Sci-fi Story - The Non-Existing Man (English/Turkish)

Favorite part of my job is to observe someone's life quietly, using my cloak of invisibility. Not because I'm interested in gossip, magazine, or anyone's intimate secrets. And I am not a shy person. Because it is the most appropriate situation for my existence. It's like when I wear my cloak of invisibility, my image is compatible with my essence, and there's nothing left unreal.

That's the problem with my colleague Oslo. To have a foolish belief that he exists. He has a determined character that is unworthy of an elite android. When he focuses on a target, he closes his eyes to all the other realities of the world. I often say to him, "just because you have a mass of 38 kilograms and a mind diagram produced in a lab doesn't mean you really exist." Why do I engage in philosophical discussions with an android? Because I respect him. I can even say I love him.

Oslo can play the role of a child or a dwarf. I can be a grown man or a woman. I do not prefer to take on the role of women, because then my existence, which is already in the swing, is losing its authenticity. Why am I telling you all this? To make you ready for the story I'm about to tell you? Could be. I can also be because as my age progresses, I am turning into a chatter.

In the hall where the briefing will be given, we were sitting on the seats closest to the hologram device and waiting for our boss to come. Oslo was in a confused and depressed mood when he was not engaged in any task, he seemed to realize the void of his existence. Our boss Mete entered the hall with active steps after barely blowing up his assistant with demands for a meeting at the door of the briefing hall and said, "hi, gentlemen, I have excellent news for you."

"This is good news," said Oslo.

"Are you sure it is that good?" I asked because I was very fond of underestimating the unfounded enthusiasm of the people around me.

"This news can even thrill you," Mete said when he was opening the hologram player. "The project director will introduce the task to avoid any incomplete information," he added.

The hologram of a pale blond woman in her 30s appeared. Her temples had pale blue veins surrounded by flat blond hair. She didn't look like an ambitious type, if I saw her on the street, I'd think she was an ordinary college student.

"Hello. I'm İmge Sezen. I was assigned to explain to you the project we were working on. I'm not good at presentation. Please feel free to interrupt and ask questions during the presentation."

"Mete said you'd give us good news. We are anxiously waiting."

"Good news? Yeah, maybe. Depends on interpretation. As the team of advanced mind research, we did not expect such a result. At the beginning of the Mergen project, our prime minister said: "We missed the Industrial Revolution, missed the space age, we didn't grasp the importance of Informatics, but thanks to you, we will capture the ontology era.' As you know, almost all of the electronic components are based on physical lower boundaries. Neither processors can accelerate, nor memory capacity can be increased. Although it does not come to a halt like hardware infrastructures, the development of artificial intelligence algorithms has slowed down. Artificial intelligence agents are successful in doing specific tasks, but when problems become a bit complex, they are not able to exhibit the creativity and flexibility expected from them. Everyone is more or less aware that the next revolution will be in the field of ontology, but no one has any idea how the next generation of mind schemes should be. We were expected to be able to quickly adapt to the new mind architectures that would emerge from the ontology revolution."

"I'm interested in the subject. As I understand it, you went beyond expectations and created an ontological intelligence agent," Oslo said.

"The third of the four agreements that Toltec wisdom proposes is not to make assumptions," said İmge Sezen.

"The agreements of Toltec wisdom are a good recipe to prevent disappointments and irritability. But I don't have that kind of problems," said Oslo.

"It was an unfounded warning, yes, it was beneficial in the adaptation of the project teams, so I'm telling you what's in front of me. By the way, the assumption is true, " said İmge Sezen. She was naive and shy. However, it was interesting that she could coordinate hundreds of employees activities for such an important project.

"I'm sure a working ontological A.I. agent will attract the attention of superpowers. Intelligence services will be on our way before long," I said.

"It would be naive to think otherwise. You have an important duty to protect the know-how that occurs in the Mergen project," my boss Mete said.

"Will we be able to talk to the new entity you've developed?" Oslo asked.

"You are one of the few people who was informed of the results obtained. Mr. Prime Minister is very sensitive to keep the issue confidential," Mete said.

I said, "we'll do our best." It was quite a complicated issue, I wondered what the ontological being that was developed thought regarding our existence, but of course, I didn't share my curiosity with others.

