ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္(၂)

ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္(၂)
❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇❇

ငယ္ရြယ္စဥ္အခါ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခံစားခ်က္ဟူ၍ မယ္မယ္ရရ မ႐ွိခဲ့ေသာ္လည္း အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝမွ စတင္၍ ယခု ဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာသည့္တိုင္ေအာင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္းမွာ ငယ္ရြယ္စဥ္ အခ်ိန္အခါကလို စိတ္ခံစားခ်က္မ်ား မဟုတ္ေတာ့ေပ။ အထူးသျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ကိုသာလ်ွင္ ေသာက္ေလ့႐ွိေတာ့ၿပီး စားစရာမုန္႔ကို မနက္ခင္း အေစာပိုင္းေလာက္တြင္သာ စားျဖစ္ေတာ့သည္။ က်န္႐ွိသည့္ တစ္ေန႔တာလံုး ညအပါအဝင္ မုန္႔ကို စားျခင္းမ႐ွိေတာ့ဘဲ လက္ဖက္ရည္တစ္မ်ိဳးတည္းကိုသာ ႏွစ္သက္စြာ ေသာက္သံုးျဖစ္ခဲ့ေပသည္။

Credit to google image

အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္းကို အစျပဳခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေႏြရာသီ က်ဴ႐ွင္ခ်ိန္တက္ေရာက္ၿပီးေနာက္ အိမ္မျပန္ၾကဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၾကျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ့္အရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ဖူးသူမ်ားျဖစ္ၾက၍ လက္ဖက္ရည္အမ်ိဳးအစားမ်ားစြာကို သိ႐ွိထားၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကမူ ငယ္ငယ္က ေသာက္ေလ့႐ွိခဲ့သည့္ ခ်ိဳဆိမ့္ ႏွင့္ ဖန္ခ်ိဳ ဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးသာသိေပသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ထို္င္ျခင္းျဖစ္၍ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ပိုမိုခံစားရေလ့႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ လဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ တစ္စံုတစ္ရာေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား မ႐ွိခဲ့ဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္း ေျပာၾကဆိုၾကသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ လူငယ္ႀကိဳက္ အေၾကာင္းအရာမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ေကာင္မေလးမ်ားအေၾကာင္း၊ အဆိုေတာ္မ်ားအေၾကာင္း၊ ဗြီဒီယိုကားမ်ားအေၾကာင္း၊ မိသားစုအေၾကာင္း၊ ေဘာလံုးကန္၊ျခင္းခတ္ၾကသည့္အေၾကာင္း၊ ဆရာေတြအေၾကာင္း စသည္ျဖင့္သာ ေျပာဆိုၾက၍ အခ်ိန္ကုန္ၾကသည္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို အလွည့္က်သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ထိုင္ၾကသည္။ တစ္ဆိုင္တြင္ တစ္လေလာက္ ထိုင္ၿပီးလ်ွင္ အျခားဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ေျပာင္းလဲထိုင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းမုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ အတြင္းမွာေတာ့ ေက်ာင္းႏွင့္နီးသည့္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္သာ အျမဲထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုဆိုင္ပိုင္႐ွင္မ်ားမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ႏွင့္ အထူးရင္းႏွီးခင္မင္ၾကသျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ထိုဆိုင္မွ ထမင္း၊ဟင္းမ်ားကို ဗိုက္ဆာလ်ွင္ စားခြင့္ျပဳခဲ့သည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆယ္တန္းေရာက္သည့္ႏွစ္တြင္မူ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ထဲမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ မိသားစုဝင္တစ္ဦးမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္သျဖင့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထိုဆိုင္တြင္သာ ထိုင္ျဖစ္ၾကေတာ့သည္။ ထိုဆိုင္တြင္ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ကိုယ္တိုင္ေဖ်ာ္၍ ေသာက္ခဲ့ၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ကို ထိုအသက္အရြယ္တြင္ အရသာခံ၍ ေသာက္သည့္အက်င့္ ႐ွိေနခဲ့ေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္းမွာမူ လက္ဖက္ရည္တစ္ခုတည္း ေသာက္လိုျခင္းေၾကာင့္ ထိုင္ျခင္းမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေပ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေထြရာေလးပါး စကားေျပာဆိုၾကျခင္း၊ မိမိႏွစ္သက္သည့္ သီခ်င္းမ်ားကို အသံက်ယ္က်ယ္ နားေထာင္ႏိုင္ျခင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ ႏိုင္ငံျခားဇာတ္ကားမ်ားကို ၾကည့္႐ႈႏိုင္ျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္လည္း ထိုင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

Credit to google image

ငယ္ရြယ္စဥ္ အခ်ိန္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေလ့႐ွိျခင္းေၾကာင့္ ႀကီးျပင္းလာသည့္အခါ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္ရမေနႏိုင္ဆိုသည့္အခ်က္မွာ မွန္ကန္မႈမ႐ွိေပ။ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္တြင္ လူငယ္ကဲ့သို႔ ခံစားမႈမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ပုဂၢိဳလ္ေရးခံစားမႈထက္ လက္ေတြ႔က်သည့္ အေတြးအျမင္မ်ိဳးကို ဦးစားေပးလာသည္။ ထိုအသက္အရြယ္တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္းမွာ လုပ္ငန္းပိုင္းကိစၥမ်ားအတြက္ ေျပာဆို၊ေဆြးေႏြးျခင္းမ်ား၊ အျခားသူမ်ားကို ဧည့္ခံေကြၽးေမြးလိုသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားအတြက္သာ အဓိကထိုင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္လိုသည့္ ဆႏၵျဖစ္ေပၚလာခ်ိန္တြင္လည္း ထိုင္ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ဆူဆူညံညံအသံမ်ားျဖင့္ ၾကည့္မွ ေဘာလံုးပြဲအရသာ ပို႐ွိသလို ခံစားရ၍ျဖစ္သည္။

ယခု ဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္မူ ေအးေအးေဆးေဆး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖို႔ရန္ အေတာ္ဖန္တီးယူေနရသည္။ မနက္ခင္း အေစာပိုင္းတြင္ ခဏထိုင္ျဖစ္၍ လဖက္ရည္ႏွင့္ မုန္႔တစ္ခုခုကို အလ်င္အျမန္စားရသည္။ ဇိမ္ခံအခ်ိန္ဆြဲ၍ ေသာက္လို႔မရ။ စာသင္ဝိုင္းမ်ားသို႔ ေျပးရသည္။ ေန႔လည္ပိုင္း အိမ္ျပန္ေရာက္၍ တစ္ခါတစ္ရံ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မသြားလိုသျဖင့္ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ကိုသာ ေဖ်ာ္ေသာက္ျဖစ္သည္။ ညပိုင္းအခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း စာသင္ခ်ိန္မ်ား႐ွိေနသျဖင့္ သိပ္မထိုင္ျဖစ္ေပ။ အခ်ိန္ယူ၍ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္ျခင္းမွာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္႐ွည္ သို႔မဟုတ္ ပြဲေတာ္အခ်ိန္အခါမ်ိဳးတြင္သာ ႐ွိေပေတာ့သည္။

ဖတ္႐ႈေပးသည့္အတြက္ ေက်းဇူးပါ။

@mgmgkse
MSC-011