေက်ာင္းႏွစ္ရက္ပိတ္တာကိုေတာင္ မေအာင့္ အည္းႏိုင္ဘဲ အိမ္ကိုႏွစ္လပဲရွိေသး ျပန္ခဲ့လိုက္တယ္။ ရြာက လူေတြကေတာ့ ဒီဆရာမေလးလည္း ျပန္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးတဲ့။ ကြၽန္မ ဘာမွမေျပာဘူး။ ၿပံဳး႐ုံပဲ ၿပံဳးျပခဲ့လိုက္တယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကေတာ့ မ်က္ႏွာ မေကာင္းရွာဘူး။ ကြၽန္မနဲ႔ ဒီရြာဘယ္ေတာ့မွ ကိုက္ညီ လာမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္ပညာကို အမီလိုက္ေန တဲ့ ေခတ္မွာ အရာရာေနာက္က်ေနတဲ့ ဒီရြာ၊ ဒီလူ၊ ဒီကေလးေတြနဲ႔ ကြၽန္မဆက္မေနႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္မအေဖ သေဘာက်တဲ့ ကုမၸဏီအလုပ္ပဲဝင္လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးျပန္ခဲ့လိုက္တာ။ ဝါသနာဆိုတာ တကယ္ေတာ့ စိတ္ကူးပါပဲ။ ကြၽန္မဝါသနာကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈဖို႔ဆုံးျဖတ္ခဲ့လိုက္ တယ္။ အင္း...ခုေတာ့ ကြၽန္မဝါသနာကိုမစြန္႔ႏိုင္လို႔ အဇၩတၱတိုက္ပြဲေတြျဖစ္ရင္း ျပန္ေရာက္လာခဲ့ျပန္ၿပီေလ။

ကြၽန္မစာသင္ခ်ိန္စတာ နာရီဝက္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ခုထိ ဟိုကေလးႏွစ္ေယာက္ ေရာက္မလာေသးဘူး။ ကြၽန္မ စိတ္ကုန္မိတယ္။ စာသင္ရတဲ့ဆရာမ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ ဒီရြာမွာ ကေလးလာထိန္းေပးေနရသလိုပဲ။ လာခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ လာၾကတယ္။ ျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ခြင့္မေတာင္းဘဲ ျပန္ခ်င္ျပန္သြားၾကတာ။

ခုေတာ့ ကြၽန္မက သူတို႔လာမယ့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္ၿပီး စာသင္ေနရတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္လိုက္လဲမေျပာနဲ႔။ ကြၽန္မတို႔ၿမိဳ႕ျပသာဆို ခုခ်ိန္ ေျခေထာက္တင္ပ်ဥ္ခ်ိတ္ၿပီး အေက်ာ့သားစာသင္႐ုံပဲ။

လာပါၿပီ ေနာက္ဆုံးတစ္ေယာက္။ သူကေတာ့ အၿမဲတမ္းေနာက္ဆုံးဆိုတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ကို လက္လႊတ္ခံတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ ေစာေရာက္ေလ့မရွိဘူး။ကြၽန္မ ေမးတိုင္းလည္း သူေနာက္က်တဲ့အေၾကာင္းရင္းကို ဘယ္ ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ ကြၽန္မကလည္း တစ္ခါႏွစ္ခါေမးလို႔ မရကတည္းက ဘယ္ေတာ့မွ ေအာက္က်ခံမေမးေတာ့ ဘူး။ သူ႔ကို အနားလည္းအကပ္မခံႏိုင္ဘူး။ သူ႔ဆီက ကေလးႏို႔နံ႔ဆိုတာ အန္ထြက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္နံတာ။ အဝတ္အစားကလည္း အၿမဲေပက်ံေနတာ။ စစ္ေဆးေရး ရွိလို႔ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ခိုင္းရင္လည္း ကာလာစုံအစုတ္နဲ႔ ပဲ။ ကြၽန္မ သူ႔အနား ဘယ္ေတာ့မွမကပ္ခ်င္ဘူး။ စာလာ ျပရင္လည္း ကြၽန္မ အေဝးကပဲျပခိုင္းတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ သူလည္း အလိုက္သိတယ္ပဲေျပာရမွာပဲ။ စာလာျပရင္ စာအုပ္ကေလး လက္ကေလးႏွစ္ဖက္နဲ႔ေပးၿပီး အေဝးကေန လက္ကေလး ပိုက္ရပ္ေနေတာ့တာ။ သူကေတာ့ ကြၽန္မ အမုန္းဆုံးကေလးထဲမွာ ထိပ္ဆုံးကပဲ။

