DAppsy jako sposób prania pieniędzy?

Standardowy sposób wygląda jakoś tak: zakładasz działalność usługową, powiedzmy salon fryzjerski. Ważne, by twoimi klientami byli przeciętni ludzie, których danych personalnych nie musisz znać, dzięki czemu trudno jest zweryfikować rzeczywistą liczbę klientów. Następnie wystawiasz paragony za usługi, które nie miały miejsca. Bo kto to udowodni?

Kryptowaluty opierają się (z reguły) na blockchainie. Blockchain to rodzaj zdecentralizowanej bazy danych. Prawie każda aplikacja (zwłaszcza gry) potrzebuje bazy danych. Aplikacja + zdecentralizowana baza danych = zdecentralizowana aplikacja = DApp. Prawda, że proste?

Nasz sposób z salonem fryzjerskim ma zasadniczą wadę – wymaga legalnego kapitału własnego na wynajem lokalu, zakup wyposażenia i pensję pracownika. To może coś wirtualnego? Może sprzedaż utworu z wykorzystaniem kradzionych kart kredytowych? Brzmi nieźle, lecz każda karta musiała zostać na kogoś zarejestrowana, a to zostawia ślad. To samo tyczy się większości systemów płatniczych, np. PayPal. I tu wchodzą kryptowaluty, całe na biało.

CryptoCountries to zdecentralizowana aplikacja, która zadebiutowała tydzień temu. „Zabawa” polega na kupowaniu krajów na mapie. Właściciel danego kraju może podpisać się pseudonimem i... tyle.


Ceny krajów sięgają nawet kilkuset ETH, a w pewnym momencie gra osiągnęła 160x większy wolumen niż kotki. Przy ok. 75x mniejszej ilości followersów na Twitterze (20,9k vs 280 w chwili pisania tego wpisu) rodzi to podejrzenia, ale kto tam ich wie, biorąc pod uwagę tę kryptowalutową manię ¯\_(ツ)_/¯

Jeśli jednak ta aplikacja faktycznie została stworzona w celu zalegalizowania brudnych pieniędzy, to teraz wystarczy, że jej twórca sprzeda ETH na giełdzie i zapłaci podatek. Ponieważ kryptowaluty są anonimowe, nikt mu niczego nie udowodni. To się nazywa kreatywność!