खूप सहजपणे सोडू नका - आपण लक्ष्यापर्यंत पोहोचत नाही तोवर प्रयत्न करत रहा.

काहीवेळा एखादा विशिष्ट उद्योगपती आपली माल विकण्यासाठी दुसर्या देशापर्यंत एक कारवा होता. वाटेत त्यांनी एका थंड वाळलेल्या वाळूच्या काठावर आले. त्यांनी याविषयी विचारले, आणि असे आढळले की दिवसाच्या वेळी सूर्याची कोळशासारखी गरम होईपर्यत इतक्या उष्णतेपर्यंत वाढते, म्हणून कोणीही त्यावर चालत नाही- बैल किंवा उंटही नव्हे! त्यामुळे कारवाई नेत्याने एका वाळवंटाच्या मार्गदर्शकाला भाड्याने दिलं, जो तारा अनुसरू शकत होता, म्हणून ते रात्रीच प्रवास करु शकतील जेव्हा वाळू शांत होईल. त्यांनी वाळवंट ओलांडून रात्रीचा धोकादायक रात्रीचा प्रवास सुरू केला.

रात्री दोन, नंतर त्यांच्या जेवण खाल्यानंतर, आणि वाळू थंड होण्याची वाट पाहिल्यावर, पुन्हा एकदा ते बाहेर सुरु झाले. त्याच रात्री त्या गाडीचे ड्रायव्हर, त्या वाळवंटाच्या मार्गदर्शिकाने रात्रीच्या तळाशी असलेल्या तारेवरून पाहिले. त्याला ओव्हरएटन झाले होते, जेणेकरून त्याला आराम मिळेल तेव्हा तो झोपी गेला मग ते बैल, जे तारे वाचून दिशानिर्देश सांगू शकत नाहीत, ते हळूहळू बाजूकडे वळले आणि मोठ्या वर्तुळाच्या एका वर्तुळापर्यंत पोहोचले, जोपर्यंत ते सुरु झाले त्याच ठिकाणी थांबले!
एक नवीन वसंत ऋतु शोधत

त्यानंतर सकाळी होता आणि लोकांना हे कळले की ते त्याच ठिकाणी परत आले होते. ते हृदय गमावले आणि त्यांच्या अट बद्दल रडण्यास सुरुवात केली. वाळवंट ओलांडल्यामुळे आतापर्यंत पाणी नसल्याने त्यांना आणखी पाणी नव्हते आणि त्यांना तहान पडल्याने त्यांना भीती वाटली नव्हती. त्यांनी कारव्हाण नेते आणि वाळवंट मार्गदर्शक यांना दोष देण्यास सुरुवात केली - "आम्ही काहीही न सोडता काहीही करू शकतो!", त्यांनी तक्रार केली

मग कलावंत स्वतःला विचार करीत म्हणाले, "जर मी आता धैर्य सोडले तर या संकटमय परिस्थितीच्या मध्यात माझ्या नेतृत्वाचा काही अर्थ नाही. जर मी या दुःखाला रडलो आणि पश्चाताप झालो आणि काहीच केले नाही तर हे सर्व सामान आणि बैल आणि अगदी माझ्यासारख्या लोकांचे जीवन गमावले जाऊ शकते, मला उत्साही आणि परिस्थितीचा सामना करायला हवा! " त्यामुळे ते सर्वजण वाचवण्याच्या योजनेचा विचार करण्याचा प्रयत्न करीत मागे व पुढे सरकू लागला.

उर्वरित सूचना, त्याच्या डोळ्याच्या कोप-यातून, त्याने गवताचा एक लहान तुकडा पाहिला. त्याने विचार केला, "पाण्याशिवाय, या वाळवंटात एकही वनस्पती राहू शकत नाही." म्हणून त्यांनी आपल्या सहकाऱ्यांतील सर्वात उत्साही व्यक्तींना बोलावून त्या ठिकाणाहून जमिनीवर खोदून यायला सांगितले. ते आचले आणि खोदले, आणि काही काळानंतर ते एका मोठ्या दगडावर आले ते पाहात ते म्हणाले, "हे प्रयत्न व्यर्थ आहेत आम्ही फक्त आपला वेळ वाया घालवत आहोत!" पण व्यापारी म्हणाला, "नाही, नाही, मित्रांनो, जर आपण प्रयत्न सोडला तर आम्ही सर्वजण हानीश होईल आणि आमचे गरीब प्राणी मरतील - आम्हाला प्रोत्साहन द्या!"

असे घडले की, तो या कारणामुळे खाली फेकण्यातच त्याचे नाव पाहील आणि त्याने त्याचे डोळे त्या दाराला मोजले. ताबडतोब त्याने एक मुलगा खोदला आणि म्हणाला, "तू जर हताश झालो तर आम्ही सर्व मरून जाणार; म्हणून हा भारी हातोडी करा आणि रॉक ओघळा."

मुलगा त्याच्या डोक्यावर हातोडी उचलून धरला आणि म्हणून तो शक्य तितक्या खडकावर बसला - आणि तो स्वतःला सर्वात आश्चर्यचकित झाला जेव्हा रॉक दोनमध्ये मसाला होता आणि त्यातून पाणी बाहेर गेले. अचानक, सर्व लोक खूप आनंदित झाले. ते प्यालेले आणि धुवून घेतले आणि प्राणी धुतले आणि त्यांचे अन्न शिजवले आणि खाल्ले.

ते सोडण्यापूर्वी, त्यांनी एक बॅनर उंचावला जेणेकरून इतर प्रवासी तेवढ्यापासून ते पाहू शकतील आणि हॉट-रेड रेगिस्तानच्या मध्यभागी नवीन वसंत ऋतुकडे येतील. मग ते त्यांच्या प्रवासाच्या सुरवातीला सुरक्षितपणे चालू राहिले

नैतिकता आहे: खूप सहजपणे सोडू नका - आपण लक्ष्यापर्यंत पोहोचत नाही तोवर प्रयत्न करत रहा.