අතීතයෙන් වැටෙන වැස්ස...

ඊයෙ.. අද... දවස් දෙකම ලොකු හුළඟක් එක්ක වහිනව. එළියට බහින්නත් කම්මැලි..ගෙයි ඉන්නත් කම්මැලි. එළියට ගිය ගමන් පේන්නෙ අතුගාල නැති අපිළිවෙල මිදුල.. ගෙයි පේන්නෙ හෝදල වේලිලා නැති රෙදි...හැබැයි වැස්සට නොබැන ඉන්න පුලුවන් වෙන වැස්සත් එක්ක මොකද්දෝ ලොකු බැඳීමක් මට තිබුණ.

දැන් නම් එළි වෙන පාන්දරට වහිනකොට බෙඩ්ෂීට් එක තව ටිකක් තදට පොරවගෙන ගුලි වෙලා නිදාගන්න හිතුණත්.. චුරු චුරු වැස්සෙ ගමනක් යන්න එළියට බහින්න චුට්ටක්වත් කැමති නැති උනත්.. මහ හයියෙන් අකුණු ගගහ වහින වැස්සෙත් කිසිම කම්මැලිකමක් නැතුව යන්න ආස ගමනක් ඉස්සර මට තිබුණ.

ඒ ඉස්කෝලෙ...

අපේ ගෙදර තියෙන්නෙ නුවරඑළිය දිස්ත්‍රික්කෙ ගිනිගත්හේන කියන වර්ෂාපතනය වැඩිම පැත්තක... අවුරුද්දෙන් තුන්කාලක්ම වගේ වහිනව. ඉතින් ඒ හින්දම ඉස්කෝලෙ යනකොට හැමදාම එක එක අකරතැබ්බ වලට මූණ දෙන්න වුණා. හැබැයි මං ඒ හැම අත්දැකීමකටම අද මතක් කරද්දි වගේම එදත් ආදරේ කළා.. ඒ නිසාම වෙන්න ඇති අම්මයි තාත්තයි එපා කියද්දි උනත් මං මහ වැස්සෙත් ආසාවෙන් ඉස්කෝලෙ ගියෙ..

ඉස්කෝලෙ යන්න ඒ කාලෙ පාරවල් දෙකක් තිබුණත් ඒ පාරවල් දෙකටම තිබුණෙ බස් දෙකයි. බස් එකේ ගියත් ඉස්කෝලෙට පැය එකහමාරක විතර ගමනක් තියෙනව. සමහර දවසට ඒ බස් කැඩිල එන්නෙ නෑ. අපේ පාරවල්වල ගියාම ඒ බස් කැඩෙන එක අහන්න දෙයක් නෑ. සමහර දවසට ඒ බස් කැඩෙන්නෙ මගදි. ඉතින් ලොරියක හරි එල්ලිලා ඉස්කෝලෙ ගියා ඇරෙන්න ආපහු හැරිල ගෙදර ආපු දවසක් නම් මට මතක නෑ.

එක පාරකට යන්න කිලෝමීටර දෙකක් විතර පයින් යන්න ඕනි.. ඒ යන්න තියෙන්නෙත් කඳු පල්ලම් තියෙන කැළේ පාරක.. ලෑලි කැඩුණ එල්ලෙන පාලමකින් එහෙමත් යන්න ඕනි. විශ්වාස කරන්න ඒ දවස්වල අර ආධාරක කම්බියවත් අල්ලන්නැතුව හිනාවෙවී ගිය පාලමේ මට අද බය නැතුව කකුල් වෙවුලන්නැතුව යන්න බෑ.

Source

අනිත් එක තමයි අමාරුවෙන් හරි බස් එකට ගියත් බස් එකෙත් සැප පහසු ගමනක් තිබ්බෙ නෑ..එකම බස් එකේ සෙනග පිරෙන එක අමුතුවෙන් කියන්න ඕනි නෑනෙ. දෙකට නැමිල ඇඹරිලා තමයි ගියෙ. ඉඳගන්න ලැබුණත් ඉස්කෝලෙ ළමයිගෙ බෑග් තඩි වලින් අපිව වැහිලම යනව. වැස්ස දවසට ඉතින් කූඩැල්ලො එහෙමත් අපිත් එක්ක ඉස්කෝලෙ යනව.. සමහර වෙලාවට කූඩැල්ලො ලේ බීල වැටෙනකම් අපි දන්නෙත් නෑ.

ඉතින් මේ අත්දැකීම් වල උපරිම තලය එන්නෙ ඒ වගේ වැස්ස කාලෙට...සමහර දවස් වලට අපි කියව කියව යද්දි බස් එක නවතිනව. මිනිස්සු ජනේලෙන් එබි එබී බලද්දි අපි දන්නව එක්කො නායක් ගිහින් එක්කො ගහක් වැටිල... කට්ටිය පොරකකා හිනාවෙවී ගිහින් බලනව.. බස් එකට නම් ඒ හරහා යන්න බෑ. හැබැයි අපිට පුලුවන්.. නායවල් අස්සෙන් ගස් අස්සෙන් හිනාවෙවීම වැස්සෙම ඉස්සරහට යනව...

Source

ඉවුරු වලින් වැටෙන අලුත් අලුත් දියඇළි වලට අපි නම් දානව. මගදි හම්බෙන පොඩි ලෑලි ගහපු කඩවල් වලින් කිරිටොෆි බයිට් එහෙම ගන්නව. ඒ කාලෙ අපේ සාක්කුවල තියෙන්නෙ උපරිම රුපියල් හතලිහයි. ඒ බස් ටිකට් එකේ ගාන. සීසන් එකෙන් බස් එකේ යන නිසා ඒ හතලිහම ඉතුරු වෙනව ගොඩක් දවසට..ඉතින් අපි මොනාහරි කාලත් තවත් ඉතුරු වෙනව.

ඔහොම ඉස්සරහට යද්දි මගදි හම්බෙන හැම වාහනේටම අත දාන්නෙ අපේ කාවහරි නග්ගල යවන්න පුලුවන්ද බලන්න.. කිරි ලොරිවල මැටල් ලොරිවල පවා මං ඉස්කෝලෙ ගිහින් තියෙනව එහෙම.. දැන් ලැජ්ජයි වගේ හිතුණත් ඒ කාලෙ ඒක හරිම සුන්දර අත්දැකීමක්..

ඔහොම යද්දි කොච්චර දේවල් නම් අපි කියව කියව යන්න ඇත්ද... අද උනත් ඒ පාරවල් වල යද්දි මට ඒ දේවල් මතක් වෙනව. මූණට හිනාවක් යනව.. ඒ කාලෙ ඉඳන් අද වෙනකොට ගමේ ලොකු දියුණුවක් වෙලත් නෑ. හැබැයි එක පාරක් කාපට් කරල අලුතෙන් බස් දෙකක් දාල තියෙනව. කැඩි කැඩී හරි අපිව ඉස්කෝලෙ අරන් ගිය බස් දෙක තාම ඒ පාරෙ යනව. ඒ බස් වල අපි වගේම තව ළමයි යනව...

තව තියෙනව... ආයෙ ලියන්නම්.. මං යනව වැස්ස දිහා බලාගෙන ඒ අතීතයට යන්න.