The campus dedicated to the Mergen project was literally on the mountaintop, and from the air, it was impossible to know that there was such a facility. The entrance of the campus was from the tunnel entrances spread all over the land.

Our guide left after putting us in a small car that looked like the ones used in mines. It was understood that the wagon, which had a very primitive image, was self-controlled, and we went through a dim tunnel and reached the courtyard of the main campus building, which was embedded in the mountain. The courtyard's lighting was as good as sunlight. In the yard, there was a statue of Mergen Khan, depicted on a horse with a bow and arrow. Mergen Han, The God of the wisdom of Turkish mythology, seemed to come alive and join us.

Oslo has an idea on everything, "we need to congratulate the sculptor," he said.

I said, "If I see him, I'll give him your congratulations."

İmge greeted us at the door of the building and led us to the block of the cybersecurity team. They arranged two rooms for us. Flowers and large foldable tablet computers were left on our tables. They even thought about the size of the table and chair for Oslo to make him work comfortably as a dwarf. The man İmge handed over us was a typical type of cybersecurity chief. It was understood from his mood and attitude that he had a paranoid personality. He barely spoke and watched us with suspicious eyes. He probably knew we were from the National Intelligence Agency, but he didn't tell it. It was impossible to understand the real feelings of a paranoid; the less they spoke, the less they thought they were giving the other side hints, so people had to pull the words out of their mouths with tweezers. So I stopped Oslo from asking questions that we couldn't get any answer to, and our job wasn't system security, it was probably enough to talk to people in other departments to avoid potential leaks. Analysts and code developers would always have a more helpful conversation than security guys.

After having dinner together in the large cafeteria of the campus, İmge led us to a dark tunnel. She put her palm somewhere on the wall. The floor was shaken slightly, and a door was opened from the wall. We got into an elevator with water fairy pictures and went upstairs.

"You can think of Utku as the room itself," said İmge before entering the room of the ontological A.I. agent.

"I suppose her name is Utku. Is she a completed entity?"

"I think the only complete creature in nature is the cat. Sometimes she has fatal locks. We can't understand why. Tens of engineers are trying to solve the problem," İmge said.

After İmge, we went into the room and stood in front of a wall that was waving like a water surface. I think she was deciding which image to reflect when we entered waves were stopped, the wall became like a lake surface.

Utku said, "welcome to my little world, wouldn't you like to sit down?"

It was understood that Utku was a hospitable entity. The air conditioning began to blow hot air in the room, which was quite cold when we entered, a pleasant smell from the ventilation spread and the light level in the room increased.

"Our guests have been sent by the prime minister to ensure the safety of us. They wanted to see you," İmge said.

"Nice to meet you. I think the short gentlemen is from our category," Utku said.

"It's not hard to understand. We are spreading the electronic wave," said Oslo, when he said it, he moved uneasily, could not find a place to put his hands.

"He was amazed by the excitement," I said, "this the love at first sight."

"It's nothing like that, I was built in Oslo, and I'm one of the best, you understand what I mean?" said Oslo.

It was not wise to miss the opportunities that were faced with the fear to be strange. "Am I a real person? Is my existence real?" I asked.

Utku answered "no" without hesitation.

İmge and Oslo looked at me and the opposite wall, which began to reflect the image of a turbulent sea with amazement.

"Why, how, can you explain?" I asked her.

She said, "of course." Water was drawn across the wall, and a vast desert image appeared.

After a while, İmge asked, "Are you there?"

"She is good at describing the facts, but when it comes to reasons, she's locked up," she said.

Image Source: https://unsplash.com/photos/wofDw8uqX6I

Olmayan Adam

İşimin en sevdiğim yanı görünmezlik pelerinimi kullanarak birilerinin hayatını sessizce gözlemlemek oldu hep. Dedikoduya, magazine ya da birilerinin mahrem sırlarına meraklı olduğum için değil. Utangaç bir yapım olduğu da söylenemez. Var olmamak varoluşuma en uygun durum olduğu için. Sanki görünmezlik pelerinimi giydiğim zaman özüm ile görüntüm uyumlu hale geliyor ve ortalıkta sahte olan hiçbir şey kalmıyor.

