Weirdness

The peculiar thing about predators is that when you feel insecure, you take strange steps, or as we say, a cornered cat makes crazy leaps. Crazy as in something you can’t predict.

Am I predictable, or is it instinct that makes me react to what others don’t hear or see? I soar high in the sky, and my eyes are perfect. I spot the smallest vermin from afar, and without hesitation, I dive and seize it by the scruff.

Have you ever tried it? It gives a powerful feeling, and I don’t have to do a thing. That’s the beauty of instinct. I act on feeling, and it always turns out well. No endless chatter and waffling about what’s humane or natural. An animal is an animal and must act as it does to survive and keep its kind alive. An important thing, because nothing exists in isolation. If I don’t clear away the pests, diseases will break out, and there’ll be nothing left to restore the balance.

I observe and listen and go my own way. There’s no use speaking to deaf ears. People hear what they want to hear, and in my case, you don’t hear the nightingale’s song. But perhaps it’s good to listen and not take freedom for granted. Only when it’s too late and you realise your wings have been clipped is there nothing left to do, except waste away in a cage at the zoo. A place you’d rather not be, put on display for day-trippers who look at you but have no real interest in the suffering humans inflict on animals. Sometimes I let out a cry, but it’s pointless—the visitors are already heading to the cafeteria and the playground.

Birds in the wild only have value when they’re behind bars, never making a sound, and above all, not costing too much.

Het gekke is dat, als jij je onzeker voelt, je rare stappen onderneemt, of zoals wij ook wel zeggen: een kat in het nauw maakt gekke sprongen. Gek als in iets wat je niet kunt voorspellen.

Ben ik voorspelbaar, of is het instinct dat mij doet reageren op wat anderen niet horen en zien? Ik zweef hoog in de lucht, en mijn ogen zijn perfect. Het kleinste ondier spot ik van verre, en zonder te aarzelen maak ik een duikvlucht en grijp het bij zijn kladden.

Heb jij dat al eens geprobeerd? Het geeft een machtig gevoel, en ik hoef er niets voor te doen. Dat is het prettige van instinct. Ik handel op gevoel, en het pakt altijd goed uit. Geen eeuwig geklets en geouwehoer over wat humaan is of natuurlijk. Een dier is een dier en dient zo te handelen als hij in leven wil blijven en het soort in leven wil houden. Een belangrijk iets, want niets staat op zichzelf. Als ik de plagen niet uit de weg ruim, dan breken er ziektes uit, en is er niets dat het evenwicht herstellen kan.

Ik observeer en luister en ga mijn weg. Het heeft geen zin om tegen dovemansoren te spreken. Men hoort wat men horen wil, en in mijn geval hoor jij niet de geluiden van de nachtegaal. Maar wellicht is het goed om te luisteren en vrijheid niet als vanzelfsprekend te nemen. Pas als het te laat is en je merkt dat je vleugels gekortwiekt zijn, is er niets meer dat je kunt ondernemen, met uitzondering van het wegkwijnen in een kooi in de dierentuin. Een plaats waar je liever niet wilt zijn, tentoongesteld aan dagjesmensen die naar je kijken en verder geen enkele interesse hebben in het leed van dieren door mensen aangedaan. Soms slaak ik een kreet, maar het heeft weinig zin, want de bezoekers zijn al op weg naar de kantine en de speeltuin.

Vogels in het wild hebben alleen waarde als zij achter de tralies zitten, nooit van zich laten horen en vooral niet te veel kosten.

_{19.6.25
Picture prompt and prompts: weirdness + if you feel uncertain - provided by @freewritehouse
#pic1000 #story #bird #freewrite #steemexclusive}