* သူ လူဆိုး * အခန္း ၃၀
သူ လူဆိုး *
အခန္း ၃၀
''သိုးေလး တစ္ေယာက္ထဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ……''
ပန္းအိုးထဲက ျမက္ပင္ကိုနူတ္ေနတဲ႔ သိုးေလး
ေမးသံေႀကာင့္ ေမာ့ႀကည့္လိုက္သည္။
ဦးကိုကိုေအာင္ သိုးေလးကို ငုံ႔ႀကည့္ေန၏။
''ေႀသာ္ သိုးေလး ျမက္နုတ္ေနတာ ''
''ဖိုးေမာင္ရွိသားပဲ သူ႔ခိုင္းေလ ဘာလို႔သိုးေလးက ကိုယ္တိုင္နုတ္ေနရတာလဲ ''
သိုးေလး ထိုင္ရာမွထရပ္လိုက္ျပီး လက္ကို ပုတ္ခါ၍………
''ဖိုးေမာင္ ဒီေန႔ နားရက္ေလ သူ႔ရွိလဲ
သိုးေလး ဒီအလုပ္ေတြကို လုပ္ျဖစ္တာပဲ
ဖိုးေမာင္တို႔နဲ႔ သိုးေလးက ဘဝတူေတြပဲေလ……''
''မဟုတ္တာ သိုးေလးက ဒီအိမ္ရဲ႕သခင္မျဖစ္ေနျပီးေလ…''
အံ႔ႀသစြာ ႀကည့္ကာ ေျပာလိုက္တဲ႔
ဦးကိုကိုေအာင္ကို သိုးေလး မခ်ိျပံဳး ျပံဳးျပကာ………
''အခ်ိန္ေတြဆိုတာက ရပ္တန္႔မေနပါဘူး
အျမဲေျပာင္းလဲတတ္ပါတယ္……''
ကိုကိုေအာင္ သိုးေလးကို စူးစမ္းသလို
တစ္ခ်က္ႀကည့္လိုက္ျပီး………
''သိုးေလးကို မေမးမွန္း ကိုယ္သိပါတယ္
ဒါေပမယ့္ ေမးပါရေစ…ကိုေနနဲ႔သိုးေလး
အဆင္မေျပဘူးလားဟင္……''
သူ႔အေမးေႀကာင့္ မ်က္လႊာကိုခ်ရင္း ေခါင္းေလးငုံ႔သြားတဲ႔ သိုးေလးကို
ကိုကိုေအာင္ ေသခ်ာႀကည့္ေန၏။
''ေျပပါတယ္ ''
ခပ္တိုးတိုးထြက္က်လာတဲ႔အသံေလး။
သူ႔ကို မႀကည့္။ေခါင္းေလးငုံ႔လွ်က္။
''ေသခ်ာလို႔လားသိုးေလး …''
ေသခ်ာ စူးစိုက္ႀကည့္၍ ေမးလိုက္တဲ႔
ဦးကိုကိုေအာင္ကို သိုးေလး တစ္ခ်က္မ်က္လႊာပင့္ႀကည့္ျပီးမွ
အႀကည့္ကိုလြဲကာ……
''ဒါေတြေမးမေနေတာ့ပါနဲ႔ဦးကိုကိုေအာင္
အခု ဦးေနဘုန္းသိုက္ အိမ္ထဲမွာ ရွိတယ္
ထင္တယ္ အိမ္ထဲသြားလိုက္ေလ……''
အနည္းငယ္ပိန္က်သြားတဲ႔ သိုးေလးကို
ႀကည့္ျပီး ကိုကိုေအာင္ သက္ျပင္းတစ္ခု
ခ်လိုက္ျပီး……
''သိုးေလး မႀကိဳက္ရင္း မေမးေတာ့ပါဘူး
တစ္ခုေတာ့ ကိုယ္ေျပာမယ္ေနာ္
သိုးေလး ကိုယ္ကို သိုးေလးရဲ႕အစ္ကိုရင္းတစ္ေယာက္လို
သေဘာထားျပီး စိတ္ထဲရွိတာ ရင္ဖြင့္နိုင္တယ္ေနာ္ လိုအပ္တာရွိရင္းလဲေျပာ ကိုယ္ကူညီမယ္……''
''ဟုတ္ကဲ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သိုးေလးမွာ ဘာမွရင္ဖြင့္ျပစရာမရွိပါဘူး''
ေသခ်ာလို႔လားသိုးေလးရယ္။မင္း အရင္းလိုမဟုတ္ပါဘူး။အရမ္းတည္ညိမ္သြားသလိုပဲ။ကေလးဆန္ဆန္ေနတတ္တဲ႔မင္းရဲ႕အမူက်င့္ေတြမရွိေတာ့ဘူး။
ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ။
မထင္မွတ္တဲ႔အျဖစ္ပ်က္တစ္ခုက
မင္းကို ေျပာင္းလဲေစလိုက္တာလား။
နာက်င္စြာ တိတ္တဆိတ္ခံစားေနပုံရတဲ႔
မင္းရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြကို ကိုယ္မႀကည့္ရက္တာ မင္းအေပၚထားတဲ႔ ကိုယ္ရဲ႕ျဖဴစင္တဲ႔
ေမတၱာေႀကာင့္ပါ ။ဟို အရင္းတုန္းက
အျပစ္ကင္းစြာ ရယ္ေမာေနတဲ႔ မင္းရဲ႕
မ်က္နွာေလးကို ကိုယ္ျပန္ျမင္ခ်င္တယ္။
မင္းကို ဒီလို ခံစားရေအာင္ ဘာေႀကာင့္မ်ား ကံတရားက မညွာမတာ
လုပ္လိုက္ရတာလဲ။
သိုးေလး ရုတ္တရက္ တစ္ဖြဲဖြဲက်လာတဲ႔ မိုးဖြဲမ်ားကိုႀကည့္လိုက္ျပီး……
''ေဟာ့ မိုးဖြဲက်လာျပီး အိမ္ထဲဝင္ေတာ့ေလ ဦးကိုကိုေအာင္ကို
စိုကုန္မယ္……''
''သိုးေလးေရာဝင္ေလ ေတာ္ေန အေအးမိေနလိမ့္မယ္ လာ အိမ္ထဲဝင္ႀကစို႔……''
''သိုးေလး မဝင္ေသးဘူး ဒါေလးေတြ
ျပီးေအာင္ လုပ္လိုက္အုံးမယ္……''
''မဟုတ္တာ ထားလိုက္ပါ လုပ္ခ်င္ရင္း
မိုးစဲမွလုပ္ ေတာ္ေန တစ္ခုခုျဖစ္ရင္း ကိုယ္ပဲ ခံစားရမွာ……''
''သန္ေခါင္ျပင္ ဥာဥ့္မနက္ေတာ့ပါဘူးဦးကိုကိုေအာင္ရယ္…အားလုံးကို သိုးေလး ေနသာက်ေနပါျပီး……''
တစ္ခုခုကို နာက်င္သြားသလို ေျပာလိုက္တဲ႔သိုးေလး စကားေႀကာင့္
