[PL] AMERICAN STAFFORDSHIRE TERRIER - Czy naprawdę jest mordercą?

Cześć wszystkim,

Długo zastanawiałem się jak podejść do tego tematu gdyż jest on nieco drażliwy. Można powiedzieć, że w przypadku tej rasy ludzie dzielą się na dwa obozy: zwolenników i przeciwników. Niestety nie jest to takie proste gdyż jest jeszcze trzecia grupa - ignoranci. Nie mogę ich nazwać inaczej. Kim są? Są to osoby, które nigdy nie miały styczności z rasą i rozpowszechniają zasłyszane gdzieś plotki o psach mordercach. Powiecie „ok Colin, przecież nie wszyscy muszą się znać na psach jeśli ich nie interesują”. Tak, to prawda. Jest jednak różnica między niewiedzą a rozpowszechnianiem plotek. Ja jeśli czegoś nie wiem to nie twierdzę, że jest inaczej. Najpierw czytam, sprawdzam i szukam odpowiedzi. Wiecie, to jest na tej samej zasadzie gdybym ja idąc ulicą i widząc księdza od razu podnosił głos tak żeby wszyscy słyszeli i mówił „Pedofil! Uwaga, idzie pedofil! Jak można takie niebezpieczne bydlę puszczać bez nadzoru wśród ludzi?!”. Zbyt dosadnie? Nie! Dla mnie tak to właśnie wygląda gdy słyszę ignorantów. Jest jednak druga strona medalu bo te „pogłoski” nie wzięły się znikąd. I w tym momencie tak naprawdę nie wiem co powiedzieć. Całą tę nagonkę wywołały media. Czemu akurat na tę rasę? Nie mam pojęcia. Serio. Po prostu nie mam pojęcia. To chyba wynika z wrodzonego ludzkiego debilizmu połączonego z lenistwem. W mózgach takich pseudo pismaków od razu powstaje wzór: skoro pies został stworzony jako wojownik + jest ich całkiem sporo + któryś gdzieś kogoś pogryzł = WSZYSTKIE SĄ MORDERCAMI!!! Przepraszam Was bardzo, ale do jasnej cholery!!! Czemu nikt się nie pofatyguje, żeby sprawdzić fakty!?

Ok, wdech i wydech!!

Wdech i wydech.

Wdech...

Już jestem spokojny. O co więc mi chodzi? Przecież wiadomo, że nie raz i nie dwa ast kogoś pogryzł. Tak to prawda. Jednak trzeba zwrócić uwagę na następujące aspekty:

• nie każdy ast to ast. To, że pies wygląda dla niektórych jak ast wcale nie znaczy, że nim jest. Jeśli jest mieszanką kilku ras to jest kundlem do cholery więc czemu podajecie w tv czy prasie, że był to ast?! Jeśli kogoś pogryzie kundel na wsi to nikt nie precyzuje jakieś rasy ma najwięcej we krwi. Pojawi się jedna wzmianka w wiadomościach, że sytuacja miała miejsce i tyle. Jeśli natomiast ktoś stwierdzi, że był to ast to leci lawina. Prasa, radio, telewizja... Przez dobry tydzień pieprzą co im ślina na język przyniesie niejednokrotnie wrzucając zdjęcia pięciu różnych psów w zależności od kanału lub wydawcy gazety (najlepiej z wyszczerzonymi zębami i pianą na pysku mimo, że dany pies nawet nigdy nie stał obok tego, o którym faktycznie jest mowa). Skąd do jasnej cholery wiecie, że to właśnie ast? Bo co? Bo jest podobny? Robiliście badania DNA czy sam wam powiedział?? No przecież ręce opadają! Czemu się tak uczepiliście?
• statystyki. Ooooooo tak. Fakty. To jest to czego nikt nie lubi bo nie daje rozgłosu ani zasięgów. Pomówmy więc chwilę o faktach. Czyli UDOKUMENTOWANYCH kwestiach pogryzień. Niestety nie podam Wam konkretnych źródeł bo obawiam się, że jeśli za kilka dni ACTA 2.0 zostanie przyjęte w EU to mój post zostanie usunięty a chcę tego uniknąć. Dodatkowo nie wszystkie kraje prowadzą takie statystyki. Przytoczę tylko kilka przykładów. Najwięcej odnotowanych pogryzień w Wielkiej Brytanii to Jack Russel Terrier. W wielu krajach przewijają się dobermany, rottweilery... W USA prym wiodą psy określane jako pittbull (oraz mieszanki tych ras). W części europy królują golden retrivery.
  I tu warto wspomnieć o jednym - pitbull to nie amstaff!!

Znajdź 5 różnic na obrazkach:

Już? To lecimy dalej.

