✊ Poznaj, sekret który pozwoli przetrwać największy kryzys! TripLog #1

Jak część z Was pewnie wie, sprzedałem wszystko co miałem, kupiłem bilet w jedną stronę do Tajlandii i ruszyłem w podróż.

Wybrałem to miejsce, bo zawsze fascynowała mnie kuchnia, zwyczaje i ludzie, a do tego życie w tym kraju jest tanie. Spakowałem ubrania, sprzęt do nagrywania, elektronikę i razem z C. (moją ładniejszą połową) ruszyliśmy w nieznane. 

Na razie zostawiłem za sobą „poprzednie życie”, chociaż wciąż mam w nim kilka spraw i zobowiązań, które muszę doprowadzić do końca. Poza nimi nie zostało już nic. Zniknęła rutyna, codzienność i wegetowanie w świadomości, że nie realizuje swoich marzeń.

Moja podróż miała być poszukiwaniem smaków, inspiracji i przepisów. Chciałem spotykać ludzi, poznawać ich życie i być jego częścią.

Tajlandia była dla mnie bardzo łaskawa i z powodzeniem, przez miesiąc, realizowałem tam swój plan.
Kolejnym przystankiem w naszej podróży była Malezja

“KL” SKOPAŁO MI TYŁEK

Wiedziałem, że utrzymując się z pieniędzy zarobionych tylko na Steemit może być nam ciężko i trzeba będzie zaciskać pasa. Jednak sytuacji, która spotkała mnie w Kuala Lumpur nigdy się nie spodziewałem.

Od dnia przyjazdu do Malezji mieliśmy problemy z pieniędzmi, ale jakoś dawaliśmy sobie radę. Zmieniło się to we wtorek, kiedy razem z C. (@see-it-feel-it), przenieśliśmy się z przedmieść do centrum Kuala Lumpur.

Żeby tego dokonać i mieć pieniądze na wynajęcie pokoju musiałem część naszych rzeczy sprzedać w lombardzie. To była ostatnia deska ratunku, bo w portfelu zostało mi 6 zł.

Trochę ponad 6 ringgitów, czyli równowartość naszych 6 PLN.
Po poszukiwaniach C. znalazła w internecie sklep, który skupował używane sprzęty i bez pewności czy przyjmie również nasze rzeczy poszliśmy na miejsce. Okazało się, że skupują w zasadzie wszystko i tak udało się nam uzyskać dodatkowe 170 zł, które pozwoliły na opłacenie poprzedniego lokum i wynajęcie pokoju w centrum.

Nazwa dopasowana idealnie.
Zapasowana kamerka, monopod, zdychający mikrofon i... lampa do paznokci (nie pytajcie).
Po twardych negocjacjach dostałem o 35 zł więcej, niż proponowali.

Chcieliśmy przenieść się do centrum między innymi dlatego, że pokój na przedmieściach był mały, brudny i dzieliliśmy łazienkę z parą brudasów. Wszędzie syf, smród oraz pozostałości ostatniej wizyty zalane dodatkowo ogromnymi ilościami wody, która resztki moczu i gówna roznosiła elegancko po całej łazienkowej podłodze. Mieszkaliśmy tak już prawie tydzień i zależało nam na tym, żeby od tego odpocząć w miarę normalnych warunkach. Bez luksusu, ale w czystym łóżku i normalnej łazience.

Oprócz tego, jak pewnie się domyślacie, na przedmieściach niewiele się dzieje i trudno było nam zdobywać materiały na jeden profil, nie wspominając już o dwóch. W naszej sytuacji zasada jest prosta – nie ma wpisu, nie ma jedzenia.

Kiedy znaleźliśmy ofertę hostelu za 41 zł za noc i na zdjęciach zobaczyliśmy czyste łóżko oraz prywatną łazienkę wyłączyliśmy czujność i tu popełniliśmy największy błąd.

Zamiast, jak zwykle zarezerwować miejsce na jedną, czy dwie noce, wynajęliśmy pokój od razu na 6 dni. Nie umiem wyjaśnić, co nami kierowało i skąd taki pomysł, ale okazał się fatalny w skutkach.

HOTEL JAK Z HORRORU

Na miejscu okazało się, że to zwyczajna dziura. Grzyb na ścianach, wilgoć, wszystko brudne i śmierdzące szczynami. W pokoju nie było okna, nie działała klimatyzacja, wentylator po włączeniu wyrzucał z siebie tonę syfu, więc nie było ŻADNEGO dostępu do świeżego powietrza. Na ścianach brązowe plamy, których pochodzenia nie chcę nawet znać, podłoga działała jak lep na muchy, a łóżko wyglądało jak odzyskane z burdelu. Wyobraźcie sobie noc w takim miejscu.

Urocze zakamarki naszego pokoju. Cieszcie się, że przez neta nie można przesyłać zapachu.

To najgorszy pokój w jakim przyszło nam spać. Nie pomogło zorganizowanie mopa, detergentów i dokładne sprzątanie. W tym „hotelu” brud, grzyb i wilgoć zamieszkały już na dobre.

Przez pierwsze trzy noce przespaliśmy łącznie może dziesięć godzin i co rano tylko czekaliśmy na świt, żeby można było w końcu stąd wyjść i pójść zwiedzać miasto. 