Çalışma arkadaşım Oslo'nun sorunu tam da bu işte. Var olduğuna dair budalaca bir inanca sahip olmak. Bir elit androide yakışmayacak ölçüde kararlı bir karakteri var. Bir hedefe odaklandığında gözünü dünyanın diğer tüm gerçeklerine kapatıyor. Ona sık sık "38 kilogramlık bir kütleye ve laboratuvarda üretilmiş bir zihin şemasına sahip olman senin GERÇEKTEN var olduğunu göstermez" diyorum. Neden bir androidle felsefi tartışmalarına girişiyorum? Çünkü ona saygı duyuyorum. Hatta onu sevdiğimi bile söyleyebilirim.

Oslo çocuk ya da cüce rolüne bürünebiliyor. Bense yetişkin bir erkek ya da kadın olabiliyorum. Kadın rolüne bürünmeyi tercih etmiyorum çünkü o zaman zaten sallantıda olan varlığım sahiciliğini iyice yitiriyor. Size bunları neden anlatıyorum? Birazdan anlatacağım hikayeye hazırlanmanız için olabilir mi? Olabilir. Yaşım ilerledikçe çenem düştüğü ve tam bir gevezeye dönüştüğüm için de olabilir.

Brifingin verileceği salonda hologram yansıtıcıya en yakın koltuklara oturmuş uslu çocuklar gibi patronumuzun gelmesini bekliyorduk. Oslo dalgın ve bunalımlı bir havadaydı, herhangi bir görevle uğraşmadığı zamanlarda varoluşunun boşunalığı idrak ediyor gibiydi. Patronumuz Mete Tamince brifing salonunun kapısında görüşme talepleriyle başını şişiren asistanını güçlükle başından savdıktan sonra dinamik adımlarla salona girdi ve "selam baylar, sizlere çok iyi bir haberim var" dedi.

"Bu iyi bir haber" dedi Oslo.

"O kadar iyi olduğuna emin misiniz?" diye sordum, yakın çevremdekilerin yersiz coşkularını küçümsemek gibi bir huyum vardı zira.

"Bu haber seni bile heyecanlandırabilir" dedi Mete hologram oynatıcıyı açarken. "Herhangi bir eksik bilgilendirme olmaması için görevi proje direktörü aktaracak" diye de ekledi.

Karşımızda 30'lu yaşlarda soluk yüzlü sarışın bir kadının hologramı belirdi. Şakaklarında düz sarı saçlarının çevrelediği soluk mavi damarlar vardı. İddialı bir tipe benzemiyordu, sokakta görsem sıradan bir üniversite öğrencisi olduğunu düşünürdüm.

"Merhaba. Ben İmge Sezen. Size üzerinde çalıştığımız projeyi açıklamakla görevlendirildim. Sunum konusunda iyi değilim. Anlatım sırasında araya girip soru sormaktan çekinmeyin lütfen" dedi.

"Mete bize iyi bir haber vereceğinizi söylemişti. Merakla bekliyoruz" dedim.

"İyi bir haber mi? Evet, belki. Yoruma göre değişebilir. İleri zihin araştırmaları ekibi olarak biz de böylesi bir sonucu beklemiyorduk. Mergen projesinin başlangıç aşamasında sayın başbakanımız tam olarak şöyle demişti: 'Sanayi devrimini kaçırdık, uzay çağını ıskaladık, bilişimin önemini geç kavradık ama ontoloji çağını sizlerin sayesinde yakalayacağız.' Bildiğiniz gibi elektronik parçaların neredeyse tamamı fiziksel alt sınırlara dayandığı için bilişim can çekişiyor. Ne işlemciler hızlandırılabiliyor, ne belleklerin kapasitesi artırılabiyor. Donanımsal altyapılar gibi durma noktasına gelmese de yapay zeka algoritmalarının gelişimi de yavaşladı. Yapay zeka ajanları tekil işleri başarıyla yapıyor ama problemler biraz karmaşık hale gelince kendilerinden beklenen yaratıcılık ve esnekliği sergileyemiyor. Bir sonraki devrimin ontoloji alanında olacağını herkes az çok sezebiyor ama yeni nesil zihin şemalarının nasıl olması gerektiği konusunda kimsenin fikri yok. Bizden beklenen ontoloji devriminin ortaya çıkaracağı yeni zihin mimarilerine hızla adapte olabilmemizdi."

