2.gün

Yine yatağımdayım fakat bu sefer gözlerim kızarık bedenim yorgun, zihnim bitik ve yatakta olmaya rağmen uyumamanın verdiğ hayal kırıklığıyla biraz umutsuz durumdayım. Hayır yorgunluktan değil hayır gürültüdende değil. Söylemek insanı biraz utandırsada; dün gece o kalaslarla kavga ettim. Bana sadece seni yıllardır taşıyanlara biraz saygılı ol dedikleri için. Sadece bir şeyi kibarca rica ettikleri için... Ben de onlara:"sizi aptal tahta parçaları küflü bir çatıyı taşımayı iş mi sanıyorsunuz? Sizden eskiden sürüsüne bereket vardı hala değersiz bir kaç parça ağaçsınız. Daha yüz yılınızı bile doldurmadınız. Bu gurur da nereden geliyor?" Demek gibi bir aptallık ettim. Ve o gece korkudan yatağımı alıp ev yıkılsa bile bana zarar vermiyecek bir yere getirdim. Umarım bu ulu çınarlar beni affeder.