"Esto no parece un folio de poesía", dijo la Flaca Muerte al descarado mono. "El peso de lo que cargamos no es consecuencia de lo que un hombre puede soportar, sino de todo lo que has dejado sin hacer."

"He hecho lo que he podido", dijo el mono, "¿no ves que estoy ocupado? Todavía me queda mucha leña por recoger antes de estar listo para irme de aquí.
Una ramita aquí, un palito allá, todavía me falta mucho.

Sabes que está prohibido trabajar los sábados", preguntó la Muerte, harta de tanto perder el tiempo y con cosas más importantes que hacer. Miró al extraño sujeto sin ningún entusiasmo. Las puertas del Infierno no estaban esperando más idiotas, pensó, todos estamos saturados. Parece que todo el mundo cree que puede quedarse aquí gratis, excepto este holgazán.
¿Ya terminaste?
Todavía estoy recolectando, señor, tenga cuidado, no vaya a romperme el chaleco y, ay de usted si me rompe los zuecos.

La Muerte comenzó a perder la paciencia. Contaré hasta cincuenta y si sigue holgazaneando y poniendo excusas, lo agarraré por el pescuezo y lo arrojaré a la luna. Ese es exactamente el lugar donde pertenece este engendro, igual que su antecesor, el hombre de la luna.

La Muerte esperó, silenciosa como una tumba, pero en su interior contaba hasta cincuenta mientras el recolector de leña se dejaba caer en un montón. Antes de que pudiera terminar su apresurada oración, la Muerte lo agarró del brazo y lo lanzó al cielo.

"Buena suerte, amigo, una vez en la luna tendrás todo el tiempo del mundo para holgazanear."

EN

"This doesn’t look like a folio of poetry," said gaunt Death to the impudent ape. "The weight of what we carry is not the result of what a man can bear, but all you have left undone."

"I have done my best, said the monkey, can't you see that I am busy? I have a lot of wood to gather before I am ready to leave here.
A twig here, a piece of wood there, I am far from finished."

"You know it’s forbidden to work on a Saturday," said Death, who’d had enough of all this dawdling and had better things to do. He eyed the odd fellow with little enthusiasm. The gates of Hell weren’t waiting for more fools, he thought, we’re all overworked. It’s as if everyone believes there are free rooms, except this laggard. "Are you done yet?"

"I’m still gathering, sir, mind yourself, or you’ll tear my vest, and oh, woe betide if you break my clogs!"

Death began to lose his patience and thought I’ll count to fifty, and if he’s still dawdling and making excuses, I’ll grab him by the scruff and fling him to the moon. That’s precisely where this creature belongs, just like his predecessor, the Man in the Moon.

He waited, silent as the grave, but inwardly, he counted to fifty while the wood-gatherer kneeled. Before he could finish his hasty prayer, Death seized him by the arm and swung him into the sky.

"Best of luck, mate, once you’re on the moon, you’ll have all the time in the world to dawdle."

NL

Het ziet er niet uit als a folio of poetry, zei magere Hein tegen de onbeschofte aap.
the weight of what we carry is niet het gevolg van wat een man verdragen kan maar alles wat je hebt nagelaten.

Ik heb mijn best gedaan, zei de aap, ziet u niet dat ik bezig ben? Ik heb heb nog heel wat hout te sprokkelen voordat ik zover ben om van hier te vertrekken. Een takje hier, een houtje daar, ik ben nog lang niet klaar.

Je weet dat het verboden is om op de zaterdag te werken, vroeg de Dood die van al dat getreuzel schoon genoeg had en nog meer had te doen. Hij keek naar de vreemde kwast waarin hij eigenlijk geen zin had. De hellepoort zat niet op meer idioten te wachten, dacht hij, wij zijn allemaal overbelast. Het lijkt wel alsof iedereen denkt dat hij gratis bij ons mag verblijven behalve deze treuzelaar.
Ben je klaar?
Ik sprokkel nog steeds mijnheer, kijkt u toch uit straks scheurt u mijn vest en o, wee als u mijn klompen breekt.

De dood begon zijn geduld te verliezen. Ik tel tot 50 en als hij dan nog zo treuzelt en smoesjes verzint grijp ik hem in zijn kladden en slinger ik hem de maan op. Dat is preceis waar dit creatuur thuishoort net als zijn voorganger het mannetje op de maan.

De dood wachtte en was zo stil als het graf, maar inwendig telde hij tot vijftig terwijl de houtsprokkelaar bij de pakken was gaan neerzitten. Voordat hij zijn schietgebedje had kunnen beëindigen had de Dood hem bij zijn arm gegrepen en het luchtruim ingeslingerd.

"Het beste maat, eenmaal op de maan heb je alle tijd van de wereld om te treuzelen..."

_{14.6.25
Prompt: the weight of what we carry + a folio of poetry - by @freewritehouse
Original: Dutch
Painter: Jean Francois Millet
Painting: Death and the Woodcutter (1858)
Contest hosted by @solperez}