သူ႔မွာ ေကာင္းတာ တစ္ခုေတာ့ရွိ တယ္။ လြယ္အိတ္က စုတ္ေပညစ္ပတ္သေလာက္ စာအုပ္ ကေလးေတြကို ေဖြးေနေအာင္ထား တာပဲ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကိုင္တယ္။

သူ႔နာမည္က ဖိုးငိုတဲ့။ ဒါေပမယ့္ နာမည္နဲ႔လူနဲ႔ တျခားစီပါ။ ေက်ာင္း ေနာက္က်လို႔႐ိုက္တိုင္း ဘယ္ေတာ့မွမမဲ့ ဘူး။ ၿပံဳးၿမဲပဲ။ နင္ အဲဒီေလာက္ ေက်ာင္း ေနာက္က်ရင္ ေက်ာင္းတက္မေနနဲ႔ ေတာ့လို႔ ကြၽန္မတစ္ခါေျပာဖူးတယ္။ ေအာင္မယ္ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ဘာေျပာတယ္မွတ္တုန္း။ သူ စာလိုက္ ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္တဲ့။ ေက်ာင္း ေနာက္က်တာေတာ့ ဆရာမ အျပစ္ ေပးသမွ် ခံပါ့မယ္တဲ့။ ေက်ာင္းေတာ့ မထြက္ခိုင္းပါနဲ႔ေနာ္တဲ့။ ဒါဆို ဒင္းက ကြၽန္မ႐ိုက္လည္း ေနာက္က်မွာ ပဲဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ ရမလား။ ကြၽန္မကိုလည္း ေသြးတိုးလာမစမ္း နဲ႔။ ကြၽန္မလည္း ေနာက္က်တိုင္း ႐ိုက္ေပးလိုက္တယ္။ မငိုပါဘူးေတာ္။ ေပၿမဲပဲ။

တစ္ခါတစ္ခါ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ရွိတဲ့ကေလးေလး စာသင္ခန္းထဲေခၚလာေသးတာ။ အဲဒီကေလးပါလာတဲ့ေန႔ဆို ကြၽန္မ သူ႔ကိုစာသင္ခန္းထဲအဝင္မခံဘူး။ ႏွစ္ေယာက္ စလုံး အျပင္ေကာ္ရစ္တာမွာ ထြက္ေနခိုင္းလိုက္တယ္။ သူတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ က်န္တဲ့ကေလးေတြ စာသင္ရတာ အေႏွာင့္အယွက္အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။

အဲဒီလိုက်ေတာ့လည္း စာသင္ခန္းေလးထဲ မ်က္လုံးကလည္ကလည္နဲ႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ သနားမိျပန္ေရာ။

ကြၽန္မ သူ႔ကို မာန္သလိုနဲ႔ ေျပာၾကည့္ဖူးေသးတယ္။အဝတ္အစားေတြ ဘာလို႔ေလွ်ာ္မဝတ္တာလဲလို႔ဆိုေတာ့ ေလွ်ာ္ပါတယ္တဲ့ေလ။ ကြၽန္မစိတ္ညစ္မိတယ္။ ဒီေလာက္ စုတ္ျပတ္ေနတာကို တခုတ္တရဝတ္တုန္းပဲ။ အဲဒီကေလး ေနာက္ႏွစ္ ကြၽန္မအတန္းကလြတ္ၿပီး ေနာက္အတန္း ေရာက္သြားဖို႔ပဲ ဆုေတာင္းမိတယ္။

