ေလာက္ကင္းစင္ေသာ သာသနာ

"" ဦးဇင္းက အေရးႀကီးတာကိုမႀကီးတာလုပ္၊ အေရးမႀကီးတာကို ႀကီးတာလုပ္ေနတာ၊ လူမႈေရးအေတာ္လိုတယ္ ""

အထက္ပါ စကားကို ေျပာလာသူက စာေရးသူအေပၚ ျမင္းမိုရ္စာရင္းဝင္ ေက်းဇူး႐ွင္တစ္ဦး၊ သူ႔စကားသံမွာ မေက်မခ်မ္းသံ သိသိသာသာ ပါေနပါသည္။ ျပႆနာက ဒီလိုပါ။ ဓမၼာစရိယ စာေမးပြဲမ်ားေျဖဆိုၾကသည့္ရက္တစ္ရက္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္စြာ ေက်းဇူး႐ွင္၏ ေက်ာင္းေရစက္ခ်အလႉပြဲ႐ွိသည္။ ေန႔ဆြမ္းစားပင့္သည္။ အခ်ိန္က ၁၁ နာရီတဲ့။ စာေမးပြဲအခန္းေစာင့္တာဝန္ကလည္း က်သည္။ စာေမးပြဲရံုးခန္းကို ၁၁ ခြဲ အေရာက္သြားရမည္။  ေက်းဇူး႐ွင္ရဲ႕ ေက်ာင္းအလႉေရစက္ခ်ကို ဆြမ္းစားသြားလွ်င္ စာေျဖဌာနအေရာက္ေနာက္က်မည္။ ေက်းဇူး႐ွင္ပြဲလည္းသြားခ်င္ စာေျဖဌာနကိုအေရာက္လည္းေနာက္မက်ခ်င္ ႏွစ္ခုလံုးအဆင္ေျပခ်င္သည္။ မေျပႏိုင္ဟု စိတ္ကအလိုလိုတြက္ခ်က္သိေနသည္။ အဲဒီေန႔ေရာက္ေတာ့ ဆြမ္းစားပင့္ရာေက်ာင္းကိုႂကြခဲ့သည္။ ဆြမ္းေစာေစာကပ္ပါေစဆုေတာင္းမိသည္။ ဆုေတာင္းမျပည့္ပါ။ ၁၁ နာရီဆြမ္းကပ္ခ်ိန္ေရာက္ျပန္ေတာ့ တစ္ဝိုင္းခ်င္းကပ္ ဗီယို႐ိုက္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ထပ္ကုန္သည္။ အရင္အကပ္ခံဝိုင္းမ်ားက ဘုန္းေပး၊ မကပ္ရေသးတဲ့ဝိုင္းေတြက သူတို႔ဗီယို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနတဲ့အတြက္ ဘုန္းႀကီးေတြက အေပါက္ဝမွာ မတ္တပ္မ်ားရပ္လို႔။ ဦးဇင္းတို႔လူငယ္ေတြက ေနာက္ဆံုးမွထိုင္ၾကရသည္။ နာရီက ဆယ္တစ္ ဆယ္မိနစ္စြန္းၿပီ။ စာေျဖဌာနကို အမီသြားခ်င္တာနဲ႔ ဆြမ္းကိုခပ္သုပ္သုပ္စားၿပီးထြက္လာခဲ့သည္။ အခ်ိဳပြဲခ်ိန္၊ ေမတၱာသုတ္ရြတ္ခ်ိန္၊ အလႉရံအလႉခံခ်ိန္မ်ား မေစာင့္ခဲ့ေတာ့။ ေစာင့္ခဲ့လွ်င္ စာေျဖဌာနကို ဘယ္လိုမွအခ်ိန္မီမေရာက္ႏိုင္။ ဆြမ္းစားဝိုင္းကထြက္လာၿပီး ဒကာတစ္ေယာက္ကို ဆိုင္ကယ္နဲ့လိုက္ပို့ေပးဖို့ အကူညီေတာင္းၿပီး  စာေျဖဌာနကိုေျပးသြားခဲ့သည္။ စာေျဖဌာနေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္မီတယ္ဆိုရံုမွ်သာ။ အခန္းေစာင့္မလာလို႔ စာေျဖသံဃာေတြ အေျဖလႊာေနာက္က်တာ၊ ေမးခြန္းလႊာေနာက္က်တာ၊ ေခါင္းေဆာင္ဆရာေတာ္မ်ားအလုပ္ပိုတာ မ်ိဳး မျဖစ္ရေအာင္ ႏွစ္တိုင္း ေန႔တိုင္းသြားခဲ့ပါသည္။ ဒီႏွစ္မွမဟုတ္။ ေက်းဇူး႐ွင္ရဲ႕အလႉရံပစၥည္းကိုလည္း ရေကာင္းေစသေဘာမထား။ စာေျဖသံဃာမ်ားအဆင္ေျပတာကိုၾကည့္ၿပီး ပီတိပြားခဲ့ရပါသည္။ ညေနေရာက္ေတာ့ ေက်းဇူး႐ွင္က ဦးဇင္းေက်ာင္းက ငွါးထားတဲ့ဒယ္အိုးကို လာပို႔ရင္း အလႉရံကပ္ပါသည္။ ေန႔လည္က အလႉရံမေစာင့္ပဲ စာေျဖအခန္းေစာင့္သြားတာကို ေက်းဇူး႐ွင္က အထက္ပါအတိုင္း အျပစ္စကားဆိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဝတ္တရားေက်လႉသြား႐ွာသည္။ ကန္ေတာ့ပင္မကန္ေတာ့ႏိုင္႐ွာေပ။ ေက်းဇူး႐ွင္ေျပာသြားတဲ့ အေရးမႀကီးတာကိုအႀကီးလုပ္တယ္ ဆိုတဲ့စကားကေတာ့ နားထဲကမထြက္ပါ။ 