ကိုကိုေအာင္တစ္ေယာက္ စိတ္ထဲ
ဘယ္လိုမွမေကာင္းျဖစ္ကာ သိုးေလးကို
ရင္ခြင္ထဲအသာသြင္း၍ နူစ္သိပ့္ေပးလိုက္ခ်င္တာ ရိုးသာစြာပါ။
ဒါေပမယ့္ အေျခေနက အဲ႔လို လုပ္လိုမျဖစ္။သိုးေလး တစ္ခုခုကို
နာက်င္ခံစားေနရတာ သူ႔သိသည္။
''ကိုေန သိုးေလးကို သိပ္ခ်စ္တာကိုသိပါတယ္ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့……''
''သိုးေလးကို သူ႔က သိပ္ခ်စ္တယ္ ဟုတ္လား……''
သူ႔ စကားမဆုံးခင္ နာႀကည္းသလို ျဖတ္ေျပာလိုက္တဲ႔သိုးေလးကို ကိုေအာင္ႀကည့္လိုက္သည္။
သိုးေလး သူ႔ကို ႀကည့္ေနရာမွ အႀကည့္လြဲကာ အေဝးတေနရာကို
ႀကည့္လိုက္ျပီး………
''သူ႔သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို သိုးေလးယုံပါတယ္ ဒါေပမယ့္ သူ႔ခ်စ္တာက သိုးေလးကို မဟုတ္ပါဘူး
သူ႔ရဲ႕ လူျဖစ္ခြင့္မရလိုက္တဲ႔ ရင္ေသြးေလးကို ခ်စ္တာပါ……''
''သိုးေလးရယ္……''
ရစ္ဝဲလာတဲ႔ မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႕ကို မ်က္ေတာင္ရွည္ရွည္တို႔ျဖင့္ ပုတ္ခပ္ထိန္းခ်ဳပ္၍ ေျပာလိုက္တဲ႔ သိုးေလးကို ႀကည့္ရင္း ကိုကိုေအာင္တစ္ေယာက္
သိုးေလးေနရာမွ ရင္ထဲနင့္ေနေအာင္
ခံစားလိုက္ရသည္။
မင္းရင္ထဲမွာ ဒဏ္ရာတစ္ခု အစျပဳေနျပီးဆိုတာ ကိုယ္သိလိုက္ျပီး
သိုးေလး။အဲ႔ဒီ ဒဏ္ရာကို ကုစားႏိုင္တဲ႔လူက…။
သိုးေလးကိုႀကည္႔ရင္း
ကိုကိုေအာင္ သက္ျပင္းတစ္ခုကို ခ်လိုက္ေတာ့သည္။
®®®®÷÷÷÷®®®®÷÷÷÷®®®®
''ငါ မင္းကို ဒီေလာက္အဒီ အေတြးတိမ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားခဲ႔ဘူးကိုေန……''
ေနဘုန္းသိုက္ ကိုေအာင္စကားေႀကာင့္
ဖ်ပ္ခနဲ႔ ကိုေအာင္ကို ႀကည့္ကာ……
''မင္း ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲကိုေအာင္…''
''သိုးေလး အရမ္းခံစားေနရတယ္ကိုေန
မင္း ဒီလို သူ႔ကို မဆက္ဆံ မေျပာဆိုသင့္ဘူး……''
ေနဘုန္းသိုက္ မ်က္ခုံးႀကီးက ကုပ္က်သြားျပီး ကိုေအာင္ကို ႀကည္႔ရင္း……
''သူက ဘာေတြမ်ားခံစားေနရလို႔လဲ
ငါကေရာ သူ႔ကို ဘာေျပာလို႔လဲ အခုသူ႔ျဖစ္ခ်င္သလို သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ေနေန႔တာပဲ ဘာကိုမွ
ငါမေျပာဘူး……''
''မင္း သူ႔ကို နာက်င္ေအာင္ပါးစပ္က
မေျပာေပမယ့္ ဟန္အမူယာက
သူ႔ကို နာက်င္ေအာင္ျပဳလုပ္ေနသလို
ျဖစ္ေနတယ္ကိုေန…ဟိုအရင္းက
သိုးေလးနဲ႔အခု သိုးေလး တူေသးရဲ႕လား
အေနအထိုင္ အေျပာအဆိုကအစ
အားလုံးေျပာင္းလဲသြားျပီး…သူ႕ရဲ႕
ရိုးသားျဖဴစင္တဲ႔စိတ္ကေလးကို
မင္းအေရာင္းဆိုးသလိုျဖစ္ေနျပီး
တစ္အိမ္ထဲအတူေနေန႔တာပဲ သိုးေလး
ဘာျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာ မင္းသိလား
မင္းရဲ႕အျပဳမူက ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုရင္း
ပညာရွိတစ္ေယာက္ရဲ႕နိုပ္စက္မူမ်ိဳးနဲ႔ တူတယ္………''
ေနဘုန္းသိုက္ ကိုကိုေအာင္ကို စူးစိုက္ႀကည့္လိုက္သည္။
''သိုးေလးက မင္းကို ဘာေတြေျပာလိုက္လို႔လဲ……''
''သူ႔ ငါကို မင္းနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ဘာမွမေျပာဘူး ေအး အဲ႔လိုမေျပာတာကိုက အားလုံးကို
ငါသိလိုက္တယ္…ငါလိုပဲ သူ႔လဲ မင္းရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္ကို မင္းက ဖြင့္မေျပာေပမယ့္ သူ႔သိေနတယ္ကိုေန…
မင္းကြာ…ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်သြားတာနဲ႔
ဒီေလာက္အထိ ခံစားမေနသင့္ဘူး
မင္း ခံစားရတာထက္ သိုးေလးက ပိုျပီး
နာက်င္ခံစားေနရတယ္……''
''ဒါက သူ႔ျပဳမူတဲ႔ အျပဳမူေႀကာင့္ သူ႔ဘာသာ ခံစားရတာပဲ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး ''
