1. Gün

Kafamdaki binlerce düşünce beynimi yoranlardan sadece bir kaçı. Onlarında tıpkı gemideki fareler gibi gemi batarken ilk kaçacak varlıklar olması acı bir hüzün veriyor. Çatı katının küf tutmuş tavanına bakıyorum ve onları taşıyan kolonları aklıma getiriyorum. Acaba ne düşünüyorlar. Görevlerini 30 yıldır yerine getirdikleri için gururlularmı? Yoksa küf tutmuş bir çatı ve birkaç kalası taşıdıkları için harika bir sanat eseri olmadıkları için hayatlarınamı sövüyorlardı. Belkide sadece bana bakıyor ve aşağılayıcı bir şekilde gülüyorlardı. "Hımmpf aptal bir odun parçasının benim hakkımda ne düşündürdüğü beni ilgilendirmez!"