ေက်းဇူး႐ွင္က လူမႈေရးကို အေရးႀကီးအဆင့္ထားၿပီး သာသနာေရးကို တစ္ဆင့္နိမ့္ထား ေျပာလိုက္ခ်င္းျဖစ္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္သံဃာ့မ်က္ႏွာ သူ႔မ်က္ႏွာကိုေရြးေစခ်င္တဲ့ အတၱဇေရာဂါ႐ွိသည္။ သံဃာ့မ်က္ႏွာက သူ႔ေနာက္ေန။

ဒီလိုကိစၥေတြ ေက်းဇူး႐ွင္တစ္ဦးတည္းျဖစ္ေနတာမဟုတ္၊ ဒကာ ဒကာအအမ်ားစုျဖစ္ေနၾကတာျဖစ္သည္။ စာခ်ေနတဲ့ဘုန္းျကီးထက္ ေဆးရံုလိုက္ပို႔တဲ့ဘုန္းျကီးးကိုပိုၾကည္ညိဳၾကသည္။ စာက်က္ေနတဲ့ကိုရင္ထက္ ဘုရားဖူးလိုက္ပို႔တဲ့ကိုရင္ကို ပိုၾကည္ညိဳၾကသည္။ စာတက္ေနတဲ့ဦးဇင္းထက္  အခ်ိန္ေပးစကားေပါေနတဲ့ဦးဇင္းကို ပိုၾကည္ညိဳၾကသည္။

ရယ္စရာေတာ့ေကာင္းသည္။ သာသနာေတာ္ကိုၾကည္ညိဳတယ္လို႔ တဖြဖြေအာ္ေတာ့လည္းသူတို႔၊ သာသနာ့မ်က္ႏွာကို သူတို႔မ်က္ႏွာေနာက္ပို႔တာလည္းသူတို႔။ ဝိနည္းနဲ႔ညီေအာင္ေနလို႔ေျပာၾကတာလည္းသူတို႔၊ ဝိနည္းနဲ႔ညီေအာင္ ႀကိဳးစားေနတဲ့ရဟန္းေတြကို ဝိုင္းဝန္းဖိႏွိပ္ ဖ်က္ဆီးၾကတာလည္းသူတို႔ပါပင္။ တာဝန္ဝတ္တရားတို႔၏ အခ်ိန္အခါ အလိုက္အေရးပါမႈကို သေဘာမေပါက္ၾကေသာ အတၱဇေရာဂါသည္တို႔ ျမန္မာျပည္တြင္မ်ားလွပါကုန္တကား။

တာဝန္ဝတ္တရားတို႔သည္ တစ္ခုဆီသာေပၚေပါက္ေနရင္ျပႆနာမ႐ွိ။ ေရြးခ်ယ္စရာအျဖစ္ ယွဥ္ၿပိဳင္ ေရာက္လာလွ်င္ေတာ့ လူမႈေရးေခၚ ေလာကဝတ္ထက္ အဖြဲ႔အသင္း၏တာဝန္ေခၚ ဓမၼဝတ္ကို ေရြးခ်ယ္ၾကရပါမည္။ မီးသတ္သမားသည္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏မဂၤလာပြဲတက္ေရာက္ဖို႔ထက္ ရပ္ကြက္ထဲက မီးေလာင္မႈကို ျငႇိမ္းသတ္ႏိုင္ဖို႔က ပို၍အေရးႀကီးပါသည္။ထို႔အတူ ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ဆြမ္းစားကြမ္းစားအလႉခံ ေလာကဝတ္မ်ားထက္ သံဃာက အပ္ႏွင္းေသာ သာသနာ့တာဝန္ သာသနာ့ဝတၱရားကို ေက်ဖို႔ကပို၍ အေရးႀကီးပါသည္။

ဒကာ ဒကာမမ်ားကလည္း ေလာကဝတ္ေက်ေသာရဟန္းထက္ ဓမၼဝတ္ သာသနာ့ဝတ္ေက်ေသာ ရဟန္းကို ပို၍ၾကည္ညိဳတတ္မွသာ သာသနာကို အမွန္တကယ္ ၾကည္ညိဳရာေရာက္ပါမည္။ သို႔မဟုတ္ပဲ ေလာကဝတ္ေက်ေသာရဟန္းကိုသာ အားေပးအားေျမာက္ျပဳေနပါက သာသနာကိုအတြင္းက ပူးသတ္ေနေသာ ေလာက္တို႕သာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။
ေလာက္ဒါယကာ/ေလာက္ဒါယိကာမ ေလာက္ရဟန္းမ်ား ဟုဆိုရပါေတာ့မည္။

ဒကာ ဒကာမမ်ားက သာသနာ့ဝတ္ေက်ပြန္ေသာရဟန္းကို ပို၍ၾကည္ညိဳ ခ်ီးေျမာက္ၾကလွ်င္၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ေလာကဝတ္ထက္ သာသနာ့ဝတ္ကို ပို၍အေလးထားထမ္းေဆာင္ၾကမည္ဆိုပါလွ်င္ ေလာက္ကင္းစင္ေသာ သာသနာအျဖစ္ အမွန္ပင္ျမင္ေတြ႔ရမည္ျဖစ္ပါသည္။

ေမာင္ရဟန္း(သာသနာ့ရင္ခြင္)

ဘယ္လိုပင္ေခါင္းဗုတ္က်ပါေစ သာသနာအတြက္ ေရးေနမယ္
chirstonawba

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2044090075894247&id=100008798237217

Posted using Partiko Android