"Konu ilgimi çekti. Anladığım kadarıyla beklentinin ötesine geçip ontolojik bir yapay zeka ajanı oluşturmuşsunuz" dedi Oslo.

"Toltek bilgeliğinin daha iyi yaşamak için önerdiği dört anlaşmadan üçüncüsü varsayım yapmamaktır." dedi İmge Sezen.

"Toltek bilgeliğinin anlaşmaları hayal kırıklıklarını ve alınganlıkları önlemek için iyi bir reçete. Ama benim öyle bir derdim yok" dedi Oslo.

"Yersiz bir uyarı olmuş, evet, proje takımlarının yakaladığı uyumda çok faydası olmuştu, o nedenle önüme gelene anlatıyorum. Bu arada varsayım doğru" dedi İmge Sezen. Naif ve utangaç bir yapısı vardı. Buna rağmen böylesi önemli bir proje için yüzlerce çalışanın faaliyetlerini koordine edebilmesi ilginçti.

"Çalışan bir ontolojik yapay zeka ajanı eminim ki süper güçlerin ilgisini çekecektir. İstihbarat servisleri çok geçmeden başımıza üşüşürler" dedim.

"Aksini düşünmek saflık olur. Mergen projesinde oluşan know-how'ı korumak konusunda size önemli bir görev düşüyor." dedi patronum Mete.

"Geliştirdiğiniz yeni varlıkla konuşma imkanımız olabilecek mi?" diye sordu Oslo.

"Elde edilen sonuçtan haberdar olan birkaç kişiden birisiniz. Sayın başbakan konunun gizli tutulması konusunda çok hassas" dedi Mete.

"Elimizden geleni yapacağız" dedim. Mesele epeyce çetrefiliydi, geliştirilen ontolojik varlığın deneyimlerimizin sahici olup olmadığı konusunda ne düşündüğünü merak ediyordum, ama bu merakımı elbette diğerleriyle paylaşmadım.

Mergen projesine tahsis edilmiş kampüs kelimanın tam anlamıyla dağbaşındaydı ve havadan bakıldığında orada öylesi bir tesisin olduğunu bilebilmek mümkün değildi. Kampüsün yerinin belli olmaması için araç giriş çıkışı arazinin dört bir yanına yayılmış olan tünel girişlerinden yapılıyordu.

Rehberimiz bizleri maden ocaklarında kullanılanlara benzeyen küçük bir vagona bindirdikten sonra yanımızdan ayrıldı. Oldukça ilkel bir görüntüsü olan vagonun özdenetimli olduğu anlaşılıyordu, loş bir tünelde ilerleyerek dağın içine gömülü olan kampüs ana binasının avlusuna ulaştık. Avlunun aydınlatması güneş ışığını aratmayacak kadar iyiydi. Avluda Mergen Han'ın elinde oku ve yayıyla alaca bir at üzerinde betimlendiği bir heykel vardı. Türk mitolojisinin Akıl Tanrısı olan Mergen Han yay biçimindeki bıyıkları ve sürmeli gözleriyle neredeyse canlanıp bize katılacak gibiydi.

Her konuda fikri olan Oslo "heykeltraşını tebrik etmek gerekir" dedi.

"Görürsem tebriklerini iletirim" diye cevap verdim.