Co z tego wszystkiego wynika? To, że w wielu krajach wszystkie teriery typu BULL zostały zakazane. I już mało istotne są te państwa w których nie można ich kupić czy rozmnażać. Są kraje, w których przeprowadzono masową eutanazję wszystkich psów ras typu bull. W niektórych krajach nie możesz nawet przejechać przez ich terytorium z takim psem (nawet zamkniętym w klatce w samochodzie) w drodze na wystawę do innego kraju...

Dlatego w tym miejscu bardzo chciałbym podziękować wszelkim środkom masowego przekazu, które nakręciły tę spiralę. Jestem wam bardzo, bardzo! wdzięczny pieprzeni ignoranci! Oczywiście swój udział w tym wszystkim mają też posiadacze tych psów. Mam na myśli tych wszystkich bezmózgów, którzy kupują psa tylko dla szpanu i żeby dobrze (groźnie) wyglądać na dzielnicy. Robią z psów zapienionych zabójców. Sam z autopsji znam sytuację, że ktoś wziął psa, trzymał go w małej klatce w ciemnej piwnicy, drażnił i podrzucał mniejsze psy żeby wyrobić w nim agresję. To były lata 90’ wiec dość dawno. Na szczęście ta historii skończyła się tak jak powinna - hodowca się dowiedział o całej sytuacji, przyjechał do „klienta”, dał mu po mordzie i psa zabrał. Jednak niestety tacy ludzie wciąż często dostają psy w swoje ręce. Nie zrozumcie mnie źle - to że ktoś kupuje psa bo chce się czuć bezpiecznie to jedno a to, że ktoś chce sobie przedłużyć fiuta to niestety druga kwestia. Przez takich nieodpowiedzialnych ludzi coraz więcej psów tej rasy trafia do schronisk, na ulicę lub po prostu jest zabijanych (najczęściej bestialsko).

Nie chcę Was zanudzać swoimi przemyśleniami więc może przejdźmy dalej.

Co wiemy?

Standardowo w wielkim skrócie postaram się Wam przybliżyć rasę.
Historia rasy sięga XVIII wieku. Wtedy to w Anglii starano się wyhodować idealnego psa do walk z bykami oraz innymi psami. W tym celu krzyżowano buldogi z białymi terierami. W XIX wieku wraz z brytyjskimi emigrantami trafił do USA. Tam nieco ewoluował stając się psem masywniejszym i bardziej zwinnym. Potocznie określany był jako pit bull. Jednak w XX wieku hodowcy, którzy nie chcieli być kojarzeni z walkami psów postanowili utworzyć odrębną linię tych psów. Były one nieco mocniejszej budowy i bardziej ustandaryzowane. W 1936 roku American Kennel Club przyjął i zarejestrował wzorzec rasy. Jednak dopiero w 1972 roku rasa zyskała nazwę American Staffordshire Terrier.

Jaki mają charakter?

Są to psy bardzo pogodne. Świetnie dogadują się z dziećmi. Mają w sobie masę energii, którą muszą jakoś rozładować. Raczej nie skłaniałbym się do stwierdzenia, że wybierają sobie jednego domownika, którego się słuchają. W moim przypadku albo po prostu się słuchają albo nie robią tego wcale ;)

W przypadku innych psów bywa różnie. W domu, między sobą dogadują się dobrze zarówno z przedstawicielami własnej rasy jak i z innymi (młodszymi i starszymi). Wprowadzanie do stada nowych psów nie stanowi większego problemu. Trzeba być jednak ostrożnym bo nie zawsze wszystko im pasuje. Z całkowicie obcymi psami jest różnie - jedna z suk jest killerem i nienawidzi wszystkiego co obce. Z kolei samiec na ulicy raczej nie zwraca uwagi na inne psy. Raczej. Czasem też bywa, że jakiś samiec mu bardzo nie podpasuje i wówczas już z daleka widać, że trzeba trzymać go przy nodze. U nas w domu pies i suka siedzą cały czas razem. Czasem mają jakieś spięcia ale więcej w tym paniki i krzyku niż faktycznej bijatyki.

