¿Por qué tardaste tanto? Creí que teníamos una cita.

Llevo esperando al menos un siglo, y te aseguro que sin tiempo todo es una eternidad. ¿Me olvidaste, o acaso las pinceladas son más importantes que la palabra dada? ¡Mírame! Maldita sea, ahora sigo con alas. ¿No podrías haberle rogado a esa idiota de mi madre o, al menos, haberle tocado, o roto, el corazón a mi padre, por lo que a mí respecta? ¡Qué desgraciado es ese hombre que envía a sus propios hijos al bosque!

Lo siento, Demon, pero te ves mucho mejor que en tu anterior apariencia de pelícano. Seamos sinceros: un cisne o un cuervo habrían sido otra cosa... menos un pelícano.

Suspiró con cansancio. El frío suelo de piedra o le incomodó. Si Demon se hubiera visto un poco más amigable, sería bastante atractivo. Con esa cara de enfado, se parecía muchísimo al pintor Makovski, pensó mientras observaba su rostro en silencio.

¿Qué te parece?

El reloj ya dio las horas; las ortigas se acabaron. Me duelen las manos, y la cabeza me pesa demasiado. También creo que mi vestido se está ensuciando con el suelo frío.

Atrapé dos pelícanos, los despellejé y los asé en el fuego eterno. Ya no volaban en círculos; se habían separado del grupo. ¿Tienes hambre?

Miró a su hermano, que la sostenía. Había tardado muchísimo en volver. No había cambiado mucho. Negó con cansancio. El hambre hacía tiempo que había dejado de oírse.

He encontrado un trabajo, dijo mientras la mecía en brazo. El pelícano es un tipo raro: sabe a pescado, pero sin espinas.

"991" fueron sus últimas palabras mientras sus ojos recorrían su rostro. En una próxima vida, sin duda lo pintaría...

EN

Why did you take so long? I thought we had an arrangement.

I’ve been waiting at least a century, and I can tell you that without time, everything lasts an eternity. Had you forgotten me, or are brushstrokes more important than a promise? Look at me! Blast it, I’m still stuck with wings.
Couldn’t you have begged that idiotic mother of mine, or at least moved Father’s heart—or broken it, for all I care? What a wretched sod that man is, sending his own children into the woods.

Sorry, Demon, but you look far better than in your last appearance as a pelican. Let’s be honest—a swan or a crow would’ve been something, but a pelican...

She sighed wearily, and the cold stone floor didn’t trouble her. If Demon had looked a bit friendlier, he might’ve been quite attractive. With that angry face, he looked awfully like the painter Makovski, she thought as she studied his face in silence.

What do you think?

The clock has already struck. The nettles are gone. My hands ache, and my head’s too heavy for my neck to bear. I think my dress is getting dirty from the floor, too.

I caught two pelicans, skinned them, and roasted them in the eternal fire. They weren’t circling anymore—they’d left the flock. Are you hungry?

She looked at her brother, who held her. He’d taken an absurdly long time to return. He hadn’t changed much. She shook her head tiredly. The hunger had long since gone quiet.

“I’ve found a job,” he said, rocking her in his arms. “Pelican’s a strange one. Tastes like fish, but without the bones.”

“991” were her last words as her eyes traced his face. In another life, she would surely paint him...

NL

Waarom deed je er zo lang over? Ik dacht dat wij een afspraak hadden.

Ik wacht al minstens een eeuw en ik kan jou wel vertellen dat zonder tijd alles een eeuwigheid duurt. Was je mij vergeten of zijn penseel streken belangrijker dan het gegeven woord? Kijk hoe ik er uitzie! Verdorie nu zit ik nog steeds opgescheept met vleugels.
Had je die idiote moeder niet kunnen smeken of tenminste vaders hart kunnen beroeren of van mijn part breken. Wat een waardeloze zak is die man die zijn eigen kinderen het bos in stuurt.

Sorry, Demon maar je ziet er stukken beter uit dan in je vorige verschijning als pelikaan. Wees eerlijk, een zwaan of kraai was nog wat geweest maar een pelikaan...

Zij zuchtte vermoeid en de koude stenen vloer deerde haar niet. Als Demon nou eens wat vriendelijker keek dan was hij best wel aantrekkelijk. Met zo'n kwaaie kop leek hij ontzettend veel op de schilder Makovski, bedacht zij terwijl zij zijn gezicht in stilte bestudeerde.

Wat denk je?

De klok heeft al geslagen, de brandnetels zijn op, mijn handen doen zeer en mijn hoofd is te zwaar om door mijn nek te dragen. Ik geloof ook dat mijn japon vies wordt door de vloer.

Ik heb twee pelikanen gevangen en gestroopt en gegrild in het eeuwig vuur. Ze circelden niet langer en hadden de groep verlaten. Heb je honger?

Ze keek naar haar broer die haar vasthield. Hij had er idioot lang over gedaan om te komen. Hij was niet veel veranderd. Zij schudde vermoeid haar hoofd. De honger liet allang niet meer van zich horen.

Ik heb een baan gevonden, zei hij terwijl hij haar in zijn armen wiegde. Pelikaan is een vreemde snuiter, hij smaakt naar vis, maar dan zonder de graten.

"991" waren haar laatste woorden terwijl haar ogen zijn gezicht streelden. In een volgend leven zou zij hem beslist schilderen...

<sub>Painter: Konstantin Makovsky
Title: Tamara and Demon (1889)
Painting: oil on canvas - public domain

Date: 1-7-2025
Original text: Dutch
contest hosted by @solperez
#story #art #review #painting #makovsky #steemexclusive #club75</sub>