Przebiegłem swój pierwszy półmaraton! Czyli 21,097km walki z z samym sobą. Moje wrażenia.

W dzisiejszym poście chciałbym podzielić się wrażeniami jakie doświadczyłem przy pierwszym w życiu półmaratonie.

Nim zaczniemy powiem tyle że nie jestem aż tak bardzo zapalonym biegaczem , w poprzednim sezonie zrobiłem tylko 370km , w tym dobijam powoli do 300. Na samym początku roku stwierdziłem że spróbuje sił w półmaratonie. A co!

Po pierwsze będzie motywacja do treningów, po drugie każdy biegacz marzy o udziale w dużej biegowej imprezie. Wybór padł na święto biegowe na PKO Silesia Marathon w Katowicach. Zapisałem się już w marcu z nadzieją że dużo się wybiegam
i zaatakuje pierwszy półmaraton na poniżej 2h. Utrzymanie tempa 5:40 na km nie stanowi dla mnie bardzo dużego wyzwania co jest potrzebne by zmieścić się w 2h.

Niestety natłok obowiązków , kilka długotrwałych przeziębień sprawiał że biegania było o wiele mniej niż w planie. 3 tyg przed biegiem położyło mnie ostatnie przeziębienie. Do ostatniego dnia nie wiedziałem czy startować, lecz po namowie żony zaryzykowałem i w niedzielny poranek stawiłem się na starcie półmaratonu.

3,2,1 strat i lecimy. Niestety już po pierwszych kilometrach wiedziałem że złamanie 2 h będzie bardzo ciężkie. Stwierdziłem że trzeba się skupić na celu jakim jest meta i cieszyć się biegiem.

Brałem udział już w kilku mniejszych imprezach biegowych ale morze ludzi po horyzont biegnących ramię w ramię to widok nie do opisania. Kilometry mijały, atmosfera i duża liczba kibiców sprawiała że bieg naprawdę cieszył. Niestety pierwszy kryzys pojawił się przy 14 kilometrze. Jak dotąd był to największy mój kilometraż wybiegany za jednym razem i pewnie stąd pojawiły się problemy. Tutaj świetnie sprawiły się tzw bufety, napój izotoniczny , kawałek czekolady czy banana dodał energii i powoli mijał kilometr za kilometrem. Nie obyło się bez momentów marszu. Po prostu nogi już ciężko współpracowały, zwłaszcza na podbiegach. Na samą końcówkę doping kibiców i wbieg na stadion śląski gdzie znajdowała się meta półmaratonu wprawiła w biegową euforię i ostatnie metry leciałem jak na skrzydłach. Meta przywitana z czasem 2:17h. Rewelacji nie ma ale jak ja to zawsze mówię "Nie ma co się wstydzić, niech wstydzą się Ci co leżą na kanapie"

Wrażenia niesamowite , medal piękny, wzbogacony o nowe doświadczenie biegowe. Tak w kilku słowach mogę podsumować swój start w biegu. Wiem na pewno że zbyt mało było wybiegań w przygotowaniu do tak dużego dystansu co owocowało ciężką końcówką biegu. Dlatego przy ponownym planowaniu takich dystansów trzeba się wybiegać. Jedno wiem , to nie był ostatni taki bieg. Do zobaczenia !