ခပ္ေအးေအးေျပာလိုက္တဲ႔ေနဘုန္းသိုက္ကို ကိုကိုေအာင္ ဆက္ခနဲ႔ႀကည့္လိုက္သည္။
''သူ႔ ျပဳမူတဲ႔ အျပဳမူအတြက္ဟုတ္လား…
မင္းေတာ္ေတာ္ အႀကင္နာတရား ကင္းမဲ႔တာပဲ…အဲ႔လိုေျပာေႀကးဆို
ရွင္းသိမ့္ေမႊး မင္းအိမ္ကအျပန္ သူ႔ဘာသာသူ ကားအက္ဆီဒင့္ျဖစ္ျပီး
ေသဆုံးတုန္းက သူ႔ အဲ႔လိုျဖစ္တာ
မင္းေႀကာင့္ ဆိုျပီး သိမ့္ေမႊးနဲ႔ပတ္သတ္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္က စြတ္ဆြဲရင္း မင္းဘယ္လိုေနမလဲ အခု
သိုးေလးက သူ႔ေႀကာင့္ ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်
တာဆိုျပီး ခံစားေနရတာေလ
မင္းမွ မင္းရင္ေသြးေလ ဆုံးရံႈးသြားလို႔
ေႀကကြဲ ခံစားေနရတယ္လို႕ မထင္နဲ႔ မင္းခံစားေနရတာထက္ သိုးေလးကပိုတယ္ သူ႔က မိခင္တစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္တိုင္ဝမ္းနဲ႔လြယ္ထားရတာ
အခု ျဖစ္သြားလို႔ သိုးေလးက ေနာက္ထပ္ ကေလးမရနိုင္ေတာ့မယ့္
သူမဟုတ္ဘူး ရနိုင္ေသးရဲ႕သားနဲ႔
မင္း ဒီလို လုပ္ေနတာကို အံ႔ႀသတယ္
ဒီလိုေျပာလို႔ မင္း ငါက မေက်နပ္ျဖစ္ျပီး
ထိုးခ်င္လဲ ထိုးလိုက္ ငါခံယူမယ္
တစ္ခု မင္းသတိထားရမွာက
သိုးေလး မင္းထက္ အမ်ားႀကီး အသက္ငယ္ေသးတယ္ကိုေန……''
ေနဘုန္းသိုက္ ကိုေအာင္ကို တစ္ခ်က္ႀကည့္လိုက္ျပီး ဘာမွမေျပာ။
သိုးေလး ခံစားေနရတာကို သူ႔မသိဘူး
မဟုတ္သိသည္။ဟိုတုန္းကလို ကေလးဆန္ဆန္မဟုတ္ေတာ့ပဲ
ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ရင့္က်ပ္သြားတာကိုလဲ သူ႔သိတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲ ဘာကိုမွန္းမသိ
အခဲမေက်သလို ျဖစ္ေန၏။
အခုဆို သိုးေလး သူ႔အခန္းထဲမွာ
အတူမေနေတာ့ပဲ ဟိုအရင္းက
သူမအခန္းထဲကိုသြားေနသည္။
သိသိခ်င္း သူ႔ေဒါသထြက္ျပီး ေျပာမလို႔
ျပင္လိုက္ေပမယ့္ သူမ စိတ္ႀကိဳက္ေနခ်င္ေနပါေစဆိုျပီး လႊတ္ထားလိုက္တာ။
သူ႔နဲ႔ သိုးေလး ဘာလိုလိုနဲ႔ သူစိမ္းေတြလိုျဖစ္ေနတာ ႀကာျပီး။
အခု သိုးေလး ကိုေအာင္ကို ဘာေတြေျပာလို႔ ကိုေအာင္က သူ႔ကို
အျပစ္ေတြတင္ေနလဲ သူ႔နားမလည္။
''ငါ တစ္ခု ေတာင္းဆိုခ်င္တယ္ကိုေန
မင္း သိုးေလးကို ပစ္မထားပါနဲ႔……''
ေလသံေအးေအးျဖင့္ ေျပာလာတဲ႔
ကိုေအာင္အသံကို နားေထာင္ရင္း……
''ငါ သူ႔ကို ပစ္မထားဘူး အခု သူ႔ရွိေနတာပဲ ……''
''မင္းက ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔
ေအးဆက္ဆက္ႀကီး လုပ္ေနတာေလ ''
''ငါ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိလို႔ပါ ''
''မျဖစ္သင့္တာပဲ လင္မယားေတြ ျဖစ္ေနျပီး ေျပာစရာ စကားမရွိဘူးဆိုတာ
ျဖစ္သင့္ရဲ႕လား……''
ေနဘုန္းသိုက္ နူတ္ဆိတ္ေနသျဖင့္……
''မင္းကို ငါေမးရအုံးမယ္……မင္း သိုးေလးကို မခ်စ္ေတာ့ဘူးလား
စိတ္ကုန္သြားျပီးလားကိုေန……''
ေနဘုန္းသိုက္ ဘာမွမေျပာပဲ ဒီအတိုင္
ေနေန႔တာေႀကာင့္ ကိုကိုေအာင္
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ႀကည့္ရင္း……
''သိုးေလးက ေျပာတယ္ မင္း သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္တာကိုယုံတယ္တဲ႔…ဒါေပမယ့္
မင္းသိပ္ခ်စ္တာက သူ႔ကိုေတာ့မဟုတ္ဘူး မင္းရဲ႕လူျဖစ္ခြင့္
မရလိုက္တဲ႔ ရင္ေသြးေလးကို သိပ္ခ်စ္တာတဲ႔……မင္း သိုးေလးေျပာသလိုပဲလားကိုေန……''
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနဘုန္းသိုက္ ကိုေအာင္ကို ဆက္ခနဲ႔
ႀကည့္လိုက္သည္။ကိုေအာင္ကလည္
ေနဘုန္းသိုက္ မ်က္ဝန္းထဲကို စူးစမ္းသလိုႀကည့္ေနသျဖင့္ သူ႔တို႔
အႀကည့္ခ်င္ဆုံးသြားႀက၏။
®®®®÷÷÷÷®®®®÷÷÷÷®®®®
