AHRI - LISICA O DZIEWIĘCIU OGONACH | Historia potaci z gry League of Legends #3

„Ludzkie emocje mogą być groźniejsze od najpotężniejszej magii”.

Ahri to postać z obrażeniami magicznymi. Jej najlepszą i preferowaną rolą jest granie na środkowej linii. Jest to dobra postać zarówno na niskich dywizjach, jak i najwyższych. Dobrze się farmi, a do tego jest bardzo mobilna dzięki swojej superumiejętności.

Rasa postaci: VASTAJOWIE

Vastajowie to zamieszkujące Runeterrę chimery, na których dziedzictwo składa się zarówno ludzka krew, jak i duchowa magia rasy poprzedzającej ludzi. Zaczynając od dzikiej i bestialskiej potęgi Rengara, a kończąc na lisim uroku Ahri, Vastajowie mogą znacznie różnić się od siebie wyglądem, ale wszyscy posiadają cechy ludzkie oraz zwierzęce.

Historia Ahri

Ahri to Vastajanka naturalnie połączona z magią krążącą po Runeterze, która może zmieniać energię magiczną w kule czystej energii. Uwielbia bawić się swoimi ofiarami i manipulować ich emocjami, tylko by później pożreć ich esencję życiową. Pomimo drapieżnej natury Ahri odczuwa empatię, ponieważ wraz z pochłanianymi duszami otrzymuje przebłyski ich wspomnień.

Porzucono ją w ośnieżonych lasach północnej Ionii, więc nic nie wiedziała o swojej prawdziwej rodzinie. Miała tylko pamiątkę, którą jej zostawili, czyli parę pasujących do siebie klejnotów. Dołączyła do stada lodowych lisów, które polowały rano i niedługo została jego członkiem. Nie było nikogo, kto mógłby nauczyć ją posługiwania się magią jej gatunku. Ahri instynktownie więc nauczyła się czerpać ją z otaczającego świata, tworząc niszczycielskie kule energii i wyostrzając swój refleks, aby dopadać ofiary. Gdy była wystarczająco blisko, mogła nawet wprowadzić jelenia w stan spokoju tak głębokiego, że nie uciekał, gdy zatapiała w nim kły.

Ahri po raz pierwszy spotkała ludzi, gdy oddział obcych żołnierzy obozował w pobliżu jej nory. Ich zachowanie było dla niej dziwne. Chcąc dowiedzieć się więcej, obserwowała ich z daleka. Szczególną uwagę zwróciła na łowcę, który, w przeciwieństwie do swoich kompanów, wykorzystywał każdą część zabitych zwierząt, co przypominało jej o jej lisiej rodzinie.

Gdy łowca został zraniony strzałą, Ahri czuła, jak opuszcza go życie. Instynktownie pochłonęła esencję opuszczającą jego ciało i ujrzała przebłyski wspomnień — ukochaną, którą utracił w bitwie i dzieci w dziwnym kraju z żelaza i kamienia. Odkryła, że może zmienić jego emocje ze strachu na smutek, a potem radość, i zesłała mu wizję oświetlonej słońcem łąki, gdy umierał.

Pochłonięcie energii życiowej łowcy wprawiło ją w stan euforii i poczuła się pełna życia. Zaczęła przemierzać Ionię w poszukiwaniu kolejnych ofiar. Rozkoszowała się zabawą swoimi ofiarami, zmieniając ich emocje, a następnie pochłaniając ich esencję życiową. Przechodziła od onieśmielania ich wizjami piękna, przez halucynacje związane z pragnieniami, aż po sny zabarwione czystą rozpaczą.

Upajała się wspomnieniami, które nie należały do niej i radowała się życiami innych. Dzięki skradzionym wizjom Ahri patrzyła ich oczami, jak ślubowali lojalność w mrocznej świątyni, składali ofiary bóstwu słońca, spotkali plemię skrzydlatych Vastajów, którzy przemawiali tylko pieśniami i przemierzali górskie tereny, których nigdy nie widziała. Doświadczała złamanych serc oraz radości w uwodzicielskich wizjach, po których pragnęła więcej, i płakała, widząc masakry ioniańskich wiosek przeprowadzane przez noxiańskich najeźdźców.

Ahri była zaskoczona, gdy dzięki wspomnieniom poznała opowieść o nieziemskim lisim demonie. Im więcej esencji życiowych pochłaniała, tym bardziej identyfikowała się z ofiarami i odczuwała coraz większe wyrzuty sumienia z powodu zakończenia tylu żywotów. Obawiała się, że opowieści o niej to prawda — była tylko okrutnym potworem. Jednakże gdy upłynęło zbyt dużo czasu między kolejnymi posiłkami, odczuwała, jak jej własna moc zanika i nie mogła powstrzymać swojego głodu.

Ahri testowała swoją samokontrolę, pochłaniając niewielkie ilości esencji życiowej — wystarczająco, aby poznać jedno czy dwa wspomnienia, ale nie dość, aby zabić. Przez jakiś czas udawało jej się, ale nieskończony głód był tak męczący, że wkrótce mu się poddała i pożywiła się snami wszystkich mieszkańców nadbrzeżnej wioski.

Gnębiły ją wyrzuty sumienia i nie mogła sobie wybaczyć, przez co zaczęła kwestionować własne istnienie. Wycofała się do jaskiń w lesie, mając nadzieję, że dzięki izolacji uda jej się opanować to nieustające pragnienie. Wiele lat później powróciła na powierzchnię, zdeterminowana, aby doświadczyć każdego aspektu życia własnymi oczami. Mimo że raz na jakiś czas posili się esencją, udaje jej się unikać pochłaniania całych istnień. Mając tylko pasujące do siebie klejnoty za jedyną wskazówkę odnośnie swojego pochodzenia, Ahri poszukuje innych jej podobnych. Nigdy więcej nie będzie polegać na skradzionych wspomnieniach i obcych snach.