De wereld breekt iedereen, en daarna zijn sommigen sterk op de gebroken plekken. (Ernest Hemingway)

De wereld is niet bedoeld om je vriend te zijn. De wereld is de wereld, en ze komt op je af met allerlei dingen. Soms zal ze aardig en vriendelijk zijn, terwijl ze je andere keren haar rug zal tonen en je in een situatie zal duwen die je niet leuk vindt, of iets zal laten gebeuren dat allesbehalve prettig en leuk is. Dat is de wereld, dat is het leven, en daar kunnen we niet veel aan doen.

Natuurlijk schreef ik onlangs over hoe degenen die weinig van het leven verwachten en zich altijd ongelukkig voelen, dat zullen blijven, omdat ze hun ogen niet openhouden en geen kansen zien. Dus als je gelooft dat God met je is en dat hij goede dingen voor je in petto heeft, zal dat zeker je kans vergroten om die goede doorbraken te zien. Maar zelfs als je gelooft dat God goede dingen voor je in petto heeft, zullen er ontberingen en onaangename dingen op je pad komen.

Maar wat zal er gebeuren als de wereld je breekt, of je in ieder geval probeert te breken? Zal je sterk zijn en kracht vinden in zo'n situatie, zodat je daarna weer overeind kunt komen? Of zal je gewoon opgeven en opgeven?