''သိုးေမႊးျဖဴ…သိုးေမႊးျဖဴ…မင္းဘယ္မွာလဲ
လာစမ္း………''
ေနဘုန္းသိုက္ ကုမၸဏီကေန ကိုေအာင္
စကားမ်ားကို နားေထာင္ျပီး အျပန္ ဘီယာေသာက္ခဲ႔သျဖင့္ လူက မူးေန၏။
အခု အိမ္ေရာက္ေတာ့လဲ သိုးေလး အခန္းကို ေလွ်ာက္လာကာ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။
သူ႔ အသံေႀကာင့္ ေဒၚေလးတင္ ေနာက္ေဖးမီးဖိုးေခ်ာင္ထဲကေန ခပ္သြက္သြက္ထြက္လာျပီး………
''ေမာင္ေနဘုန္း သိုးေလးက အေပၚထပ္မွာ……''
''ဗ်ာ အေပၚထပ္မွာဟုတ္လား…
ဘာလုပ္တာလဲ……''
ယိုင္လွဲေတာ့မတတ္ မူးေနတဲ႔ေနဘုန္းသိုက္ကို ေဒၚေလးတင္
စိတ္ညစ္စြာႀကည့္ရင္း……
''အခန္းသြားျပင္ေနတယ္ ထင္တယ္ ''
''အင္း ကြ်န္ေတာ္ သြားလိုက္အုံးမယ္ ''
ဒရီးဒယိုင္ျဖင့္ သြားကာ အေပၚတက္သြားတဲ႔ ေနဘုန္းသိုက္ကို
ႀကည့္ျပီး သက္ျပင္းတစ္ခုကို ေလးေလးပင္ပင္ခ်မိသည္။
ေနဘုန္းသိုက္ အေပၚထပ္သူ႔ အခန္းကို
ေလွ်ာက္လာျပီး အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္
ဝင္လိုက္၏။
''ဝုန္း ''
''ဒိုင္း……''
သိုးေလး ဦးေနဘုန္းသိုက္ အိပ္ရာကို
ေသခ်ာျပင္ဆင္ေနရာမွ တံခါးကို ႀကမ္းထန္စြာ တြန္းဖြင့္၍ ဒိုင္းခနဲ႔ ျမည္ေအာင္ပိတ္လိုက္တဲ႔ အသံေႀကာင့္
အလန္႔တႀကား လွည့္ႀကည့္လိုက္သည္။
''ဟင္……''
မ်က္နွာႀကီးနီရဲတင္းမာစြာ သူမထံသို႔
ဒရီးဒယိုင္ေလွ်ာက္လာတဲ့ ဦးေနဘုန္းသိုက္ကို ျမင္ေတာ့ ထိတ္လန္႔မူျဖင့္ မ်က္လုံးေလးက ဝိုင္းစက္သြားကာ လူက ဆက္ခနဲ႔ မတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္။
သိုးေလး တကယ္ေတာ့ ေန႔တိုင္လိုလို
သူ႔အခန္းကိုရွင္းေပးေနႀက။
အိပ္ရာကိုျပင္ေပးေနႀကပါ။သူ႔မရွိတဲ႔အခ်ိန္မွ ဝင္၍ ရွင္းေပး ျပင္ေပး၏။
ခါတိုင္ သူ႔ ဒီအခ်ိန္ အိမ္ျပန္မလာေသး။
ဒီေန႔မွ ေစာစီစြာ ေရာက္လာတဲ႔ သူ႔ကို
သိုးေလး အံ႔ႀသသလိုႀကည့္ရင္း အခန္းထဲကထြက္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။
''ေနဦး…''
သူမ အေရွ႕ကို ဟန္႔တားသလို႔ရပ္လိုက္တဲ႔ သူ႔ကို
ႀကည့္ရင္း တဆက္ထဲ နွာေခါင္ဝသို႔
ေရာက္လာတဲ႔ ဘီယာအနံ႔ေႀကာင့္ သူ႔ မူးေနျပီးဆိုတာ သိကာ သိုးေလး စိတ္အႀကီး အက်ယ္ညစ္သြား၏။
ေနဘုန္းသိုက္ သိုးေလးကို ရီေဝမူးရစ္ေနတဲ႔ မ်က္ဝန္းတစ္စုံနဲ႔ႀကည္႔ရင္း……
''မင္း ကိုေအာင္ ကို ဘာေတြေျပာထားတာလဲေျပာစမ္း…''
သိုးေလး သူ႔ကို မ်က္ခုံးေလးတြန္႔၍ ႀကည့္လိုက္ျပီး……
''ကြ်န္မ ဘာမွမေျပာဘူး ''
''ကြ်န္မ ဘာ ကြ်န္မလဲ မင္းက ငါနဲ႔ သူ႔စိမ္းဆန္ဆန္ေနခ်င္တာေပါ့ ဟုတ္လား……''
မူးသာ မူးတာ ဒါက်ေတာ့ သိတဲ႔ သူ႔ကို
စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ သိုးေလးႀကည့္၍ ဘာမွမေျပာ။
''မင္း ကိုေအာင္ကို တစ္ခုခုေျပာပါတယ္
ငါကို မညာနဲ႔ ……''
''ဘာမွ သူ႔ကို မေျပာပါဘူးဦးေနဘုန္းသိုက္ ''
''ေသခ်ာလို႔လား…ဟိုက ငါကို ေျပာလိုက္တာ ရစရာကို မရွိဘူး
မင္း ဘာကိစၥ သူ႔ကို ခံစားခ်က္ေတြ
ရင္ဖြင့္ျပေနတာလဲ သူ႔နဲ႔မင္းက ဘာဆိုင္လို႔လဲ…ငါက မင္းေယာက်ာ္းကြ
မင္းက ငါမိန္းမ……''
ဒီလိုဆိုရင္း ခင္ဗ်ားက သိုးေလးကို
ကိုယ္ရဲ႕ဇနီးမယားတစ္ေယာက္အျဖစ္
သတ္မွတ္ေသးလို႔လား။
သူစိမ္းေတြထက္မက စိမ္းေတာက္ေနတာ မင္းက ငါမိန္းမတဲ႔လား။ခင္ဗ်ားမို႔ ေျပာထြက္တယ္။လူမွန္း သူမွန္း မသိေအာင္ မူးေနလို႔ ေျပာတာလို႔
သိုးေလး သတ္မွတ္ရေတာ့မွာေပါ့။
''မင္းက ငါကို ငါရဲ႕ရင္ေသြးကိုပဲ ခ်စ္တာ
မင္းကို မခ်စ္ဘူးလို႔ေျပာတယ္ဆို ဟုတ္လား……''
သိုးေလး ဘာမွမေျပာပဲ ဒီအတိုင္နူတ္ဆိတ္ေနသျဖင္႔ ေနဘုန္းသိုက္ သိုးေလး လက္ကိုတြန္းလိုက္ျပီး……
