မမွီလိုက္တဲ့ ရထားတစ္စင္း

ေဆာက္တည္ရာမဲ့တဲ့ ..
အနာဂါတ္သဲအိမ္ေလးတစ္ခုဟာ ကမ္းေျခမွာ ။
ေမတၱာတရားေတြဟာ ..
ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ မမွီခဲ့တဲ့ ရထားတစ္စင္းပဲ ။

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္အေစာႀကီးႏိူးႏိူး ..
ဒီဘူတာေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကကြဲရာသက္သက္ ။
တစ္ေယာက္ေယာက္အကူအညီလိုတိုင္း ..
မ်က္လံုးကိုစံုမွိတ္ေခါင္းခါၿပီး လြင့္ပစ္ခဲ့ရတဲ့အေတြးေတြ ။

ဘယ္ေကာလ္မွ မဝင္တဲ့ဖုန္းတစ္လံုးဟာ ..
ကုတင္ေဘးၾကမ္းျပင္မွာ ။
ပံုမွန္ အားသြင္း႐ုံကလြဲရင္ ..
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အပိုပစၥည္းတစ္ခု ။

ေခါက္႐ိုးေၾကစကၠဴေလးတစ္ရြက္ထဲမွာ ..
ေၾကမြတိမ္တိုက္ေတြအေၾကာင္းေရးထားတယ္ ။
ဘယ္ေတာ့မွ Delivered မျပေတာ့မယ့္
ကြန္ဗာေဇးရွင္းေလးထဲက ညေတြအေၾကာင္း
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေရးထားတယ္ ။

မိုးစက္ေတြ..
နီယြန္မီးတိုင္းေတြ..
လူမရွိတဲ့ကားဂိတ္ထဲက ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြ..
သႆုႆႆ ိတာန္တစ္ခုလို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာေတြ..
နာက်င္မႈေတြနဲ႔အတူ ပိန္းေကလ္လာေတြ..
ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အလားဂ်စ္ေတြ...

ကမ္းေျခထိ နယ္ခ်ဲ႕လာတဲ့
ေရလႈိင္းျဖဴျဖဴေတြရဲ႕ေအာက္မွာ
ၿပိဳပ်က္သြားတဲ့ သဲအိမ္ငယ္ငယ္ေလး..
ဘယ္ရထားမွ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မဆိုက္ကပ္ေတာ့မဲ့
ဘူတာ႐ုံေလးထဲမွာ တစ္ဘဝလံုးၿငိမ္သက္ပစ္လိုက္ဖို႔
ႀကိဳးစားေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္ ။

ဘယ္ရထားကမွ ...
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစာက္ဖက္လုပ္ၿပီး
မေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ပါဘူး ။ ။