Są bardzo zawzięte. Jak bawią się same ze sobą w przeciąganie sznura to dla kogoś obcego kto nie zna ich sposobu zabawy może to wyglądać na totalną agresję. Jest masa warczenia, szarpania i zaciętości. Potrafią tak godzinami aż padną na ziemię a mimo to i tak nie puszczą sznurka. Są psami bardzo wytrzymałymi i sprawnymi. Bronią domu i domowników (aczkolwiek każdy w inny sposób). W związku z tym, że mamy trzech przedstawicieli tej rasy i każdy jest totalnie inny, to musicie mi wybaczyć bo każdego z nich opiszę w osobnym poście aby ten nie stał się tak długi, że nie będziecie chcieli go przeczytać :P

American Staffordshire Terrier to pies bardzo inteligentny i ze względu na to potrzebuje twardej ręki już od najmłodszych lat. Wynika to z tego, iż doskonale czyta ludzkie intencje i rozgryza naszą postawę starając się testować granice, do których może się posunąć zarówno w zabawie jak i w typowych codziennych sytuacjach w domu i poza nim. Ze względu na swój temperament i żywiołowość dobrze by było gdyby trafił do osób aktywnych lub do domu z ogrodem w którym może się wyszaleć. Właściciel, który tylko siedzi na kanapie przed telewizorem doprowadzi psa do frustracji i w efekcie do niszczenia domowych sprzętów.

Wzorzec

American Staffordshire Terrier - należy do Grupy III FCI, sekcja 3, nr wzorca 286
Wielkość - wysokość w kłębie psy 46-48cm, suki 43-46cm;
Sierść - włos krótki, przylegający do ciała, twardy w dotyku, błyszczący, bez podszerstka;
Kolor - dopuszczalna każda maść jednolita, pręgowana lub łaciata. Umaszczenie niepożądane to czarne podpalane, czekoladowe i białe (jeśli biel stanowi więcej niż 80% powierzchni ciała);
Dojrzałość płciowa - osiągana między 2 a 3 rokiem życia;
Długość życia - około 10-15 lat;
Linienie - 2 razy do roku w umiarkowanej ilości.

Zdrowie
Hmmmm. Temat dość złożony. Kupując psa tej rasy warto dokładnie prześwietlić wybrane hodowle. Dysplazja stawów biodrowych jest dość powszechna dlatego trzeba zwrócić uwagę czy rodzice szczeniaków byli przebadani w tym kierunku. Może się też przytrafić dysplazja stawów łokciowych więc również trzeba mieć to na uwadze. Alergie pokarmowe (głównie na drób) oraz skórne również nie należą do rzadkości jednak nie są tak powszechne i uciążliwe jak w przypadku np. Bulterierów. Jest jedna genetyczna choroba, która nosi nazwę ATAXIA. Uczulam wszystkich, aby upewnili się, że rodzice wypatrzonego szczeniaka byli zdrowi. Jest to poważna choroba neurologiczna upośledzająca funkcje ruchowe psa, która jest nieuleczalna! Wiem jak ciężko patrzeć na to, jak nasz podopieczny się męczy gdyż sam miałem psa z tą przypadłością (ale o tym w innym poście). Choroba nie objawia się w wieku szczenięcym a w okolicy 3 roku życia lub później. Na szczęście od drugiej połowy lat 90’ możliwe jest jej wykrycie w badaniach dlatego żądajcie od hodowcy przedstawienia dokumentów stwierdzających, że szczeniak jest ATAXIA CLEAR. Jako, że jest to choroba dziedziczna to jeśli hodowca przedstawia zaświadczenie o „czystości” rodziców szczeniaka jeśli chodzi o ATAXIĘ to możecie być spokojni.
Warto też wspomnieć, że ze względu na temperament czasem zdarzają się kontuzje. Niestety psy tej rasy mają wysoki próg bólu i raczej się nad sobą nie użalają przez co możemy nawet nie zauważyć, że naszemu pupilowi coś dolega. Często przytrafiają się naderwania lub całkowite zerwania stawów skokowych i kolanowych. Dlatego nie powinniśmy zbytnio przeciążać szczeniaka przed ukończeniem 18 miesiąca życia.

Jak możemy podsumować ten elaborat i odpowiedzieć na pytanie zadane w tytule? Amstaff to super pies dla odpowiedzialnych i aktywnych osób, które mają silny charakter aby sobie z małym wariatem poradzić. Odpowiednio prowadzony będzie idealnym psem rodzinnym i nie zawiedzie nas w sytuacji zagrożenia. Ma dużo cierpliwości i wysoki próg bólu więc nawet uporczywe i długotrwałe ciągnięcie za uszy przez małe dziecko nie jest dla niego uporczywe. Pamiętać jednak należy, że nie powinno się zostawiać z nim małych dzieci bez opieki. Nie ze względu na rasę. Po prostu to jest tylko pies - oczywiście członek rodziny ale w dalszym ciągu tylko pies!

Pozdrawiam i do następnego posta w którym przedstawię Wam przedstawicieli tej rasy zamieszkujących naszą posiadłość :P i postaram się nakreślić różnice w ich „podejściu do życia” :D

Colin

P.S. Psy przedstawione na zdjęciach (poza zdjęciem porównującym American Staffordshire Terrier z American Pit Bull Terrier) to psy należące do mnie i mojej żony.