Wilma, een gevalletje selectieve ADHD

De ochtend is bijna voorbij. Tegen beter schrijven in, heeft Wilma toch eerst de huishoudelijke riedel afgedraaid. Er zit een was in de machine en een in de droger. De vaatwasser is geleegd en alweer voor de helft gevuld (met vooral glazen van de avond ervoor). Ze heeft zelfs de trap even meegenomen in haar stofzuig-ronde. Nu de schone was in de kasten ligt en er groene chloor in de toiletpot drijft, lijkt het zo eenvoudig. Maar in Wilma’s geval is aan het huishouden niets simpel.

Dat hadden we vroeger niet, ADHD’, beweert haar moeder nogal eens als ze over Wilma’s jeugdjaren vertelt. Ergens op haar basisschool schijnt een spoor van uitgeputte kleuterjuffen te liggen. Wilma zat nooit stil en geen broek bleef vrij van appelstukken op de knieën. Maar omdat het niet bestond, had Wilma het niet. En spreekt ze nog van geluk want; ’Kind, ze zouden je hebben volgepropt met Ritalin.’

Aan de buitenkant zie je er tegenwoordig niets meer van en witte wijn helpt ook, maar echt windstil is het nooit in het hoofd van Wilma. Hoe het haar, in de chaos van gedachten, is gelukt om een heel boek te schrijven (over de boeiende Cavia-porcellus), is een raadsel in zijn achteruit. Dat ze nog niet is ontdekt door de nationale pers is de daarop vloeiende teleurstelling. Was haar boek een bestseller geworden, had ze zich nu al kunnen richten op het af en toe schrijven van een column of een opiniestukje. Van de gedachte weer een heel boek te schrijven, schiet haar gemoed af en toe vol.

Of het nu werkelijk ADHD is, of een andere stoornis in het autistische spectrum van haar brein, selectief is het wel. Als Wilma een goed boek leest of op Zalando naar laarzen zoekt, is met haar concentratie niet veel mis. Ook in bad of in bed heeft ze verder nergens last van. Echter, gaat het om de minder interessante aspecten van het leven, zoals de marteling die huishouden heet, stapelen zich de mistwolken in Wilma’s brein. Selectieve ADHD treedt in. Halverwege het stofzuigen begint Wilma alvast met het schillen van aardappels, terwijl ze de wc-borstel onder haar oksel klemt. Zo’n huisvrouw.

Omdat Wilma dus niet het type is van in twee uur het huis aan kant, is nu de ochtend voorbij. Van werken aan boek twee, komt het niet meer. Wilma weet van zichzelf dat ze geen middagschrijfster. Bovendien komen de kinderen om vier uur thuis en moeten vandaag de hokken in de garage schoon.

De geur van zachte keutels in het hooi en cavia-pies komt Wilma tegemoet, als ze een stap over de drempel van de garage zet. Acht kooien heeft haar man getimmerd en die als een cavia-flatgebouw aan de muur bevestigd. Net als op de kinderboerderij. Wilma heeft witte, bruine en zwarte cavia’s en ook met kleuren in allerlei. Ze is dol op haar enthousiast voortplantende knaagdieren met die lieve snoetjes en die oogjes. Hemel, die oogjes. Daarin zit de ondeugd van de kinderen, die Wilma meer had willen hebben.

Wilma haalt haar neus op. Wat ze werkelijk vervelend vindt, is het schoonhouden van de hokken. De mist in haar hoofd zet op en Wilma doet wat ze elke ochtend doet als ze de kamer van haar zoon binnenkomt. Eerst maar eens alle deurtjes open. Soep! bedenkt Wilma zich dan. In de grote pan, binnen op het fornuis, wachten gare tomaten uien en wortels op de staafmixer. Soep! Die moet af voordat de kinderen uit school komen. Dan hebben ze honger, dan wel.

Wat Wilma vergeet als ze terug naar huis loopt, zijn de hokken die openstaan. Wat ze niet ziet, is het springen van de cavia’s uit hun flatgebouw. Het hupsen van de diertjes over de gladde vloer naar de open deur, gaat aan Wilma ook voorbij.

Het is nog een geluk dat de soep wel op tijd klaar is.

Wat leuk dat je Wilma hebt gelezen. Wilma mag worden gedeeld en haar je duimen geven mag ook. Wil je Wilma vanaf het begin lezen, klik dan op de link @rsauerschnig