Cd-review: Lee Aaron - Diamond Baby Blues

Elke rechtgeaarde metaljochie had vroeger zeker een poster van "metal queen" Lee Aaron boven z'n bed hangen. Wat een dame en wat een stem (luister maar eens naar het nummer "Barely holding on": youtu.be/Uob1CTeqlik).
Ze bleef altijd in mijn belangstelling, al werd het wat minder toen ze besloot om jazz te gaan zingen.
En toen kwam ze vorig jaar opeens weer met rock-cd en was ze direkt weer vol in mijn belangstelling.
Tot zover de inleiding :-)
En dan kom je tot de ontdekking dat ze weer een nieuwe cd heeft gemaakt, dus die direkt bij bol punt com besteld. Levertijd 1 week, want was nog maar net 1 dag uit toen ik bestelde. Wat schetst mijn verbazing, de cd lag vandaag al in de brievenbus, dus niks 1 week wachten.
Direkt in de cd speler en beluisteren natuurlijk.
"Diamond Baby" zet de toon van de blues rock die je krijgt op deze cd. Klinkt lekker en natuurlijk klinkt Karen Greening (of Lee Aaron) weer als vanouds. Ze blijft een powervoice.
"Mistreated" een cover van het Deep Purple nummer. Even wennen natuurlijk als je die versie kent om Lee te horen zingen, maar het klinkt heel goed, alsof het voor haar stem gemaakt is. En het past ook uitstekend op de cd, blues, rock en powervoice, wat wil een mens nog meer?
"American High" heeft een lekker groove beetje poppy, maar niet slecht. Je wordt er zelfs een beetje vrolijk van, en tja, dat ben ik normaal gesproken niet, dus dat zegt al heel wat.
"I'm A Woman". Het beste nummer op de cd vind ik, zelfs al is het een cover (origineel van Koko Taylor). Lekkere bluesrock, zoals het hoort te klinken en natuurlijk met de superstem van Karen (Lee) erbij. Dit nummer even op repeat zetten.
"Miss Mercy" weer een leuke bluesrock deun en tja, volgens mij val ik in herhaling, met de powervoice of Karen. Klinkt gewoon goed, kan er niet veel meer over zeggen.
"The Best Thing" een rustig blues rock liedje, bijna een ballade, of misschien is het wel een ballade. Klinkt goed, maar ja ik val in herhaling ;-)
"Black Cat" een coverversie van Janet Jackson's liedje en het klinkt heel anders, kan natuurlijk ook door de (betere) stem van Karen komen, of misschien ben ik meer een fan van Karen dan van Janet (ja dat zal het zijn). Is dit blues, niet echt maar past wel erg goed bij de rest van de cd.
"Hard Road" weer een lekker gitaarsoundje, beetje up-tempo bluesrock bijna hardrock zelfs zoals ze ook deed op haar vorige cd. Wel met een leuke gitaarsolo, dus ja denk dat dit meer rock dan blues is.
"In The Bedroom" poppy bluesrock is denk ik de beste omschrijving van dit liedje. Wel een leuke zin in het liedje "You know what you want, You want me"... tja, als dat eens zou kunnen ;-)
"Cut Way Back" een super blues sound met een vleugje rock en natuurlijk weer met de powervoice van lieftallige Karen. Het kan eigenlijk niet verkeerd klinken en dat doet het ook niet. Een lekkere (simpele) gitaarsolo aan het eind, en de bas is in dit liedje ook behoorlijk aanwezig.
"You're No Good" een coverversie van Dee Dee Warwick, al zullen de meesten waarschijnlijk de Linda Ronstadt versie kennen. Klinkt weer lekker bluesy dit keer, met een sterke zang. Kan zo maar een superhit worden als ze het uitbrengt op single.
"My Baby" begint met een lekker basdeuntje en de zang van Karen. Echt lekker klinkende blues rock. Jammer dat de cd al weer voorbij is, maar er is natuurlijk altijd de repeat knop.
Conclusie: Lee Aaron heeft een goede bluesrock cd uitgebracht, sterke nummers, goede muzikanten en natuurlijk de powervoice van Karen Greening (Lee Aaron) zelf. Een uitstekende cd, maar aan de andere kant misschien ben ik niet objectief genoeg, heb altijd al een zwak gehad voor Karen.
Hieronder de het liedje "Diamond Baby" van de cd, oordeel zelf. En mocht je haar nog niet kennen (schaamt u), dan moet je het toch eens beluisteren als je van goede bluesrock houdt.