ဖိုးလမင္းကို လူၾကံဳပါးလိုက္တယ္ အေမ

ဒီႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္လည္း ၿပီးသြားျပန္ၿပီ။ ရည္မွန္းထားသလိုလည္း ျပန္လာဖို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူးေလ။ ဒီႏွစ္လည္း အေဝးကေနပဲ အေမနဲ႔အေဖကို ကန္ေတာ့လိုက္ရျပန္ၿပီေလ။ ေအာ္ သီတင္းကၽြတ္ဆိုေတာ့ ေကာင္းကင္ယံမွာ မိုးပံုးပ်ံေလးေတြ မီးပန္းေတြ ရွိေနမွာပဲလို႔ ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ လမင္းႀကီး နဲ႔ ၾကယ္ေလးေတြကလြဲၿပီး အျခားအရာေတြ မေတြ႕ရဘူး။ ဘာလို႔လဲ။ဘာေၾကာင့္လဲ။ ေအာ္ ငါေရာက္ေနတာ ငါေမြးရပ္ေျမ ျမန္မာျပည္ႀကီးမွ မဟုတ္တာေလ။

ေအးျမတဲ့ လေရာင္ေလးရဲ႕ ေအာက္မွာ လမင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး လြမ္းဆြတ္တမ္းတာေနတာက ျမန္မာျပည္ႀကီးကိုေလ။ ဘဝေပးအေျခအေနရ ေမြးရပ္ေျမကို စြန္႔ၿပီး တိုင္းတစ္ပါးမွာ စီးပြားထြက္ရွာေနရာတာ ဒီႏွစ္သီတင္းကၽြတ္ဆို ၅ႏွစ္ေတာင္ ရွိေတာ့မယ္။ ေမြးရပ္ေျမက မိသားစုကိုေတာ့ ၃လတစ္ခါေလာက္ ေထာက္ပံ့ေငြေလးေတြ ပို႔ႏိုင္ခဲ့တယ္။ မိသားစုကို လြမ္းလို႔ ဖုန္းေလး၁၅မိနစ္ေလာက္ ဆက္လိုက္ရင္ ၁၅ရက္လုပ္ခေလာက္က ကုန္ေနေတာ့ ဖုန္းလည္း မေျပာႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ဆီကို လူၾကံဳနဲ႔ စကားေလး ပါးလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ ဒီမွာေရာက္ေနသူေတြက ကိုယ္လိုသူလိုေတြေလ။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စကားပါးလိုက္မဲ့သူ ေတြ႕ၿပီ။ သူကတျခားသူ မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းကင္က လမင္းႀကီးေလ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ သာၿပီးရင္ အေမ့ဆီသြားသာအံုးမွာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ လမင္းႀကီးကို စကားေလးေတြ လူၾကံဳပါးလိုက္မယ္ေလ။

