อย่าเพิ่งท้อค่ะ...เราเอาใจช่วยนะคะ เราก็เป็นอีกคนหนึ่งนะ ที่เคยลำบากสุดแสนสาหัสมาก่อน แบบขนิดที่ว่า อิ่มหนึ่งมื้อ แล้วต้องอด กินน้ำแทนข้าวไปอีกสามวัน...ถ้าเราตัวคนเดียว คงผูกคอตายไปนานแล้วล่ะ แต่เป็นเพราะเสียงท้องร้องของน้องๆ มันทำให้เราต้องอดทนต่อไป และทำทุกอย่างเพื่อให้พวกเขาอิ่ม....ทุกวันนี้เราคิดว่าอุปสรรคทั้งหลายที่เราเคยเจอ ....มันเหมือนกับ บททดสอบ และยาชูกำลัง มันทำให้เรา มีความอดทนมากขึ้น มีภูมิต้านทานมากขึ้น....พยายามสู้นะคะ จงมองคนที่แย่กว่าเรา ลำบากกว่าเรา คนที่พิการ เกิดมาไม่สมบูรณ์เหมือนเรา...แต่พวกเขาก็ยังอยู่ได้ จริงมั๊ยคะ?....ปล. ผักหวานในมือคุณ น่าทานมากๆ...เราเคยเก็บไปขายที่ตลาด สามกำ ห้าบาท ...555 ถูกสุดๆ เหมือนได้ฟรี ใช่มั๊ยล่ะ
พยายามสุดๆ บางทีก็เหมือนจะดี แต่ทุกวันนี้ไปทำงานขาดทุน แต่ก็ได้เงินหมุนมาใช้จ่าย ถูกโกงเวลาทำงาน ความหวังก็ทำได้วันละน้อยนิด แต่ก็สู้ๆครับ ขอบคุณ คุณตุ๊กตามากนะครับ มีกำลังใจขึ้นเยอะเลยครับ