ဒီေန႔ရြာထဲမွာ ကြၽန္မအတန္းက ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ေမြးေန႔ရွိလို႔ ကြၽန္မတို႔ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ေလးတန္းကဆရာမတစ္ေယာက္က အတင္းေခၚခဲ့လို႔သာ လိုက္ခဲ့ရတာ။ ဖုန္မႈန္႔ေတြထူေျပာလွတဲ့လမ္းထဲ ကြၽန္မ မလိုက္ခ်င္ဘူး။ ေက်ာင္းခ်ိန္စဖို႔လည္း လိုေသးတယ္ဆိုေတာ့ အားနာနာနဲ႔လိုက္ခဲ့လိုက္ရတယ္။

ကြၽန္မတို႔လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း အိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕ အေရာက္ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေက်ာမွာပိုးၿပီး ႏြားမ တစ္ေကာင္ကိုေရတိုက္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သာမန္ဆို ကြၽန္မၾကည့္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ ဘူး။ အျဖဴအက်ႌေလးကိုတမမနဲ႔မို႔ လိုက္ေငးၾကည့္မိလိုက္ တာ။ ကြၽန္မအတန္းက ဖိုးငိုျဖစ္ေနပါလား။ ကြၽန္မေဘးက ရြာခံဆရာမကိုေမးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကြၽန္မ တစ္ခါမွ ေတာ့ ရြာကကေလးေတြရဲ႕ မိသားစုအေၾကာင္းေတြ ေမး ေလ့မရွိဘူး။ အဲဒါကလည္း ကြၽန္မက မစပ္စုတတ္တာမို႔ပါ။

ရြာခံဆရာမေျပာျပမွ ကြၽန္မ ဖိုးငိုအေၾကာင္း သိလိုက္ရပါတယ္။ အဖမဲ့ သုံးတန္းအရြယ္ေက်ာင္းသားေလး။ သုံးလသားအရြယ္ကေလးနဲ႔ ေယာက္်ားဆုံးပါးသြားလို႔ ဘဝကို႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ မိခင္မုဆိုးမကို ကူညီေနရတဲ့သူ။ ႏြားမေလးေမြးဖက္ယူၿပီး တစ္ဖက္ရြာ အထက္တန္း ေက်ာင္းကို ငါးတန္းသြားတက္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရသူတဲ့။ ကြၽန္မ မွားခဲ့ၿပီလား။

သူရဲ႕ ႏို႔နံ႔ထြက္ေနတဲ့အက်ႌေတြ၊ ညစ္ေပေနတဲ့ အဝတ္အစားေတြ၊ ေက်ာင္းေနာက္က်ရတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ ေက်ာင္းကို တစ္ခါတစ္ခါ တိုးလိုးတြဲလဲ ပါလာတဲ့ ကေလးငယ္ေလး။ အို...ကြၽန္မ ဆက္မေတြးရဲေတာ့ဘူး။

အရာရာကို တန္းတူအျမင္နဲ႔ တစ္ေျပးတည္း ၾကည့္တတ္တဲ့ ကြၽန္မ။ အရာအားလုံးကို ပုံစံခြက္တစ္ခုတည္းပဲ ထည့္ထည့္ၿပီး႐ႈျမင္တတ္တဲ့ ကြၽန္မ။ ေလာကရဲ႕ အမွန္တရားေတြကို ျမင္ လာရေတာ့ တုန္လႈပ္သြားမိတယ္။ ကြၽန္မ ေက်ာင္းကိုသာ ျပန္ေရာက္ လာခဲ့တယ္။ အေတြးထဲေတာ့ ဖိုးငိုအေၾကာင္းသာ ေနရာအႏွံ႔ပါ ပဲ။ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ဆရာမ တစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ခံယူ ထားခဲ့မိတာ ရွက္မိတယ္။ ကြၽန္မ ဆရာမ မပီသေသးပါ ဘူး။ အာစရိယဂုေဏာထဲ ကြၽန္မေဘာင္မဝင္ေသးပါဘူး။ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ျပဳျပင္ရပါေတာ့မယ္။

ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတာင္ ေရာက္ပါေတာ့ မယ္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ကေလးေတြနဲ႔ ဒီ ေက်ာင္းေလးကိုခြဲၿပီး အိမ္ျပန္ဖို႔ ေနာက္ဆံတင္းေနမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဖိုးငိုေလးကိုသနားစိတ္နဲ႔ ဂ႐ုတစိုက္ ကြၽန္မပိုေစာင့္ၾကည့္ျဖစ္လာတယ္။ ေက်ာင္းမလာႏိုင္ရင္ ကြၽန္မ လူလႊတ္ေခၚမိတယ္။

ခုလည္း ေနာက္ဆုံးအတန္းတင္စာေမးပြဲရက္ကို ဖိုးငို ေက်ာင္းေနာက္က်ေနျပန္တယ္။ ကြၽန္မ ဒီတစ္ခါ ကေလး ေတြ မလႊတ္မိေတာ့ဘူး။ ရြာထဲကို သိပ္သြားေလ့မရွိတဲ့ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ လိုက္သြားခဲ့မိတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအျဖဴအက်ႌေလးနဲ႔ ဖိုးငိုတစ္ေယာက္ ငိုေန တယ္။ လက္ထဲမွာလည္း အသားေတြပူခ်စ္ေနတဲ့ တစ္ႏွစ္ခြဲ ေက်ာ္ ကေလး။ သူ႔အေမ ေစ်းေရာင္းသြားတယ္တဲ့။ကြၽန္မ ဘာေတြလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ ပူထူသြားမိတယ္။ ကေလး ကို ေပြ႕ၿပီး ရြာရဲ႕သားဖြားသူနာျပဳဆရာမေလးဆီသာ ဖိုးငို ေလးကိုေခၚၿပီး ေျပးခဲ့မိတယ္။ ကေလးသက္သာၿပီဆိုမွ ကြၽန္မဖိုးငိုေလးကို ေသခ်ာမွာၿပီး ေက်ာင္းကိုျပန္ခဲ့တယ္။ကြၽန္မရင္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ္ကူညီလိုက္ရလို႔ ကိုယ့္ ေက်ာင္းသားေလး စိတ္ခ်မ္းသာသြားရတဲ့ ပီတိေလးကို တႏုံ႔ႏုံ႔နဲ႔ ၾကည္ႏူးေနမိတယ္။

ေက်ာင္းဝင္းေလးထဲမွာ ဆူညံေအာ္ဟစ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ ေနၾကတယ္။ ကေလးေတြမ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿပံဳးရိပ္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔။ ကြၽန္မရင္ထဲမွာေတာ့ ေႏြဦးရဲ႕ေလ႐ူးေတြနဲ႔အတူ စိတ္ေလ႐ူးေတြ တသုန္သုန္တိုက္ခတ္ေနပါတယ္။ ကန္ေတာ့ ခံမယ့္ ဆရာ ဆရာမေတြ စုံလင္ေနသလို ေက်ာင္းသား ေတြလည္း စုံလင္လို႔ေနပါတယ္။ ဖိုးငိုေလး စာေမးပြဲၿပီး တဲ့ မေန႔ညေနကတည္းက တန္းေပ်ာက္သြားတာ။ ခုထိ ေပၚမလာေသးပါဘူး။ အိမ္အလုပ္ေတြမ်ား ကူေနရ သလား။ ကြၽန္မ ဒီေန႔ကန္ေတာ့ခံၿပီး တန္းျပန္မွာ ဖိုးငိုေလး သိေလာက္မွာပါ။ ကြၽန္မ ဒီတစ္ခါျပန္ရင္ အေျပာင္းအေရႊ႕ နဲ႔အတူ ျပန္လာခ်င္မွလည္း ကြၽန္မျပန္လာရေတာ့မွာပါ။ ကြၽန္မ သူ႔ကို အားေပးစကားေတြ ေျပာသြားခ်င္ေသးတယ္။ သူ႔အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ကို ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အထိ ေထာက္ပံ့ေပးမယ္ဆိုတာလည္း ဝမ္းသာအားရေျပာျပခဲ့ ခ်င္ေသးတယ္။

