အေမွာင္က်သြားတဲ႔ၿမိဳ႕
တားျမစ္ထားတဲ႔ အသီးကို
မစားမိဖို႔
ဂါထာတပုဒ္လို
အခါခါရြတ္ဆိုေနယင္းနဲ႔
ျဒပ္မဲ့ရြာေလးထဲက
နတ္သမီးေထာင္ေခ်ာက္မွာ
အမွတ္တမဲ့ ကၽြံယင္း
နံရုိးတေခ်ာင္းထပ္က်ိဳး
အစိုးမရခဲ႔ စိတ္ခႏၶာနဲ႔ ငါ --။
ျပကၡဒိန္ အေဟာင္းထဲမွာ
အပြဲပြဲေအာင္္ခသမွ်
အခုတေခါက္မွ
စာေမးပြဲဝင္မေျဖရဲတဲ႔ လူတေယာက္
ေႀသာ္…
ငါေၾကာက္တတ္မွန္း
ယင္းေန႔ကမွ သိတယ္--။
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တဖက္တခ်က္စီမွာ
ငါ နဲ႔ ငါ ရန္ျဖစ္လို႔
ဂနာမၿငိမ္တတ္တဲ႔ စိတ္က
အခုမွ ...
အမက္ေမာဆံုး အၿပံဳးနဲ႔
မပ်က္မသံုး ၿပဳံးေနတဲ႔ ပံုရိပ္ေလးကို
အိပ္ေရးပ်က္ခံ စိုက္ၾကည့္ေနတတ္ၿပီ--။
ဒုတိယအႀကိမ္
အသစ္ျပန္မက္လာတဲ႔
(၁၆)ႏွစ္အရြယ္ အိပ္မက္က
ဒီတခါ ေလးနက္ေျပာင္ေျမာက္လြန္းလို႔
ရင္ဖတ္တည္ေဆာက္ပံုကို ညႊန္းဖြဲ႕ရင္
(၂၁)ရာစု ရာဇဝင္မွာ
ငါသာ စာတင္က်န္ခဲ႔ဖို႔ ယံုၾကည္မိ--။
ယင္းရင္ဖတ္ထဲမွာ
ပ်ိဳ႕ထုတ္မရတဲ႔
ေဝဒနာတစက တစ္ဆို႔
ငါ့ၿမိဳ႕တခုလံုး မီးအေမွာင္က်လို႔
ညမွာေပးမဲ႔ အလင္းနဲ႔
အသက္ဆက္ဖို႔ လူတေယာက္ကို
အစမ္းသံုးတာျဖစ္ သံုးၾကည့္ပါလား ညေလး--။