ဖိုးေရႊလမင္းႀကီးရယ္ အေမ့ကို ေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ္ အခုေျပာတာေလးေတြ ျပန္ေျပာေပးပါအံုးေနာ္။
-အေမ.....သားအေမ့ကို အရမ္းလြမ္းတာပဲ အေမရယ္။ သား ဒီမွာေနရတာ မေပ်ာ္ဘူး။ ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ ေတာ္ရာမွာ ေနရဆိုေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ အေမ့အိမ္ေလးကို လြမ္းတယ္ အေမ။ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ညီေလး၊ညီမေလးေတြကိုလည္း လြမ္းတယ္ အေမရယ္။ ရြာက အေပါင္းအေဖာ္ေတြကိုလည္း လြမ္းတယ္။ သူတို႔ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးခဲ့တာေတြကို သတိရတယ္။ သူတို႔ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းတူတူတက္ခဲ့တာေတြကို တမ္းတမိတယ္။ အျဖဴအစိမ္း ဝတ္စံုေလးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနတာေလးေတြကို လြမ္းတယ္။ ရြာဦးေက်ာင္းက ေစတီေလးက ဆည္းလည္းသံေလးေတြကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ရြာထိပ္က ကုကၠိဳပင္ႀကီးကုိလည္း လြမ္းတယ္။ ပိေတာက္ပန္းေတြကိုလည္း လြမ္းတယ္။ တမာပန္းေလးေတြနဲ႔ တမာရနံ႔ေလးေတြကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ငယ္က ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူေကာင္မေလးကိုလည္း အေမကေနပဲ ျပန္ေျပာလိုက္ပါ။ သားကို ဆက္ေစာင့္မေနပါေတာ့နဲ႔လို႔။ သားခြင့္လြတ္ပါတယ္၊ နားလည္ပါတယ္လို႔ ေျပာေပးပါ အေမ။ သားကို သူေစာင့္ေနရင္ သူ႔ဘဝမေသခ်ာဘူး အေမ။ သား ဒီကိုလာဖို႔ ေရာင္းလိုက္ရတဲ့ ခိုင္းႏြားႀကီးႏွစ္ေကာင္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ လြမ္းဆြတ္မိတယ္။ သား ဒီမွာ စီးပြားရွာရတာ ဝင္ေငြရပင္မဲ့ ကၽြန္တစ္ေယာက္လို ေနရတယ္။ စားပြဲထိုး၊ ပန္းကန္ေဆး၊ ပန္းရံ၊ ကူလီထမ္း၊ ငါးဖမ္းနဲ႔ သားတို႔လို ျမန္မာေတြ ရွိေနေပလို႔ေပါ့ အေမရယ္။ ျမန္မာလို ေျပာေဖာ္ေလး ရေနတာေပါ့။ အားလံုးကေတာ့ သားလိုပဲ မိတစ္ကြဲဖတစ္ကြဲေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီအခ်ိန္ သားလိုပဲ လြမ္းေနၾကေရာေပါ့။ သားဒီကို ေရာက္တာ ငါးႏွစ္ရွိၿပီး။ အေမ့လက္ရာ ထမင္းေလးကို မိသားစုလက္စံု မစားရတာ ငါးႏွစ္ရွိေနၿပီ။ ဒီမွာေတာ့ ထမင္းစားခ်ိန္ ပံုမွန္မရွိဘူး။ စားရျပန္ေတာ့လည္း ပံုစံခြက္ေလးေတြနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ထိုင္လို႔ရတဲ့ ေနရာေလးေတြမွာ လက္ေပၚ ပန္းကန္တင္ စားေနခဲ့ရတာ ခုဆို ၅ႏွစ္ေတာင္ ျပည့္ၿပီ။ ျပည္ပမွာဆိုေတာ့ သားတို႔ရဲ႕ ဘဝအာမခံခ်က္က မရွိဘူး အေမ။ ျမန္မာျပည္မွာေလာက္ မလံုျခံဳဘူး။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာဆိုေတာ့ ဘာသာစကား အခတ္အခဲေလးေတာ့ အစပိုင္းမွာ ရွိခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ နည္းနည္း ေျပာတက္ဆိုတက္ေနပါၿပီ။ သား ျပန္လာခ်င္ၿပီ အေမ။ အေမ့ဆီကို ျပန္လာခ်င္ၿပီ။ သား နည္းနည္းအားတင္ၿပီး ေနရအံုးမယ္။ သားတို႔မိသားစုကို တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ ထားႏိုင္ေလာက္တဲ့ထိ သား အားတင္းၿပီး တိုင္းတစ္ပါးမွာ ေနရအံုးမယ္ အေမ။ သားရည္မွန္ ခ်က္ေတြ ျပည့္တဲ့ေနက်ရင္ အေမရွိတဲ့ အမိျမန္မာျပည္ႀကီးဆီကို သားအေျပးျပန္လာခဲ့မယ္ အေမ.......

လမင္းႀကီးရယ္ ဒီစကားေတြကို အေမ့ကို ေသခ်ာေလးေျပာေပးပါေနာ္...


ေအာ္ လမင္းႀကီး ေမ့လို႔ လူၾကံဳပါးစရာ စကားက်န္ေသးတယ္

ကၽြန္ေတာ္ ဒီၾကားထဲ ျပန္လာျဖစ္ခ်င္ ျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာေပးအံုးေနာ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္လာမွာလဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အတြက္ ဘဝအာမခံရွိတဲ့ အလုပ္ကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ေပၚလာတဲ့ေန႔က်ရင္ေပါ့။ တိုင္းတစ္ပါးထက္ မသာေတာင္ သူတို႔ထက္ အရမ္းႀကီး မနည္းတဲ့ လစာႏႈန္းခေတြ ေပးတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ ျပန္လာျဖစ္ရင္ ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္။
အဲ့ဒါေလးလည္း ေျပာေပးပါအံုးေနာ္။

စာမလာ၊ ဖုန္းမဆက္နဲ႔မို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေမ ကၽြန္ေတာ္ကို စိတ္ပူေနမွာ ဆိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဖိုးလမင္းကို လူၾကံဳပါးလိုက္တယ္။ ။

( ျပည္ပေရာက္ အလုပ္သမားတစ္ဦး ေနရာက ခံစားေရးသားထားျခင္း ျဖစ္သည္။ အမွားမ်ားပါသြားရင္ နားလည္ခြင့္လြတ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။)