ဆရာကန္ေတာ့ပြဲနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလးသာ ၿပီးသြားတယ္။ ဖိုးငိုေလး ေပၚမလာခဲ့ပါဘူး။ ႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ့ ကြၽန္မ အတန္းက ကေလးေတြက ကန္ေတာ့ရင္း မ်က္ရည္ေတြ က်လို႔။ ကြၽန္မကေတာ့ ငိုေနမိတယ္။ ကြၽန္မ ကန္ေတာ့ခံ ဆရာမတစ္ေယာက္ေနရာေရာက္တဲ့အခါ ဆရာမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြ ပိုသိလာရတယ္။နာသုံးနာကိုလည္း တျဖည္းျဖည္းပိုနားလည္လာတယ္။ကြၽန္မ ဒီကေလးေတြကို ပညာတတ္ႀကီးေတြျဖစ္ေစခ်င္ တယ္။ ကြၽန္မ ဒီလိုရြာေလးက ကေလးေတြကို ပညာတတ္ ေတြအျဖစ္ ေမြးထုတ္ေပးၿပီး အသိဉာဏ္ေတြဖြံ႕ၿဖိဳး၊ အဘက္ဘက္က ဖြံ႕ၿဖိဳးေစခ်င္မိတယ္။

ေက်ာင္းေရွ႕ကိုထြက္ၿပီး လွည္းေလးေပၚတက္ခါနီး ေတာ့ ရြာလမ္းမဆီ ေငးၾကည့္မိတယ္။ ဖိုးငိုေလးမ်ား ေရာက္လာမလားလို႔ပါ။ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မေတြ႕ရ ပါဘူး။

အထုပ္ေတြတင္ၿပီး လွည္းေလးေပၚတက္လိုက္မွ ေနာက္ေက်ာဆီကေန ဆရာမေလးဆိုတဲ့အသံေလး ေပၚလာလို႔ ကြၽန္မ လည္ျပန္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဖိုးငိုေလးတို႔ သားမိျဖစ္ေနပါလား။ သူ႔အေမက ေခါင္းေပၚမွာ အထုပ္ ကေလးတစ္ထုပ္ကို ရြက္လိုက္လို႔။ ဖိုးငိုကေတာ့ ပလတ္ စတစ္အိတ္ကေလးနဲ႔ထုပ္ထားတဲ့ အထုပ္ကေလး ရင္ဝယ္ ပိုက္လိုက္လို႔ သားမိႏွစ္ေယာက္ေျပးလာၾကတယ္။ သူတို႔ သားအမိေတြ ကြၽန္မကို မမီေတာ့ဘူးေတာင္ထင္တာတဲ့။ဆရာမအတြက္ဆိုၿပီး အထုပ္ကေလးေတြလွမ္းေပးၾကတယ္။ ဖိုးငိုအေမလက္ထဲမွာက ကုလားပဲ အျဖဴ၊ အနီေရာေနတဲ့ အထုပ္ကေလး။ ဖိုးငိုလက္ထဲက သခြတ္႐ိုးေျခာက္ လွန္းၿပီးသားေလးေတြ။ သူတို႔သားမိႏွစ္ေယာက္ မေန႔က ညေနနဲ႔ ခုမနက္ လယ္ထဲသြားၿပီး ကြၽန္မအတြက္ပဲ ေကာက္သင္းအမီလိုက္ေကာက္ထားခဲ့တာတဲ့။ ကြၽန္မတို႔ ၿမိဳ႕မွာမရွိတဲ့ ေတာထြက္အစားအစာမို႔ ဆရာမေလးစား ဖို႔တဲ့။

ကြၽန္မကို အထုပ္ကေလးေတြေပးေတာ့ သားမိ ႏွစ္ေယာက္ အေဝးကေနကမ္းေပးၾကတယ္။ သား ေရွ႕ တိုးေပးေလဆိုေတာ့မွ

''သားဆီက ကေလးႏို႔နံ႔ေတြနံတယ္။ ၿပီးေတာ့ သား အက်ႌေတြကမဲေနတာ။ ဆရာမေလးဆီက အနံ႔ေလးေမႊး ေနတာ။ အက်ႌကလည္း ေဖြးေဖြးေလး။ သားမကပ္ရဲဘူး။ဆရာမကို အနံ႔ေတြကူးကုန္မွာေပါ့''

''သားရယ္...''