Warunki w naszym “hostelu” są tak złe, że myśleliśmy nawet o tym, żeby spać w parku, a tu korzystać tylko z prysznica i WIFI. Niestety, po korytarzach kręci się tutaj szemrane towarzystwo, więc nie zostawiamy w pokoju elektroniki, a noc na ławce w dużej stolicy, z całym dobytkiem nie jest najlepszym pomysłem.

Na zmianę hotelu nie możemy sobie obecnie pozwolić. Kiedy piszę ten tekst w kieszeni mam równowartość 42 zł. Musi nam to wystarczyć na 3 dni. To 14 zł dziennie, na dwie osoby. 

Żeby lepiej zobrazować naszą sytuację napiszę tylko, że obiad na jakimś przydrożnym straganie kosztuje 6-7 zł za porcję. Woda, której wypijamy w tym klimacie 3 butelki dziennie, to kolejne 3 zł. Dodatkowo pierwsze pieniądze, które możemy wypłacić ze Steemit przyjdą na nasze konto dopiero w poniedziałek wieczorem. Sytuacja jest więc bardzo zła, a rzekłbym nawet tragiczna.

By było jeszcze ciekawiej, pokój mamy opłacony tylko do niedzieli, więc czeka nas jedna noc na dworcu autobusowym. Wcześniej, żeby się na niego dostać, siedmiokilometrowy spacer z całym sprzętem i bagażami, bo na bilety na autobus czy metro też nam nie wystarczy.

Kiedy tylko w poniedziałek zaksięgują się środki kupujemy bilety na autobus do Ipoh, w końcu uciekamy z Kuala Lumpur i wynajmujemy w nowym mieście tani, ale czysty pokój. Pomimo tego, że pieniędzy wystarczy tylko na dwa dni już nie mogę się czekać!

OKO W OKO Z KRYZYSEM

Piszę o tym, ponieważ wszystkie te okoliczności sprawiły, że dopadł mnie w tym tygodniu olbrzymi kryzys. Cały czas martwiłem się o C., byłem zmęczony, niewyspany, głodny i ciągle czułem się brudny. Dla mojej psychiki był to bardzo ważny i trudny test.

Musiałem jednak znaleźć w tym bałaganie siłę, by tworzyć dla Was materiały, nagrywać filmy i ciągle iść naprzód. Tę siłę dało mi moje największe marzenie: WŁASNY FOODTRUCK!

Marzę o tym od lat i cała moja wyprawa to tak naprawdę jeden z etapów jego realizacji. 

Nie chcę otwierać kolejnej osiedlowej budki z kebabem czy burgerowi. Chcę stworzyć miejsce, w którym królować będą niezwykłe potrawy i świetna atmosfera. Ruszyłem w podróż, żeby znaleźć inspiracje, spróbować nowych smaków, poznawać przepisy i uczyć się je przyrządzać. W Tajlandii szło mi to naprawdę nieźle, w Malezji mogę sobie pozwolić co najwyżej na chlebek naam i jakiś smażony ryż o dziwnym smaku.

Wiem jednak, że to tylko etap i jeżeli przebędę całą tę krętą drogę to otworzę foodtruck, który będzie jedyny w swoim rodzaju. Bagaż doświadczeń, smaków i przeżyć z pewnością zaprocentuje w przyszłości.

Marzenie o karmieniu ludzi z knajpy na czterech kółkach miało być tylko moje i nie planowałem się nim z Wami dzielić do momentu, w którym nie zacznie się urzeczywistniać i nabierać realnych kształtów.  

Po tym, co tu przeszedłem wiem jednak, że taki cel potrafi wyciągnąć człowieka nawet z największego bagna i dzielę się tym z Wami ponieważ mam nadzieję, że w złych czasach przypomnicie sobie ten tekst.

SZUKAJCIE, A ZNAJDZIECIE

Znajdźcie więc marzenie, które pozwoli Wam przetrwać trudne chwile i każdy kryzys. Jeżeli już je macie to bardzo mocno w nie uwierzcie i pamiętajcie o nim kiedy jest naprawdę źle – to da Wam ogromną siłę.

Nauczyłem się już, że to co złe w końcu minie, a marzenie pozostanie. Dlatego nie poddaję się i zrobię wszystko, żeby na koniec tej przygody zaprosić Was na otwarcie mojego nowiutkiego foodtrucka.

Zanim jednak moje marzenie się urzeczywistni muszę przebyć długą drogę i zapraszam Was na siedzenie pasażera.

Całą moją przygodę pokażę i opiszę na Steemit. Mam nadzieję, że moja historia będzie dla Was inspiracją i zmotywuje do realizacji marzeń, które być może odkładacie już od jakiegoś czasu.

Teraz już wiecie jaki jestprawdziwy cel mojej wyprawy i poznaliście moje największe marzenie.

Jesteście ciekawi dlaczego jest nim właśnie foodtruck? Zastanawiacie się skąd wezmę środki na życie? Chcecie przekonać się czy dwukilogramowe szczury wypuszczą mnie z Kuala Lumpur?

Dowiecie się tego w następnej części!
Zostawcie mi follow, jeżeli jesteście ciekawi co wydarzy się dalej!