ေရွးရိုးစြဲ လူသတ္သမား ရန္မွဘယ္လိုကာကြယ္မွာလဲ (၂)

က်မတ္ို႔ သင္တန္းသူေလးမ်ားသည္ က်န္းမာေရးအသိပညာမ်ား ျဖန္႔ေဝေပးရမည့္ ရြာေလးသို႔ ေရာက္ျပီး ဒုတိယေျမာက္ေန႔တြင္ ထိုရြာတြင္ ေနထိုင္ေသာ sister ျကီး၏ အမျဖစ္သူမွ ဖိတ္ျကား ဧည့္ခံမႈျဖင့္ ေန႔လည္စာ သြားေရာက္စားေသာက္ခဲ႔ျကပါသည္။က်မတို႔ ေန႔လည္စာ စားေနခ်ိန္တြင္ ေခါင္းရင္းဘက္ျခံဝိုင္းထဲမွ သူငယ္ျပန္ေနသည့္ အဘြားအို၏ သီခ်င္းေအာ္ဆိုသံကို ျကားလိုက္မိ၍ ထမင္းစားျပီးသည္ႏွင့္ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုလည္း လိုအပ္သည့္ က်န္းမာေရး အကူအညီမ်ားေပးႏိုင္ရန္ အဘြားအို ရွိရာ ျခံဝိုင္းထဲသို႔ သြားခဲ႔ျကပါသည္။အဘြားအိုမွာ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ျပီ ျဖစ္၍ မသြားႏိုင္ မလာႏိုင္ဘဲ ေန႔ေန႔ ညည အိပ္ယာထဲတြင္သာ လဲေလ်ာင္းေနရပါသည္။သားသမီးမ်ားမွာလည္း တစ္ေနကုန္ လယ္ခင္း ယာခင္းမ်ားတြင္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနရသျဖင့္ အဘြားအိုအား အခ်ိန္ျပည့္ မေစာင့္ေရွာက္ မျကည့္ရႈႏိုင္ျကပါ။ထမင္းဟင္းမ်ားႏွင့္ အဘြားအို စားျခင္သည့္ စားစရာမ်ားကိုေတာ့ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းတာ ေတြ႕ရေပမယ့္ သန္႔ရွင္းေရးပိုင္းေတာ့ အားနည္းျကပါသည္။ေရပံုမွန္ မခ်ိဳးရျခင္း;အိပ္ယာထိုင္ခင္း မသန္႔ျပန္႔ျခင္းတို႔ေျကာင့္ အဘြားအိုေနထိုင္ရာ ဧရိယာတစ္ဝိုက္မွာ ဆိုုးရြားေသာအနံ႔အသက္မ်ားပင္ ထြက္ေနပါသည္။

က်မတို႔လည္း အဘြားအိုအား ထူမတ္ျပီး ထိုင္ေစကာ လက္သည္း ေျခသည္းမ်ားကိုညွပ္ေပးရာတြင္ အဘြားအိုမွ သီခ်င္းေလး တညည္းညည္းျဖင့္ အညွပ္ခံေနပါသည္။ေရခ်ိဳးေပးရန္ အင္က်ီအခြ်တ္မွ အဘြားအို၏ ေက်ာကုန္းရွိ အဖုအပိန့္ျကီး မ်ားစြာကို ေတြ႕ခဲ႔ရပါသည္။ မသြားႏိုင္ မလာႏိုင္ျဖစ္ေနေသာ အဘြားအိုအား အျမဲတေစ အိပ္ယာထဲလွဲ ေနေစျခင္းေျကာင့္ ေက်ာပူေလာင္ျပီး အဖုအပိန့္မ်ား ထြက္ေနတာကို စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြ႔ခဲ႔ရပါသည္။ေရပံုမွန္ မခ်ိဳးျခင္းေျကာင့္လည္း အဘြားရဲ႕ လက္ဖဝါးႏွင့္ ေျခဖဝါးျကားမွာ ယားနာမ်ားစြာလည္း ေပါက္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါသည္။အေပါ့အေလးပင္ လြတ္ေအာင္ မသြားႏိုင္ေတာ့ေသာ အဘြားအိုအားျကည့္ျပီး အလြန္လည္း သနားမိပါသည္။ကိုယ္ျပဳသမ်ွ ႏုရမယ့္ လူေတြထဲမွာ လူမမယ္ကေလးသူငယ္ေလးမ်ားအျပင္ မလုပ္ကိုင္ မကိုင္ႏိုင္တဲ႔ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေနေသာ အဘိုးအဘြားမ်ားလည္း ပါဝင္ေနတာကို သိေစျခင္ပါသည္။