''ငါေမးေနတယ္ ဟုတ္လားလို႔ ''
သိုးေလး ယိုင္ခနဲ႔ျဖစ္သြားတဲ႔ ကိုယ္ကို
မတ္ရင္း………
''ဟုတ္တယ္ ''
''မင္းကို ငါ ခ်စ္ခဲ႔တာေလ ေဟာ့ဒီရင္ဘက္ႀကီးနဲ႔မဆန္႔ေအာင္
ခ်စ္ခဲ႔တာ……''
သူ႔ရင္ဘက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းပုတ္ျပကာ
ေျပာလိုက္တဲ႔ သူ႔ကို သိုးေလး ႀကည္႔ရင္း
အႀကည့္ကို လြဲဖယ္လိုက္သည္။
''မင္းကသာ ငါကို မခ်စ္တာ မင္းကိုခ်စ္လို႔ ငါရဲ႕ေသြးသားကိုလဲခ်စ္တာ
ဒါကို မခ်စ္ဘူးေျပာတယ္ မင္းကို ငါက
ဘယ္ေလာက္အထိ ခ်စ္ျပရအုံးမွာလဲ ''
အခု သိုးေလးကို ခင္ဗ်ားမခ်စ္ေတာ့ဘူး
မဟုတ္လား ဆိုတဲ႔ စကားကို သိုးေလး မေမးေတာ့ပါ။သူ႔ အရမ္းမူးေနတယ္။
နီရဲေနတဲ႔ မ်က္နွာနဲ႔ ယိုင္လွဲေတာ့မလို
ျဖစ္ေနတဲ႔ သူ႔ကိုႀကည့္ရင္း……
''ခင္ဗ်ားမူးရင္း အိပ္လိုက္ေတာ့ ''
''မအိပ္ဘူး…မင္း ငါကို ဆရာမလုပ္နဲ႔
ငါ မင္းကိုနည္းနည္းေလးမွ မေက်နပ္ဘူးသိုးေမႊးျဖဴ…မင္းဘာေႀကာင့္
အတြင္းမီးကို အျပင္ပို႔ရတာလဲ
မင္းက အရမ္းခံစားေနရတယ္ ဟုတ္လား…ငါထက္ ပိုျပီး ေႀကကြဲခံစားေနရတယ္ဆို ''
သိုးေလး သူ႔ကိုႀကည့္ရင္း ဘာမွမေျပာမိ။
သိုးေလးကို ရန္လုပ္ခ်င္ေနပုံရတဲ႔
သူ႔ကို သိုးေလး ဘာစကားမွ မေျပာခ်င္။
''ငါလည္ ခံစားရတာပဲကြ ငါရဲ႕ပထမဦးဆုံးရင္ေသြးေလး မလိုအပ္ပဲ ဆုံးရံႈးသြားရတာ မင္း အေနထိုင္မတတ္လို႔……''
ေျပာပါ။ဟုတ္ပါတယ္ သိုးေလး အေနထိုင္မတတ္လို႔ ျဖစ္သြားတာပါ။
အဲ႔ဒီအတြက္ သိုးေလး အရမ္းေနာင္တရပါတယ္ဦးေနရယ္။
''ငါ စိတ္ကူးေတြနဲ႔ရူးခဲ႔ရတာ ဒီေလာက္ေတာ့ ငါခံစားရမွာပဲ
မင္းက ငါထက္ဘယ္ေလာက္မ်ား
ပိုျပီး ေႀကကြဲခံစားေနရလို႔လဲ
မင္းက ကေလးကို သိပ္ျပီး အလိုမရွိဘူးေလ ဘာခံစားေနရတာလဲ
ေျပာစမ္းပါ……''
''အဲ႔လို မေျပာပါနဲ႔ သိုးေလးလဲ ကိုယ္ရင္ေသြးကို လိုခ်င္တာပဲ မထင္မွတ္ပဲဆုံးရံႈးလိုက္ရတာ
မခံစားရဘူးလို႔ ဦးေန ထင္လို႔လား ''
''ထင္တယ္ကြာ မင္းခံစားရတယ္ဆိုတာကို ငါမယုံဘူး ''
မယုံဘူးဆိုတာ အစခနဲ႔က သိုးေလး သိျပီးသားပါ။ဒါေႀကာင့္ ခင္ဗ်ားကို ယုံပါလို႔ သိုးေလးမေျပာခဲ႔ဘူး။
ခင္ဗ်ား ယုံႀကည္လာမဲ႔အခ်ိန္ကိုပဲ ေစာင့္ေနတာပါဦးေန။
''သြားေတာ့မယ္ ေျပာစရာရွိရင္း အမူးေျပမွေျပာ……''
''ဘာ မင္းက ငါမူးလို႔ေျပာေနတယ္မ်ား
ထင္ေနလား ''
မထင္ပါဘူး။ဦးေန ရဲ႕ စကားေတြက
ရင္ထဲကလာတဲ႔ သိုးေလးကို ေျပာခ်င္တဲ႔
စကားေတြမွန္းသိုးေလးသိပါတယ္။
အရက္မူးေတာ့ ကြ်ဲခိုးေပၚဆိုသလို
ဦးေန မူးေတာ့ ဦးေနရင္ထဲက သိုးေလးကို မေက်နပ္တာေတြေပၚလာျပီးေလ။
''မင္းက နဲ႔က်ေတာ့ စကားမေျပာခ်င္ဘူး
ကိုေအာင္နဲ႔က်ေတာ့ေျပာတယ္
ငါက မင္းေယာက်ာ္းကြ……''
သိုးေလး သူ႔ကို ဆက္ခနဲ႔ႀကည့္ရင္း…
''ဦးေန သိုးေလးတို႔ကို စြတ္ဆြဲဖို႕စိတ္မကူးပါနဲ႔ သိုးေလးတို႔က
ရိုးရိုးသားသားေတြ ဦးေန ထင္သလိုမဟုတ္ဘူး…''
''ငါေျပာတာ မဟုတ္လို႔လား ကိုေအာင္က မင္းနဲ႔ပတ္သတ္ျပီး
ငါကို မေက်မနပ္ေျပာေနလိုက္တာ
ငါ ရင္နာတယ္ကြ ''
''ေတာ္ျပီး ေတာ္ျပီး ဘာစကားမွ
မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး ခင္ဗ်ားက
ေတာ္ေတာ္ရက္စက္တဲ႔လူပဲ ''
သိုးေလး သူ႔ကို ဘာစကားမွမေျပာခ်င္ေတာ့သျဖင့္
အခန္းထဲက ထြက္ရန္ျပင္လိုက္သည္။
''မင္း မသြားရဘူး မင္းက ငါမိန္းမ
ငါစကားကို နားေထာင္ရမယ္ ဘယ္သူေျပာတာမွ နားမေထာင္းရဘူး
လာစမ္း……''
သိုးေလးကို ေနာက္ကေန အားနဲ႔ဆြဲလိုက္သျဖင့္ သိုးေလး သူ႔လက္ထဲေစြ႔ခနဲ႔ပါလာကာ
ေနဘုန္းသိုက္ ရင္ခြင္ထဲေရာက္သြားျပီး
နဂိုခနဲ႔က မူး၍ ယိုင္လွဲေတာ့မလိုျဖစ္ေနတဲ႔ေနဘုန္းသိုက္ သိုးေလးကို မနိုင္သလိုျဖစ္ကာ
ကုတင္ေပၚ နူစ္ေယာက္သား လွဲက်သြား၏။