ကြၽန္မ ဘာမွဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ မ်က္ရည္ေတြသာ က်ေနမိတယ္။ ကြၽန္မ လွည္းေပၚက ဆင္းၿပီး ဖိုးငိုေလးကိုရင္ခြင္ထဲသြင္းၿပီး ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ဖိုးငိုေလးလည္း မ်က္ရည္ေတြက်ေနတယ္။

''ဆရာမေလး ေနာက္ႏွစ္လည္းျပန္လာခဲ့ပါေနာ္။သား ေနာက္ႏွစ္ဆို အက်ႌေတြေပေအာင္ မဝတ္ေတာ့ပါဘူး။ညီေလးကလည္း ႏွစ္ႏွစ္ျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့ သား သိပ္မထိန္း ရေတာ့ဘူး။ သားညီေလးကို ေက်ာင္းလည္းေခၚမလာေတာ့ ပါဘူး။ ဆရာမေလး ျပန္မလာဘဲမေနပါနဲ႔ေနာ္''

ကြၽန္မတို႔လွည္းေလးသာ ထြက္သြားတယ္။ ဖိုးငိုတို႔ သားအမိေလးေတြက ကြၽန္မမ်က္ဝန္းထဲ စြဲထင္လိုက္ပါ လာဆဲပါပဲ။ ကြၽန္မ အျဖဴထည္ရပ္ဝန္းဆီကလာခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ သဘာဝအျဖဴကို မေတြခဲ့ဖူးပါဘူး။ ေရာင္စုံေတြ လိမ္းခ်ယ္ခံထားရတဲ့ဘဝေတြထဲမွာ တကယ့္အျဖဴ စစ္စစ္ ႏွလုံးသားေတြရွိတာ ကြၽန္မ မသိခဲ့ပါဘူး။အေပၚယံ ေတြကိုပဲ ၾကည့္တတ္တဲ့ေလာကႀကီးမွာ ကြၽန္မ အေပၚယံ ေတြရဲ႕ သေဘာသဘာဝကို အျဖဴထည္ႏွလုံးသားေလးေတြ ဆီကေန ေကာင္းစြာသင္ခန္းစာရခဲ့ပါၿပီ။

ျဖဴစင္တဲ့ေစတနာေတြလိမ္းက်ံထားတဲ့ ဖိုးငိုတို႔ ေပး လိုက္တဲ့ ပဲေရာရာေလးနဲ႔ သခြတ္႐ိုးေျခာက္ေတြကိုလည္း ကြၽန္မ ဘယ္ေတာ့လႊင့္ပစ္ဖို႔စိတ္ကူးမိမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

လွည္းေလးက ဖုန္လုံးေတြၾကားထဲ တညိမ့္ညိမ့္နဲ႔ ေရြ႕လ်ားသြားေနလိုက္တာ ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လုံးလည္း ဖုန္တလိမ္းလိမ္းနဲ႔ မဲညစ္ေနလို႔။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မေပ်ာ္ေနတယ္။ အေပၚယံမဲညစ္ေနတာေတြထက္ အတြင္းႏွလုံးသားေတြ စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္းဖို႔က ပိုအေရးပါတယ္ ဆိုတာ သိခဲ့လိုက္ရလို႔ပါ။

ကြၽန္မ နာသုံးနာျပည့္စုံတဲ့ဆရာမအသြင္နဲ႔ အျဖဴထည္ ႏွလုံးသားေလးေတြဆီ ေနာက္ႏွစ္ ျပန္လာျဖစ္ေအာင္ လာခဲ့မွာပါ။

Credit: toလင္းေရာင္စင္(ဇီးကုန္း)