အလုပ္မအားတဲ႔ မိသားစုနဲ႔ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္ျပီး သတိလက္လြတ္ျဖစ္ေနတဲ႔ အဘိုးအဘြားအိုေတြျကားမွာ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္ျကတာ ထူးဆန္းလွတဲ႔ ကိစၥတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အျပစ္တင္လို႔ မရသလို က်မမွာလည္း အသက္၈၀ေက်ာ္ အဘြားရွိတဲ႔အတြက္ အနီးကပ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ႔ မိသားစုကိုလည္း ကိုယ္ျခင္းစာနာမိပါသညါ။သို႕ေပမယ့္ မိသားစုမွ အဘြားအတြက္ အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းပိုေပးျပီး ေန႔စဥ္ေရပံုမွန္ခ်ိဳး သနပ္ခါးလိမ္းေပးျခင္းျဖင့္ အဘြားခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာရွိတဲ႔ ယားနာမ်ားနဲ႕ အနံ႕အသက္မ်ားကို သက္သာေစႏိုင္ပါသည္။ဒါ့အျပင္ မသြားႏိုင္ မလာႏိုင္တဲ႔ သက္ျကီးရြယ္အိုမ်ားကို အိပ္ယာထဲမွာ အျမဲတေစ မေနေစဘဲ ကူတြဲျပီး လမ္းေလ်ွာက္ေစျခင္း;အိပ္ယာထဲ အိပ္ေနပါက တစ္ဖက္တည္း ဖိမအိပ္ေစဘဲ ဟိုဘက္သည္ဘက္ လွည့္ေပးကာ အိပ္ေစျခင္းျဖင့္လည္း ေက်ာပူေလာင္၍ ထြက္ေသာ အဖုအပိန္႔ႏွင့္ ျပည္တည္အနာ မ်ားဒဏ္မွ အထိုက္အေလ်ာက္ ကာကြယ္ႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ျကားသိရတဲ႔ စိတ္မေကာင္းစရာ တစ္ခုကေတာ့ သူငယ္နာ အမည္တပ္ျပီး လသားကေလးငယ္ေလးအား ပိုးဟပ္ေခ်း ခြံ႕ေကြ်းသည့္ ျဖစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္သည္။သူငယ္နာ ေရာဂါသည္ ျမန္မာျပည္ရွိ မိခင္မ်ား၏ ပါးစပ္ဖ်ားတြင္သာ ရွိေသာေရာဂါတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ကေလးငယ္ေလးမ်ား ကေလးသဘာဝ ျပဳမူေသာ ျပဳမူလႈပ္ရွားမႈတိုင္းကို သူငယ္နာ အမည္တပ္ျပီး မိမိထင္ရာ ျကားရာ ကုသနည္းမ်ားျဖင့္ မကုသေစလိုပါ။၆လ မျပည့္ေသးေသာ ကေလးငယ္ေလးမ်ား၏ အူသည္လြန္စြာပါးလႊာျပီး အစာအိမ္သည္လည္း အစာကိုေကာင္းစြာ မခ်က္ႏိုင္ေသးပါ။ေကာင္းစြာ ထူမတ္ႏိုင္ျခင္းမရွိေသးေသာ ရင္ေသြြးေလး၏ လည္ပင္းသည္ အစာကို မျမိဳခ်ႏိုင္ေသးသည့္အတြက္ မိခင္ႏို႔တစ္မ်ိဳးတည္းသာ တိုက္သင့္ပါသည္။ခုျဖစ္ရပ္သည္ ႏုနယ္လြန္းသျဖင့္ အစာမေက်ြးသင့္ေသးသည့္ ကေလးငယ္ေလးအား ပိုးဟပ္ေခ်း ေကြ်းသည္ဆို၍ လြန္စြာသနားဖို႔လည္းေကာင္းျပီး အံ႔ျသမိရပါသည္။

က်မတို႔ က်န္းမာေရး ဝန္ထမ္းမ်ားအေနႏွင့္ ကေလးသူငယ္ေလးမ်ားအား အုပ္ထိန္းသူမိဘဘိုးဘြားမ်ား ၏ နည္းလမ္းမွန္ေသာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ားျဖင့္ ရွင္သန္ ျကီးျပင္းခြင့္ရႏိုင္ရန္ မ်ားစြာျကိဳးစားရပါဦးမည္။ဒါ့အျပင္ ၆လေက်ာ္၍ အစာစားႏိုင္ျပီ ျဖစ္ေသာကေလးငယ္ေလးမ်ားကိုလည္း ငယ္စဥ္ကတည္းက အစားဂ်ီးမမ်ားဘဲ အဟာရစံုလင္စြာ စားေသာက္တတ္ေစရန္ ေလ့က်င့္ေပးေစလိုပါသည္။အသားငါးေကြ်းရင္ ကေလးသန္ထမွာ စိုးရိမ္ျပီး ထမင္းကို ဆီႏွင့္စားႏွင့္သာ နယ္ေကြ်းေနျကသည့္ အုပ္ထိန္းသူအခ်ိဳ႕လည္း က်မတို႔ပါတ္ဝန္းက်င္မွာ ေတြ႕ရဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ႏုနယ္လြန္းေသးသည့္ လသားကေလးငယ္ေလးအား သန္မာေစရန္ ေျမျကီးေပၚတြင္ပစ္ထားျပီး ေျမျကီးမႈန႔္မ်ား သဲမႈန့္မ်ား ေကာက္စားျခင္းအား သန္မာေစသည္ဟူေသာ အယူအဆျဖင့္လည္း လႊတ္မေပးေစလိုပါ။မွားယြင္းေသာ အယူအဆေလးမ်ားအား တျဖည္းျဖည္းျခင္း တိုက္ယူျပီး နည္းလမ္းမွန္ေသာ က်န္းမာေရးအသိမ်ားအား ျမန္မာျပည္ရွိ မိဘတိုင္း၏ ရင္ထဲေရာက္ရွိျကေစရန္ က်မတို႕ မ်ားစြာျကိဳးစားရပါဦးမည္။
photo google
own writer: @poewuttyee