သိုးေလး အလန္႔တႀကား သူ႔ကို တြန္းဖယ္၍ ထလိုက္ေတာ့ ေနဘုန္းသိုက္ သိုးေလးကို ျပန္ဆြဲခ်ကာ……
''မင္း ဘယ္သြားခ်င္ေနရတာလဲ မင္းကငါမိန္းမ လာခဲ႔……''
သိုးေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းလိုက္သျဖင့္
သိုးေလး အတင္းရုန္း၍………
''ဦးေနဘုန္းသိုက္ ခင္ဗ်ားမူးေနရင္း
ကိုယ္ဘာသာေနပါ……''
''မူးရံုးမကဘူး ရူးခ်င္ေနတာ ''
ေျပာရင္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲကေန အတင္းရုန္းေနတဲ႔ သိုးေလးကို ေနဘုန္းသိုက္ ေဒါသထြက္ထြက္ျဖင့္
တင္းက်ပ္ေနေအာင္ေပြ႔ဖက္ျပီး
သူမ မ်က္နွာအနံ႔ႀကမ္းႀကမ္းထန္ထန္
နမ္းရွိဳက္ပစ္လိုက္သည္။
''ဟင္ ခင္ဗ်ား ''
သိုးေလး ေႀကာက္လန္႔တႀကားရုန္း
လိုက္ေသာ္လည္ သိုးေလးကို ေဒါသထြက္ကာ မူးရူးေနတဲ႔ သူ႔လက္အတြင္က ဘယ္လိုမွရုန္းမထြက္နိုင္။
မ်က္နွာတစ္ျပင္လုံးနဲ႔လည္တိုင္တစ္ေလွ်ာက္နမ္းရွိဳက္ျပီး နူတ္ခမ္းေလးကို ႀကမ္းထန္စြာ စုတ္ယူနမ္းရွိဳက္လိုက္သျဖင့္ ပူထူနာက်င္သြားျပီး အသိစိတ္နဲ႔လား
မသိစိတ္နဲ႔ေဝခြဲမရတဲ႔ သူ႔အနမ္းေတြထဲ
သိုးေလး မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ နာက်င္စီးက်ကာ ေမ်ာပါသြားရသည္။
®®®®÷÷÷÷®®®®÷÷÷÷®®®®
''ေဒၚေလးတင္ ကြ်န္ေတာ္ကို သံပုရာခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလး တစ္ခြက္ေလာက္ေဖ်ာ္ေပးစမ္းပါဗ်ာ…''
နံနက္ ကိုးနာရီေလာက္ ေနဘုန္းသိုက္
အိပ္ရာက နိုးလာျပီး ေခါင္းထဲ ေနာက္က်ိေနသျဖင့္ မ်က္နွာသစ္၍
ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာကာ
ေနာက္ေဖးမီးဖိုးေခ်ာင္ထဲဝင္၍ ဟင္းခ်က္ေနတဲ႔ ေဒၚေလးတင္ကို
ေျပာလိုက္သည္။
''အင္း ရမယ္ေမာင္ေနဘုန္း ခဏေစာင့္ ''
ေနဘုန္းသိုက္ ထမင္းစားပြဲတြင္ နားထင္ကို လက္ျဖင့္ အသာေထာက္ရင္း ငူငူႀကီးထိုင္ေန၏။
မေန႔က သူ႔ဘီယာေသာက္တာ မ်ားသြားတယ္ထင္ရဲ႕။
ကိုေအာင္ ေျပာစကားေတြေႀကာင့္
သိုးေလးကို မေက်နပ္ကာ ေျပာပစ္ရန္
အိမ္ကိုျပန္ခဲ႔ေသာ္လည္ တအားမူးေနသျဖင့္ သူမကို ေျပာလား မေျပာလား မမွတ္မိေပ။
ဒါေပမယ့္ အိမ္မက္ထဲမွာေတာ့ သူ႔ေျပာေန၏။
အခု မနက္ သိုးေလးကို မျမင္ ။
ဘယ္သြားလဲမသိ။ေဒၚေလးတင္ကို
ေမးဖို႔စိတ္ကူးမရွိေပ။
''ဒီမွာ ရျပီးေမာင္ေနဘုန္း ''
''ဟုတ္ကဲ႔…''
ေနဘုန္းသိုက္ သံပုရာရည္ခြက္ကို
ေသာက္လိုက္သည္။စူးခနဲ႔ခ်ဥ္သြားသျဖင့္
ေနာက္ေနတဲ႔ေခါင္း အေတာ္သင့္ႀကည္လင္းသြားသလိုခံစားလိုက္ရ၏။ေနဘုန္းသိုက္ တစ္ခြက္လုံး
အကုန္ေသာက္ျပီးမွ အေပၚထပ္ကို
ျပန္တက္လာခဲ႔သည္။
ေရခ်ိဳး အဝတ္စားလွဲကာ အျပင္သြားဖို႔
အတြက္ ေအာက္ထပ္ကို ျပန္အဆင္း ဘုရားခန္းထဲကထြက္လာတဲ႔
သိုးေလးကို ျမင္လိုက္ရ၏။
ေနဘုန္းသိုက္ သူမကို ျမင္ေတာ့
မ်က္နွာႀကီးက ခပ္တင္းတင္းျဖစ္သြားျပီး
အႀကည့္ကို ဆက္ခနဲ႔လြဲဖယ္၍ ဘာစကားမွ မေျပာပဲ ေအာက္ထပ္ကို
ဆင္းသြားသည္။
သိုးေလး သူ႔ေနာက္ေက်ာကို ႀကည့္ရင္း
မ်က္လႊာကို ခ်လိုက္၏။
တကယ္ ဦးေန သိုးေလးကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာပဲ။ျပီးေတာ့ ျမင္လဲျမင္ခ်င္ပုံမရ ဆက္ခနဲ႔မ်က္နွာလြဲသြားတဲ႔ သူ႔ ပုံစံကို
မ်က္စိထဲျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း သိုးေလး
မ်က္ဝန္းတစ္စုံကို မွိတ္ခ်လိုက္သည္။
အခ်စ္ႀကီးရင္း အမ်က္ႀကီးတယ္တဲ႔။
ဦးေန သိုးေလးကို အခ်စ္ႀကီးခဲ႔လို
အခု အမ်က္ႀကီးတာေပါ့။
သိုးေလး သက္ျပင္းတစ္ခုကိုခ်၍
မ်က္ေတာင္ဖ်ားမ်ားကို တစ္ခ်က္ခပ္ကာ
ေအာက္ထက္ကို ဆင္းလာခဲ႔သည္။