İmge bizi binanın kapısında karşıladı ve siber güvenlik ekibinin bulunduğu bloğa götürdü. Bizim için yan yana iki oda ayırmışlar. Masalarımıza çiçekler ve kocaman katlanabilir tablet bilgisayarlar bırakılmıştı. Cüce kılığına girmiş olan Oslo'nun rahat çalışabilmesi için masa ve sandalyesinin boyutunu bile düşünmüşler. İmge'nin bizi teslim ettiği siber güvenlik şefi türünün tipik bir örneğiydi. Hal ve tavırlarından paranoyak bir kişilik yapısına sahip olduğu belli oluyordu. Çok az konuşuyor ve bizleri kuşkulu gözlerle izleyordu. Bizim milli istihbarat teşkilatından olduğumuzu anlamıştı muhtemelen, ama renk vermemişti. Paranoyakların gerçek duygularını bilebilmek olanaksızdı, ne kadar az konuşurlarsa karşı tarafa o kadar az ipucu verdiklerini düşündükleri için kelimeleri ağızlarından cımbızla çekip çıkarmak gerekiyordu. Bu nedenle Oslo'yu cevabımızı alamayacağımız sorular sormaktan alıkoydum, zaten bizim işimiz sistem güvenliği değildi, olası sızmaları önlemek için diğer bölümlerdeki insanlarla konuşmamız muhtemelen yeterli olacaktı. Analistler ve kod geliştirenler her zaman güvenlikçilerden daha hoş sohbet olurdu.

Kampüsün devasa kefateryasında birlikte yemek yedikten sonra İmge bizi karanlık bir tünele götürdü. Tünelin bize rastgele gibi gelen noktasında avcunu duvara koydu. Yer hafifçe sarsıldı ve duvardan bir kapı açıldı. Su perisi resimleriyle bezeli bir asansöre bindik ve yukarı çıktık.

Yapay zekalı ontolojik ajanın bulunduğu odaya girmeden önce İmge "Utku'yu odanın kendisi olarak düşünebilirsiniz" dedi.

"Adı Utku demek. Tamamlanmış bir varlık mı o?"

"Doğadaki tamamlanmış tek varlık kedidir bence. Bazen ölümcül kilitlenmeler yaşıyor. Nedenini anlayamıyoruz. Yüzlerce mühendis çözmeye çalışıyor" dedi İmge.

İmge'nin ardından odaya girip su yüzeyi gibi dalgalanan bir duvarın karşısında durduk. Hangi görüntüyü yansıtacağına kendisi karar veriyordu galiba, içeri girdiğimizde sudaki dalgalar duruldu, duvar bir göl yüzeyi gibi kımıltısız hale geldi.

Utku "Küçük dünyama hoş geldiniz, oturmaz mıydınız?" dedi.

Utku'nun konuksever bir varlık olduğu anlaşılıyordu. Girdiğimizde oldukça serin olan odanın kliması sıcak hava üflemeye başladı, havalandırmadan hoş bir koku yayıldı ve odadaki ışık seviyesi arttı.

"Konuklarımız bizlerin güvenliğini sağlamak için başbakanlıktan gönderildi. Seni görmek istediler" dedi İmge.

"Tanıştığımıza memnun oldum. Kısa boylu arkadaşımız bizim familyadan galiba" dedi Utku.

"Bunu anlamak hiç zor değil. Elektronik dalga yayıyoruz biz" dedi Oslo, bunu söylerken yerinde huzursuzca kıpırdanmış, elini kolunu koyacak yer bulamamıştı.

"Heyecandan ne yapacağını şaşırmış durumda, ilk görüşte aşk diye ben buna derim" dedim gülümseyerek.

"O anlamda bir şey değil, ben Oslo'da üretildim ve en iyilerden biriyim, bilmem anlatabildim mi?" dedi Oslo.

Tuhaf kaçacağı endişesiyle karşılaşılan fırsatları kaçırmak hiç akıllıca değildi. Konuyu aniden değiştirerek Utku'ya "Ben gerçek bir insan mıyım? Varlığım sahici mi?" diye sordum.

Utku hiç duraksamadan "hayır" diye cevap verdi.

İmge ve Oslo şaşkınlıkla bir bana bir de çalkantılı bir denizin görüntüsünü yansıtmaya başlayan karşı duvara balktılar.

"Neden, nasıl, açıklar mısın?" diye sordum.

"Elbette" dedi. Karşı duvarda sular çekildi ve karşımızda uçsuz bucaksız bir çöl görüntüsü belirdi.

Bir süre sonra İmge "Orada mısın?" diye sordu.

Utku'dan yanıt gelmeyince İmge "Olguları tarif etmekte iyi ama sıra nedenlere gelince kilitleniyor" dedi.