ဧည့္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ျခံထဲကေန ေမာင္းထြက္သြားတဲ႔ သူ႔ကိုေနာက္ျမွီးေလးကို ျမင္လိုက္ရ၏။
သိုးေလးလဲ ဒီေန အျပင္သြားစရာရွိသည္။ဒါေႀကာင့္ သူမအခန္းထဲဝင္၍ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးကို
ယူလိုက္ျပီး ဖြင့္ႀကည့္လိုက္၏။
သိုးေလးမွ ပိုက္ဆံသိပ္မရွိ။
နည္းနည္းပဲရွိေတာ့သည္။
သိုက္သုခ ျခံပိုင္ရွင္ရဲ႕
ဇနီးတစ္ေယာက္မွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူးလို႔
ေျပာရင္း ဘယ္သူမွယုံမယ္မထင္။
သိုးေလး ပိုက္ဆံအိတ္ဇစ္ကိုျပန္ပိတ္လိုက္သည္။
သူမ အသံုးေဆာင္ေလးေတြ
ဝယ္စရာရွိတယ္။မဝယ္လို႔မျဖစ္။
သိုးေလး လည္ပင္မွာ ဆြဲထားတဲ႔ ဆြဲႀကိဳးေလးကိုေရာင္းလိုက္ရမလား
စဥ္းစားကာ လက္ျဖင့္ စမ္းလိုက္သည္။
''ဟင္…''
လည္ပင္မွာ ဆြဲႀကိဳးမရွိေတာ့သျဖင့္
သိုးေလး လူက ပူထူပ်ာသြားကာ
မွန္ကိုအေျပးသြားႀကည့္လိုက္သည္။
ေျပာင္သလင္းေနတဲ့ လည္ပင္ေလးကို
ႀကည့္၍ သိုးေလး မ်က္လုံးေလးဝိုင္းစက္သြား၏။
ဘုရားေရ…သူမ ဆြဲႀကိဳးေလးက ဘယ္မွာ က်က်န္ရစ္တာလဲ။
သိုးေလး သူမအိပ္ရာထဲ အသဲအသန္ရွာလိုက္သည္။
ေခါင္းအုံးေတြ ေစာင္ေတြကို ဆြဲလွန္႔ႀကည့္ေသာလည္မေတြ႔။
ေရခ်ိဳးခန္းမွ မက်န္
တစ္ခန္းလုံးအနွံ႔လိုက္ရွာသည္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွမေတြ႔ပါ။
ဘယ္နား ျပဳတ္က်ေနရစ္လဲ သိုးေလး မစဥ္းစားတတ္။
ဆြဲႀကိဳးေလးက ေမေမဝယ္ေပးထားတာမို႔ သူမ အရမ္းနေျမာသြားသည္။
ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ႔သျဖင့္ သိုးေလး ဆက္မရွာေတာ့ပဲ ရွိတဲ႔ပိုက္ဆံကို ယူကာ
အခန္းထဲကေန ထြက္လာခဲ႔၏။
သူမအျပင္သြားမယ္ဆိုတဲ႔အေႀကာင္းကို
ေဒၚေလးကို ေျပာျပီးသား။
အခု သူမ ဘယ္သြားသြား ဦးေနဘုန္းသိုက္ ခြင့္ျပဳထားသျဖင့္
သူမ ျမိဳ႕ထဲကို သြားလို႔ရသည္။
သူ႔ ခြင့္ျပဳတယ္ဆိုတာ ေကာင္းေသာ ခြင့္ျပဳျခင္းမဟုတ္မွန္း သိုးေလးသိ၏။
ဒါေႀကာင့္ သိုးေလး အျပင္မသြားပါ။
ဒီေန႔မွ လိုအပ္တာေလးဝယ္ရန္ ထြက္လာရျခင္းပင္။
တကၠစီငွါးျပီး သိုးေလး စင္တာတစ္ခုကို
ေရာက္လာ၏။ဆိုင္ထဲကိုဝင္၍ သိုးေလး
လိုအပ္တဲ႔ပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဝယ္လိုက္ျပီး
မိန္းကေလး အက်ၤီေရာင္းတဲ႔ေနရာကို
အေရာက္ အရမ္းလွတဲ႔အက်ၤီေလးကို
သေဘာက်သျဖင့္ ကိုင္ႀကည့္ကာ
ေစ်းနူန္းေမးႀကည့္လိုက္သည္။
အေရာင္းသမေလးေျပာလိုက္တဲ႔
ေစ်းနူန္းေႀကာင့္ သိုးေလး လက္တြန္႔ကာ
အက်ၤီကိုလႊတ္လိုက္သည္။
ထို႔ေစ်းနူန္းနဲ႔ သိုးေလးမဝယ္နိုင္ပါ။
သိုးေလးမွာ ပိုက္ဆံအဲ႔ဒီေလာက္မရွိ။
''ဒီအက်ၤီကို တို႔ယူမယ္ ''
သိုးေလးအနား ဖ်ပ္ခနဲ႔ေရာက္လာျပီး
ခုနက သိုးေလးကိုင္ႀကည့္၍ မဝယ္နိုင္တဲ႔
အက်ၤီကို ယူကာ ေျပာလိုက္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးကို သိုးေလးႀကည့္လိုက္သည္။
''ဟင္…''
ဟိုတေလာက ဦးေနဘုန္းသိုက္နဲ႔ အိမ္ကိုလိုက္ခဲ႔တဲ႔အမ်ိဳးသမီး။
''ရတီ ဝယ္လို႔မျပီးေသးဘူးလား
ႀကာေနျပီးေနာ္……''
အသံနဲ႔အတူ အနီးနားကိုေရာက္လာတဲ႔
လူကို ျမင္ေတာ့ သိုးေလး အံ႔ႀသကာ
မ်က္လုံးေလးဝိုင္စက္သြားသည္။
ဦးေနဘုန္းသိုက္ လက္ထဲမွာ ဆြဲကိုင္ထားလိုက္တာ အမ်ားအျပား။
''ကိုေန ရတီ ဒီက်ၤီေလးကို သေဘာက်လို႔ ဝယ္လိုက္မယ္ေနာ္ ''
''ဝယ္ေလ……''
ေနဘုန္းသိုက္ ေျပာရင္း သိုးေလးကို
ျမင္သြားျပီး မ်က္ေမွာင္ႀကီးႀကဳပ္လိုက္သျဖင့္
သိုးေလး သူ႔တို႔ကိုေက်ာခိုင္းလိုက္သည္။
''ဒီအက်ၤီကို ခုနက ထြက္သြားတဲ႔ ေကာင္မေလးလိုခ်င္ေနတာ သူ႔မွာ ပိုက္ဆံ သိပ္မပါဘူးထင္တယ္
နို႔မို႔ဆိုရင္း အမ ဒီအက်ၤီကို မရဘူး ''
''ဟုတ္လား ''
အေရာင္းသမေလးစကားေႀကာင့္
ေနဘုန္းသိုက္ရင္ထဲ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္သြား၏။
သိုးေလးမွာ ပိုက္ဆံမရွိတာ သူ႔သိသည္။
ဟိုအရင္း သူ႔နဲ႔လက္မထပ္ခင္က
အလုပ္သမားခကိုရွင္းေပးေသာ္လည္
သူနဲ႔လက္ထပ္ျပီး ဒါေတြမလိုေတာ့သျဖင့္ သိုးေလး သုံးခ်င္သုံးရေအာင္ မီးခံေသတၱာထဲကို
ထည့္ထားေပမယ့္ သူ႔ပိုက္ဆံက ေလ်ာ့မသြား။သိုးေလးက အျပင္မသြားေတာ့ သုံးမွမသုံးတာ။
သူ႔တို႔နဲ႔အေဝးကိုေရာက္သြားတဲ႔
သိုးေလးကို ေနဘုန္းသိုက္ တစ္ခ်က္ႀကည့္၍ သက္ျပင္းတစ္ခုကို
တိတ္တဆိတ္ခ်လိုက္သည္။
သိုးေလး ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ကိုသုတ္ပစ္လိုက္ျပီး ေတြ႔တဲ႔
ကားကို ငွါးကာ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ႔သည္။
ကားသမားကို ခဏေစာင့္ခိုင္းျပီး
ျခံထဲကိုဝင္ကာ တိုက္ဆီကို ခပ္သြပ္သြပ္သြား၍ အိမ္ထဲအျမန္ဝင္၍
သူမအခန္းထဲက သိပ္မမ်ားတဲ႔အဝတ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲထည့္လိုက္ျပီး
သူမ အခန္းေလးကို တစ္ခ်က္ႀကည့္ကာ
အခန္းအျပင္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ႔၏။
''ဟင္ သိုးေလး ဘယ္လဲ ''
မီးဖိုးခန္းထဲက ထြက္လာတဲ႔ေဒၚေလးကို
ေတြ႔သျဖင့္ သိုးေလး လက္အုပ္ကေလးခ်ီကာ မတ္တတ္ကန္ေတာ့ရင္း………
''သိုးေလးကို အစစ အရာရာ ျပဳစု ေျပာဆို ဆုံးမခဲ႔တဲ႔အတြက္ ေဒၚေလးကို
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အခု သိုးေလး အိပ္ျပန္ေတာ့မယ္ ……''
''ဟင္ မဟုတ္တာ ဘာလို႔ ျပန္မွာလဲ
အလည္လား ''
''ဟင့္အင္း သိုးေလး သြားေတာ့မယ္ေဒၚေလး ……''
ေျပာရင္း အေျပးတစ္ပိုင္းထြက္သြားတဲ႔
သိုးေလးကို ေဒၚေလးတင္ အံ႔ႀသစြာ
ေႀကာင္၍ ႀကည့္ေနရာမွ သတိဝင္လာျပီး
ဧည့္ခန္းထဲကို အျမန္ေျပး၍ ဖုန္းကိုကိုင္ကာ ေနဘုန္းသိုက္ထံဆက္လိုက္သည္။
ေနဘုန္းသိုက္ ကားေမာင္းရင္း ဖုန္းျမည္လာသျဖင့္ ႀကည့္လိုက္သည္။
အိမ္ကဖုန္းနံပတ္မို႔ ကားကို လမ္းေဘးခဏရပ္၍………
''ဟယ္လို……''
''ေမာင္ေနဘုန္း သိုးေလး အိမ္ကထြက္သြားျပီး……''
''ဗ်ာ……''
ႀကားလိုက္ရတဲ႔အသံေႀကာင့္ ေနဘုန္းသိုက္ အံ႔ႀသ တုန္လူပ္သြားျပီး…
''သိုးေလးက အိမ္ကထြက္သြားျပီး ဟုတ္လားေဒၚေလး ''
မယုံနိုင္သလို ျပန္ေမးလိုက္သည္။
''ဟုတ္တယ္ အခုပဲ အျပင္ကျပန္လာျပီး
သူ႔အဝတ္စားေတြတင္ယူျပီးေတာ့
ထြက္သြားတာ ျပန္ေတာ့မယ္တဲ႔
မ်က္နွာက ငိုထားတဲ႔ပုံ ဘာျဖစ္တာလဲ
ေဒၚေလးမသိဘူး ''
ေနဘုန္းသိုက္ ဖုန္းကိုပိတ္လိုက္ျပီး……
''ရတီ မင္း ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ''
ေဘးမွာ တစ္ခ်ိန္လုံးညိမ္ေနတဲ႔ ရတီကိုေျပာလိုက္သည္။
''ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုေန အိမ္ကို မလိုက္ပို႔ေတာ့ဘူးလား ''
''ျမန္ျမန္ဆင္းစမ္းပါ ''
ေဒါသထြက္သလိုေျပာလိုက္တဲ႔ေနဘုန္းသိုက္ကို ႀကည့္ျပီး ရတီ ကားေပၚကေန ဆင္းလိုက္ရသည္။
သူမလည္ ေျမႀကီးေပၚေျခအခ် ကားကို
ေနရာကေန ေဝၚခနဲ႔ ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။
မင္း ဒီလို ထြက္သြားလို႔ မရဘူးသိုးေလး
ငါလက္မခံဘူးကြ။မင္း ဒီလို မလုပ္ရဘူး။
သူ႔ကို အံ႔ႀသစြာႀကည့္ရင္း မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ေက်ာခိုင္းသြားတဲ႔
သိုးေလးကို ျမင္ေယာင္ကာ ေနဘုန္းသိုက္ရင္ထဲ တစ္စို႔ႀကီးျဖစ္သြားျပီး ေနာင္တတစ္ခုက ရင္ထဲ ကိန္းေအာင္လာသည္။……။
®®®®÷÷÷÷®®®®÷÷÷÷®®®®
ဆက္ရန္
အားလုံးကို ထာဝရဆယ္ကမၻာေက်းဇူးတင္လွ်က္ပါပဲလို႔………